Roman - Bölüm 17
Gürhan Öztürk
Son İnsan
KİTAP 1- DEĞİŞİMİN YENİ HALKASI
İnsanoğlu en başından beri yanıtları arayıp durdu. Çoğu zaman yanıtların kendi benliğinin içinde olduğunu sandı. Çoğu zaman da yanıtları yıldızların arasında aradı. Ama en başta anlamadıkları şey ortada tek bir yanıt olmadığıydı. Herkesi tatmin edecek tek bir yanıtın hiçbir zaman olmaması yine de insanoğlunun soru sorma heyecanını elinden almaya yetmeyecekti. Ne de olsa bu insanlık için bir yolculuktu ve son insan da gelip geçene kadar yolculuğun sonu gelmeyecekti…
(01.07.2015, Günümüz, İzmir)
Sonunda teknelerdi. Karşıyaka’daki Alaybey tersanesinde özel olarak yapılmış bir tekneydi. Kendi boyuna göre denizde hızlı gidebilmesi için bir motor dizayn edilmişti ve prototipi ilk olarak bu teknede kullanılmıştı. Kapasitesi yirmi kişiyi ancak kaldırabilecek potansiyeldeydi, hafif bir tekneydi bu bakımdan. Mürettebatı özenle seçilmişti, gizlilik esastı. Özel insanlarla temasa geçmeleri yasaktı. Görünüşü ise lüks bir yatı andırıyordu, öne doğru sivrilen bir burnu vardı. Kıç tarafı ise genişti ve yolcular o tarafta ağırlanıyordu. Basın ordusundan kurtulmuş olmaları herkesi rahatlatmıştı ama Evren’in siniri geçmemişti bir türlü: “Ne kadar güzel oldu bu işte! Kimliklerimizi öğrenmişlerdir çoktan.” “Merak etmeyin, o konu halledildi. Hiçbir kamera
44
www.yerlibilimkurguyukseliyor.com / Ağustos 2019 / sayı 28