TER AZ AFRYK A
W afrykańskiej wiosce była nieduża szkoła. Nie była nowoczesna ani świetnie wyposażona, ale nie miało to znaczenia. Wszyscy w wiosce byli z niej dumni – do ich szkoły dzieci przychodziły z całej okolicy. W bardzo licznych klasach uczyły się matematyki, geografii, biologii, fizyki. U drzwi szkoły stały zawsze motyki i kanistry na wodę. Zaraz po ostatnim dzwonku uczniowie zabierali narzędzia i pojemniki na wodę i szli prosto do pracy – pomagać rodzicom. Esperance, Mohamed, Taru i Pascal mieszkali w tej samej wiosce, godzinę drogi od szkoły. Razem wczesnym rankiem szli do szkoły, razem wracali w deszczu i słońcu, rozmawiając, śmiejąc się, a czasem narzekając. Pewnego dnia, kiedy Esperance poszła po lekcjach na pole zebrać kukurydzę i owoce z drzew, znalazła piękną, dojrzałą papaję. Była wielka i aromatyczna! Esperance cieszyła się, że zje ją wieczorem ze swoją rodziną. Wracając z pola z koszem kukurydzy i papają, spotkała zasmuconego Mohameda – dziś zbiory na jego polu były bardzo skromne i wiedział, że rodzina nie będzie miała co zjeść na kolację. Esperance spojrzała na papaję – cóż, przyjaciele są po to, żeby sobie pomagać... Nie myśląc wiele, oddała ją Mahomedowi. Jego radość była ogromna! Mohamed szedł z papają do domu, kiedy spotkał Taru i Pascala – oboje byli bardzo zmartwieni. Ich młodsza siostra miała tego dnia urodziny, a oni nie mieli dla niej żadnego prezentu. Mohamed spojrzał na swój kosz, w którym była piękna, dojrzała papaja. Nie myśląc wiele, oddał ją Taru i Pascalowi na prezent dla siostry. Uszczęśliwione rodzeństwo wróciło do domu. Ich siostra bardzo się ucieszyła z pięknej papai i zaprosiła wszystkie dzieci z wioski, żeby się nią podzielić. I tak Esperance, Mahomed, Taru, Pascal i inne dzieci usiadły wkoło, jedząc wspólnie papaję. Najlepszą papaję na świecie – papaję, która zatoczyła piękne koło przyjaźni.
6. Zakończenie zbiórki’ Podczas zbiórki można zrealizować wymagania sprawności językoznawcy*, sportowca* i plastyka*. Również w Afryce skakanka na przerwach jest niezastąpiona
42