Roshan tara balik magazine september 2015

‫روشن تارا ٻالڪ مئگزين‬

‫ڪهاڻ‬

‫ٽه ماهي شمارو نمبر‬

‫پنيج ليک‬ ‫ممتاز ڪنڀر‬

‫ٿر جي ڀٽن جي اوٽ ۾ هڪ ويڙهو هيو جنهن‬ ‫۾ چار گهر هئا‪ .‬هيڏي وڏي خاندان مان ڪجهه ماڻهو‬ ‫شهر ۾ سک جي سانگي وڃي چڪا هئا‪ .‬نوجوان‬ ‫ڇوڪرن مان صرف هڪ نوجوان پرائمري ماستر ۽‬ ‫باقي ٻيا محنت مزدوري ۽ ٻڪريون ڍڳيون چاري پيٽ‬ ‫گذران ڪندا هئا‪ .‬پر هن ويڙهي ۾ هونهن ته هر شخص‬ ‫جي پنهنجي ڪهاڻي هئي صرف ٽي ڪهاڻيون سڀني کان‬ ‫مختلف ۽ منفرد هيون‪.‬‬ ‫“سڀاڳي ڇوري اچي جوان ٿي آهي‪ ،‬هن‬ ‫اڪيالئي ۽ جهنگ ۾ ماڻهن ۾ رهيو ڪجهه ڪونهي‪،‬‬ ‫ڪجهه ڪري وٺ ته ڪو سڱ وغيره ملي ته‬ ‫ڏيونس”‪ .‬سڀاڳي جي ما ُء چيو‪.‬‬ ‫“ٻيلي غربت اچي وڌي آهي ٻن ٽن سالن واري‬ ‫ڏڪار ت ماڻهن کان سڀ ڪجهه کسي ڇڏيو آهي اَنُ‬ ‫پاڻي ته ڏکيو ٿي پيو آهي پر خوشيون به موڪالئي‬ ‫ويون آهن‪ ”،‬خيرو وراڻي ڏيندي چيس‪.‬‬ ‫سڀاڳي جو پي ُء “پنهنجي خاندان ۾ به ڪو‬ ‫ڇوڪرو ڪونهي جو تنهن کي سندس سڱ ڏيون ‪”.‬‬ ‫(سڀاڳي جا ما ُء پي ُء ڪچهري ڪندي ڳالهيون‬ ‫ڪري رهيا هئا‪ ،‬هو َء کٽ جي ٻئي پاسي منهن ڪري‬ ‫سمهي اهو ٻڌي رهي هئي‪).‬‬ ‫“اڙي سچي کمون َء چيو هو ته آئون پنهنجي‬ ‫ڇوڪري اوهان کي خدا ڪارڻ ڏيڻ ٿو چاهيان‪.‬ٿو‬ ‫اوهان جو خاندان سٺو آهي‪ .‬وٽس پنج نياڻيون الئق‬ ‫ويٺيون آهن” سڀاڳي جي پي ُء چيو‪.‬‬ ‫“پر منهنجو منٺار ته ننڍو آهي” “آئون ڪهڙو وڏو‬ ‫هئس جڏهن پنهنجي شادي ٿي هئي بهرحال پنهنجا آهن‬ ‫ڪري ٿا ڇڏيون” خيرو َء چيو ‪.‬‬ ‫“اڳي تو ڪڏهن منهنجو چيو مڃيو آهي جو‬ ‫هاڻي مڃندين مردن جو موچڙو اسان ماين تي سدائين‬ ‫رهيو آهي” سڀاڳي جي ما ُء اهو چوندي پاسو ورائي‬ ‫سمهي رهي ‪.‬‬ ‫“اوهين زائفون ته آهيو گهر ڦٽائڻ ال ِء” خيرو َء‬ ‫چيو‪.‬‬ ‫رات وڌندي ۽ ختم ٿيندي رهي‪ ،‬صبح سوير ئي‬ ‫ساڳي هلچل‪ ،‬ڪو مزدوري تي ته ڪو ٻڪرين ۾ سڀ‬ ‫وڃي چڪا هئا تيز اس ٺوٺ زمين کي تپائي رهي هئي ‪.‬‬ ‫“اڙي سڀاڳي اٿي وڃو جنڊا پاڻي جا ڀري اچو پو‬ ‫‪18‬‬

‫ڪاڙهو (اس) تپي ويندو” سڀاڳي جي ما ُء چيو‪.‬‬ ‫“ها امان ها آئون ۽ ستٻائي وڃون ٿا” سڀاڳي‬ ‫ورندي ڏيندي چيو‪.‬‬ ‫ايتري ۾ڪان ُء اچي اڱڻ ۾ بيٺل نم تي ويٺو ۽‬ ‫ڪان ڪان ڪرڻ لڳو‪.‬‬ ‫“اڄ اال ِء ڪير ٿو مهمان اچي ڪان ُء سويرو‬ ‫پيو رڙي‪ ”.‬سڀاڳي چيو‪.‬‬ ‫“اچن ٿا تو کي گهرڻ وارا وڃ پاڻي ڀري اچ‬ ‫ڪم پڄئي ڪونه رڳو وات هڻڻ ۾ پوري آهين‪ ”.‬سڀاڳي‬ ‫جي ما ُء ڪاوڙ مان چيو‪.‬‬ ‫سڀاڳي ۽ ستٻائي گڏهن تي جنڊا رکي روانيون‬ ‫ٿيون ‪.‬‬ ‫“اڄ مون وٽ هڪڙي خوشخبري آهي پر‬ ‫ٻڌائينديس ڪون‪ ”.‬سڀاڳي چيو‪“ ،‬ڇوري ڇو ڪونه‬ ‫ٻڌائيندين هان‪”.‬ستٻائي چيو‪.‬‬ ‫“بس آهي ڪا ڳالهه نه ٻڌائڻ جهڙي ڦِڪي ٿي‬ ‫ٿيان‪ ”.‬سڀاڳي َء چيو‪.‬‬ ‫“لوڻ کڻي تنهنجي وات ۾ وجهنديس ته پاڻهي‬ ‫ڦڪي ڪانه ٿيندين َء‪ ”.‬ستٻائي وراڻيو‪“ .‬چڱو ڀال ٻڌ رات‬ ‫امان ۽ بابا وارن منهنجي شادي جي پئي ڳالهه ڪئي‪”.‬‬ ‫سڀاڳي َء چيو‪.‬‬ ‫“ائي ڇوري هيڏي سڄي ڳالهه مون کان‬ ‫لڪائي ويٺي هئين‪ ”.‬ستٻائي وراڻيو‬ ‫“هاڻي ويري (پاڻي جو کوهه) اچي ويو اٿئي ان‬ ‫خوشي ۾ تون پاڻي جا وارا ڪڍ‪ ”.‬ستٻائي َء چيو‪.‬‬ ‫“چڱو ڀال ڪڍان ٿي ٻيو حڪم‪ ”.‬سڀاڳي ِء کلندي‬ ‫چيو‪.‬‬ ‫ٻئي ڄڻيون پاڻي ڀري آيون ته گهر اڳيان جيپ‬ ‫(گاڏي) بيٺي هئي‪.‬‬ ‫“اڄ سڀاڳي تنهنجو سر ويو آيا اٿئي‪ ”.‬ستٻائي‬ ‫چيو‪.‬‬ ‫“ڇڏ بي شرم‪ ”. .....‬سڀاڳي َء چيو‪.‬‬ ‫ڏورانهين ڪنهن شهر مان ڪجهه سندن مائٽ‬ ‫رشتو وٺڻ آيا هئا‪ .‬سندن اڱڻ تي چار ماڻهو اڇن ڪپڙن‬ ‫وار ويٺا هئا‪ .‬خيرو کي چيائون ته “ادا خير محمد! اسان‬ ‫وٽ نياڻي ته آهي‪ ،‬ته به ڳالهه ڪيون ٿا‪ ،‬اسان واري‬ ‫همراه کي اڳين گهر مان ڪوبه اوالد ڪونهي‪ ،‬عمر‬ ‫پنجاه سال لڳ ڀڳ ٿيندي‪ ،‬مال ملڪيت زمين وغيره‬ ‫اٿس‪ ،‬جيڪڏهن شادي بعد ڪو اوالد وغيره ٿيو ته‬ ‫وارث ٿي پوندو اسان تو کي پنج لک روپيا ڏيون ٿا ته‬ ‫تون سڱ ڏي‪ ”.‬هڪ شخص چيو‪.‬‬ ‫“پنج لک روپيا ‪ ”...‬خيرو َء کان دانهن ٿي‬ ‫نڪتي‪ .‬هن ڪڏهن پنج هزار روپيا‬ ‫به نه ڏٺا هئا‪.‬‬ ‫بقايا صفحو ‪52‬‬