CZĘŚĆ II. FUNKCJONOWANIE DRUŻYNY
JAKA DRUŻYNA? Ryszard Polaszewski
Filip Springer
Praca wędrownika nad sobą nie powinna być realizowana w pojedynkę. Istotą metodyki wędrowniczej jest przecież samowychowanie harcerza przez pracę w grupie i pozytywny, mobilizujący jej wpływ na jednostkę. Grupą, która może tak oddziaływać, jest drużyna, patrol zadaniowy lub zastęp.
JAKA POWINNA BYĆ DRUŻYNA? Wędrowniczki i wędrownicy działają w ramach drużyn wędrowniczych. Są to najczęściej drużyny koedukacyjne, choć zdarzają się również drużyny żeńskie i drużyny męskie. Drużyny wędrownicze są zwykle mniejsze od harcerskich i starszoharcerskich – formalnie mogą liczyć minimum 9 członków. Ich liczebność nie powinna zasadniczo przekroczyć dwudziestu kilku osób. Jest to istotne ze względu na więzi, jakie łączą członków zespołu wędrowniczego. Oparta na przyjaźni, elitarna i jednocześnie otwarta, solidarna, niepowtarzalna, a przy tym nastawiona na współdziałanie z młodszymi drużynami. Drużyna wędrownicza nie jest tylko sformalizowaną strukturą ze sztywnym podziałem ról i zadań. Powinna być przede wszystkim grupą ludzi, których łączy jedna idea. Brak w niej wyraźnego podziału na kadrę i uczestników – wszyscy odnoszą się do siebie na zasadach partnerskich. Praca w zespole wędrowniczym uczy żyć wśród ludzi i dla ludzi, dlatego tak ważne są więzi, jakie powstają przy realizacji zadań. Grupę wędrowników powinna łączyć wzajemna przyjaźń, która scementuje ją mocniej niż jakiekolwiek inne spoiwo. Dzięki temu drużyna staje się również wspólnotą o charakterze towarzyskim. Harcerstwo, a zwłaszcza wędrownictwo jest „bronią totalną”, bazując bowiem na silnej grupie rówieśniczej, wpływa na niemal wszystkie dziedziny naszego życia. Możemy za pomocą tej „broni” walczyć z życiowym marazmem, z brakiem pomysłu na siebie, z lenistwem i głupotą. Możemy jednak także zrobić sobie krzywdę, a odniesione rany będą się goić bardzo długo. Drużyna to z reguły paczka sprawdzonych przyjaciół, dobrze się w niej czujemy nie tylko podczas harcerskich działań, ale także w pozaharcerskim życiu. Jeśli dobrze trafimy, po kilku latach okaże się, że większość swoich przyjaciół poznaliśmy w harcerstwie, związki, w których byliśmy, zaczynały się przy harcerskich ogniskach, a swój rozwój zawodowy także opieramy w dużej mierze na relacjach i sieci powiązań powstałej w harcerstwie. Nie stanowi to problemu, jeśli funkcjonowanie w takim układzie nie powoduje izolowania się od pozaharcerskiego świata. Gorzej, jeśli w pewnym momencie naszego życia dochodzimy do wniosku, że poza tym wszystkim, co dało i nadal daje nam harcerstwo, nic więcej nam nie trzeba.
52