JAK ZROBIĆ DOBRY KURS PRZEWODNIKOWSKI niej oprawy rozpoczęcia kursu, wprowadzającej do całości. Rozpoczęcie kursu to pierwszy element „oddania kawałka siebie” przez kursantów. W takim momencie przyszli instruktorzy powinni poczuć się jednością, przełamać pierwsze bariery, poczuć się bezpiecznie i nastawić na szeroko pojętą wymianę doświadczeń. Warto tutaj dać szansę na przedstawienie swoich oczekiwań i obaw w stosunku do kursu, np. stworzenie drzewa oczekiwań, gdzie na liściach zapiszemy oczekiwania (po zapisaniu zaś zamkniemy je i skonfrontujemy z rzeczywistością na koniec kursu). Już na samym początku ustalenie wspólnych zasad będzie pierwszym sukcesem, a dzięki temu niedopowiedzenia czy rozgardiasz nie wpłyną negatywnie na całość kursu i na przeżycia uczestników. Zasady oraz przygotowanie elementów obrzędowości kursu będą stanowiły mocne podstawy do realizacji kursu, opierającego się na przeżyciach i emocjach. Aby wejście w kursowy świat było odpowiednie dla kursantów, trzeba zwrócić uwagę, aby ten świat od samego początku był tworzony wspólnie przez wszystkich. Zarówno zasady, jak i obrzędowość muszą być dziełem całego kursu i każdy musi się na nie zgadzać. W trakcie kursu warto pomyśleć o elementach wzmacniających „przeżywanie”, oczywiście ich podstawą jest działanie metodą harcerską. Przepis na to wydaje się prosty – w małych grupach ze świadomością celów wymieszać pozytywność, indywidualność, wzajemność oddziaływań, dobrowolność, posypać pośredniością i naturalnością, a do tego jako bazę podać potrójną porcję uczenia w działaniu. Kluczowe jest także zadbanie o przemienność form, by zajęcia były edukacyjnie atrakcyjne. Umożliwi to kursantom wymianę doświadczeń, rozmowy między sobą na temat problemów i sukcesów w hufcu. Mogą znaleźć dzięki temu sposoby ich rozwiązania. Pozwoli to także na stworzenie więzi między nimi, która może przetrwać po kursie. Uczestnicy powinni mieć możliwość wzięcia udziału w takich elementach planu, które pozwolą im dać jak najwięcej z siebie i odkryć swoje możliwości. Pozwalają na to zadania w zastępach, które wymagają pracy każdego. Wzmacniającym aspektem będzie na pewno przygotowanie jednej, większej atrakcji np. wyprawy na kajaki, wyjście na ściankę wspinaczkową – zależy to od kosztów, posiadanego sprzętu i pomysłów – wspólne przełamywanie barier wzmacnia relacje i często pozwala na dostrzeżenie interesujących aspektów osobowości innych osób. Kurs powinien być okazją do zastanowienia się nad własną drogą rozwoju instruktorskiego kursantów. Podkreślić to można przez wędrówkę czy drogę myśli –formę mającą na celu zachęcenie uczestnika do przemyśleń na dany temat w jej trakcie (przykładowa droga myśli może wyglądać tak: na pewnej trasie rozłożone są cytaty, myśli czy teksty do przeczytania [najlepiej indywidualnie] dla uczestników. Drogę tę można zakończyć kominkiem lub kuźnicą), w czasie których każdy ma okazję do własnych przemyśleń. Jest to moment na wykorzystanie wzniosłego tonu. Kurs to czas, kiedy w dobrych momentach warto używać wielkich słów, przekonywać instruktorów lub przyszłych instruktorów, że mają zmieniać świat na lepsze. To okazja do wzmocnienia osoby kursanta i przekonania go, że to, co się dzieje, jest wyjątkowe i unikatowe.
Obrzęd zamknięcia to ostatni element w czasie kursu, który wpływa na przeżywanie. Jest to pewnego rodzaju koniec jednego etapu, a początek nowego. Kilka pomysłów na zakończenie: 1. W jednym z hufców na ostatnich zajęciach – nieprzypadkowo – zrealizowany został temat: hufiec jako wspólnota. Można wtedy zrobić kilka ćwiczeń wiążących drużynę kursową np. wypisywanie na kartach przyczepionych do pleców miłych rzeczy o jej właścicielu lub ostatnie zawiązanie kręgu z zawiązywaniem na dłoniach sznureczka (wiele osób nosi te sznureczki jeszcze wiele miesięcy po kursie). 2. Pisanie listów do samych siebie odnośnie tego, co chcę osiągnąć, co zrealizować i kim być za jakiś czas, aby wysłać je w odpowiednim czasie do kursantów Warto dać kursantom element do wspomnienia, do wzmocnienia siebie po kursie – 24