Ambiorix Out Of The Box Magazine #5

AMBIORIX’ EIGENZINNIG MAGAZINE NR 5 - LENTE - ZOMER 2016

THINK OUT OF THE BOX TWEE BELGEN OP WERELDREIS

AMBIORIX LENTE/ZOMERCOLLECTIE THE JACQUELINES AFVAL IS GRONDSTOF DE ZIN VAN RECYCLEREN

13

Smaakt het best Out of zijn Box.

Out of the Box n°5 Colofon Out of the box verschijnt tweemaal per jaar en is een uitgave van Ambiorix Verantwoordelijke uitgever Peter Vavedin Redactie Ann Homboux, Mark Struyf, Geerdt Magiels, Joris Luyten, Guido Everaert Redactieadres & advertenties Ambiorix, Kristel Hex, Prinsenweg 10, 3700 Tongeren. kristel.hex@ambiorix.be Realisatie Yappa Alle rechten voorbehouden Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd, opgeslagen in een geautomatiseerd gegevensbestand of openbaar gemaakt , in enige vorm of op enige wijze, hetzij elektronisch, door fotokopieën, opnamen of enige andere wijze, zonder voorafgaande toestemming van de uitgever en andere auteursrechthebbenden.

Massaal via het digitaal kanaal?

Voor dit magazine? Graag! Hoe meer lezers, hoe liever. Dat zal u wel begrijpen. Maar wilt u echt alles digitaal? Nee toch. Er zullen altijd zaken blijven die we liever in het echt beleven en waar we tablet, computer of iWatch voor opzij leggen. Daar ben ik absoluut van overtuigd.

Maar overtuigd ben ik ook van het feit dat we de digitale revolutie moeten omarmen en gebruiken om ons merk nog beter en juister bij onze consument te krijgen.

Hoe dat zal gebeuren is nog niet altijd duidelijk, want dagelijks dwarrelen er tientallen nieuwe toepassingen uit het digitale walhalla naar beneden. Daaruit kiezen is geen sinecure. Natuurlijk zullen we nog mobieler gaan leven en communiceren. Natuurlijk zullen we meer via internet kunnen aankopen. En natuurlijk zullen we met z’n allen vroeg of laat thuis driedee printen of met een virtuele realitybril de Coloradorivier afdenderen.

Eidoch (mooi pre-digitaal woord, niet?), samen op café gaan, zelf de dijk van de Nete affietsen of in Hasselt of Antwerpen met vriendinnen de winkels afstruinen, dat gaan we toch niet overlaten aan een of andere digibox, niet?

Bij Ambiorix maken we er al 120 jaar een erezaak van om perfecte producten te designen, te maken en af te leveren. Dat we vandaag en in de toekomst dit ook via digitale middelen zullen realiseren spreekt voor zich.

Een up to date website of een digitaal magazine is daar slechts een begin van. Hoe dit verder zal evolueren weet vandaag de dag niemand. Willen we bijvoorbeeld een rechtstreekse verkoop via internet? Misschien.

Maar hoe kunnen we onze partners daarin betrrekken?

Wat wordt de rol van de fysieke winkel? Hoe wordt de toegevoegde waarde van de handelaar gevaloriseerd?

Hoe dicht kunnen we nog bij onze consument staan en met raad en daad zorgen voor een nog betere service?

U ziet, we hebben voor de komende jaren nog wat werk voor de boeg. Maar die uitdaging gaan we graag aan.

Ondertussen zitten we niet stil en vernieuwen we, naar aloude gewoonte, tweemaal per jaar onze collectie.

Een voorproefje van de lente- en zomercollectie vindt u alvast in het thema-artikel van dit nummer. Hopelijk kan het, samen met de andere artikels, u inspireren om er een fijn voorjaar van te maken. Veel leesgenot.

Peter Vavedin ■

Daal af in het verzonken

4

paleis

Ik heb een haat-liefde verhouding met Dan Brown Deze schrijver kent u vast wel als de auteur van de Da Vincicode. Zowat ’s werelds best verkochte boek uit de hedendaagse literatuur. Een boek met een provocerende inhoud.

Het Vaticaan was er dan ook als de kippen bij om de inhoud ervan als complete nonsens te omschrijven. Een goed verstaander begreep hieruit dat, indien Brown enkele eeuwen eerder was geboren, hij meteen op de brandstapel had gestaan.

5

De kinderen van Jezus De modus operandi in Brown’s romans is steevast dezelfde. Het hoofdpersonage, Robert Langdon, een professor kunstgeschiedenis met Indiana Jones allures, doet een bizarre ontdekking. Het gaat om een ongewone, maar verbluffende these, die indien ze bewezen kan worden, het profane of kerkelijke establishment een flinke dreun kan geven.

Zoals in de Da Vinci code, waar de vraag wordt gesteld of Jezus mogelijk niet getrouwd zou zijn geweest en mogelijk dus ook kinderen heeft gehad. Uiteindelijk niet zo’n absurde stelling voor een gezonde 33-jarige man in een rurale Joodse omgeving.

Mochten er nu nog biologische nakomelingen rondlopen van Jezus, zou dat voor een gelovige Christen fundamenteel weinig veranderen aan zijn religieuze waarden. Maar een kerkelijk instituut zoals het Vaticaan, zou met die verre afstammeling van Jezus wel serieus in de maag zitten en heel wat pauselijke dogma’s moeten herroepen.

Geen Nobelprijs voor Dan Brown Professor Langdon heeft een parate kennis die zelfs Wikipedia doet verbleken. Zijn queeste om de stelling te bewijzen, transformeert zich telkens als een op hol geslagen sneltrein doorheen de geschiedenis.

Historische documenten, voorwerpen in musea en bestaande locaties voegen aan de stelling stap voor stap plausibiliteit toe. Als lezer heb je zoiets van ‘het zou wel eens waar kunnen zijn’.

Brown zal helaas nooit een Nobelprijs literatuur krijgen.

De verhaallijn mist coherentie, de beschreven karakters zijn zo dun als een sigarettenvloeitje en de achtervolgingsscènes lijken uit een goedkope Bollywoodfilm te komen. En toch blijf ik lezen.

Want de lepe truc van Brown om zijn lezer telkens een nieuwe cliffhanger te bezorgen, is de heerlijke beschrijving van bekende locaties. Daarom hou ik wel van Brown. Ik krijg telkens een heerlijk déjà vu gevoel als

6

Op het programma staat na de Hagia Sophia, obligaat, de Blauwe moskee.

ik samen met Langdon door Firenze, Venetië, Parijs, Oxford of Jeruzalem ren.

Ik hou van de pittige herkenbare beschrijvingen en ‘les petites histoires’ die Brown rond die plaatsen ophangt.

Voor wie als lezer de plaatsen vertrouwd zijn, speelt het boek zich levensecht af voor zijn geestesoog.

Maar de medaille heeft ook een keerzijde. Het is evident dat lezers de beschreven locaties, die ze nog niet kennen, willen gaan opzoeken. De overrompeling is echter totaal. Diverse locaties beschreven in zijn boeken kunnen de toevloed ondertussen niet meer aan en zien zich genoodzaakt afgegrendeld te worden van de publieke overrompeling.

Toen ik als jonge knaap voor het eerst de bevallige Mona Lisa mocht bewonderen, was dat op amper één meter en haast alleen in hoekje van het Louvre. Sindsdien is het schilderij naar een andere zaal verhuisd en zijn er dagelijks lange wachtrijen met honderden mensen.

De Yerebatan Sarayi van Constantinopel Terwijl ik ‘Inferno’, de laatste thriller van Brown aan het lezen was, verslikte ik me toch serieus in mijn gin tonic… Ik ben toen ook boos geworden op Brown. Nou ja, boos. Meer teleurgesteld. Voor wie het boek nog niet

7

8

gelezen heeft, wil ik het plezier van de plot niet zo maar prijs geven. Maar een locatie die ik al zolang persoonlijk koesterde als mijn meest favoriete mystieke plek op aarde, de Yerebatan Sarayi van Constantinopel … wordt hier zomaar te grabbel gegooid.

Blauwe moskee. Maar Cahil heeft eerst nog een extraa tje ‘hors cirquit’ voor mij in petto. Het waterreservoir onder de basilica. Het is dan recent gerestaureerd. Eerst twijfel ik even of ik wel een ‘waterput’ wil bezoeken want mijn tijd is beperkt. Gelukkig dringt Cahil voldoende aan. Ik zal het me niet berouwen.

The coolest spot in town

Over dit stadsreservoir, de Yerebatan Sarayi, had ik nog nooit gehoord. In een notedop situeert mijn gids de plaats. Gebouwd in 532 door Keizer Justianus als een immense watercontainer voor zijn paleis. 143 meter lang, met een capaciteit van 80 000 m3 water. Het hoge plafond van negenduizend vierkante meter wordt

Ik ga even terug in de tijd. Het moet begin van de jaren 90 geweest zijn. Met mijn Turkse gids Cahil wandel ik de Hagia Sophia in Istanbul uit. Een absoluut wereldwonder. Op het programma staat hierna, obligaat, de

ondersteund door 336 marmeren pilaren. Een ware kathedraal onder de grond.

Aan de ietwat pietluttige kassa neem ik een ticket en begin de afdaling langs een steile trap. Het is buiten broeierig heet. Een wat muffe vochtige bries stijgt omhoog en brengt verkoeling. Eens m’n ogen gewend zijn aan de duisternis, besef ik meteen dat ik op een bijzonder wonderlijke plek ben terecht gekomen.

Mijn ervaring is precies zoals Brown ze beschrijft: ‘‘Voor zover Langdon kon zien bestond de bodem van deze ondergrondse wereld uit een spiegelgladde laag water - donker, kalm rimpelloos - als zwart ijs op een bevroren vijver’. ‘Uit het water verrezen honderden Dorische zuilen, nauwkeurig in schijnbaar eindeloze rijen opgesteld, die negen meter omhoog staken om het gewelf te dragen. Ze werden onderaf beschenen door afzonderlijke rode spotjes, waardoor een surrealistische illusie ontstond van verlichte stammen in een woud van duisternis’.

Over het vlakke water zijn brede houten loopplanken gelegd. Het is er helemaal niet druk en in een haast heilige stilte loop ik wat doelloos rond. Mijn gids is aan de trap blijven staan, maar heeft me de raad gegeven om gewoon mijn intuïtie te volgen. Is het de zware lucht, de duisternis… ik weet het niet maar deze plek betovert me echt. Ik voel me licht beneveld. Om een of andere reden word ik in de doolhof, waarvan de paden tussen de zuilen slingeren, naar de verste uithoek rechts achteraan gezogen.

Een blik in de ogen van Medusa is dodelijk

Vorig jaar daalden er al meer dan 2 miljoen (!) bezoekers de trappen af op zoek naar Medusa.

Ik citeer terug Brown. ‘Voor hem ontvouwde zich daar een verbijsterend tafereel. Uit het water verrees een kolossaal, uit marmer gehouwen blok -het hoofd van Medusa- kronkelende slangen als haren. Wat haar nog eigenaardiger maakte, was het feit dat haar hoofd ondersteboven op haar hals gezet was.’

Mijn kennis van de Griekse mythologie is beperkt, maar ik weet nog uit de geschiedenislessen van meester Maurice, dat de wondermooie Medusa Poseidon heeft

9

verleid en dat de woeste en jaloerse Athena haar als straf in een monster met een slangenhoofd heeft veranderd. Medusa werd een vreselijk creatuur, haar blik doet een mens veranderen in steen.

Hier sta ik dan, moederziel alleen, diep onder de grond, oog in oog met dit ‘chtonische‘ monster. Ik geef toe dat ik even naar adem moet snakken. Is het verbeelding of was het gewoon een druppel die in het vlakke water viel. Ze lijkt even met haar ogen geknipperd te hebben… Ik voel lood in m’n benen. Deze plek is zo onaards en gevuld met mystiek. De droevige ogen van Medusa blijven me intrigeren. Ik kan me niet afwenden…ben ik toch versteend? Plots hoor ik een zachte stem achter me die ik herken. Het is Cahil. ‘Omdat haar hoofd ondersteboven staat is de betovering verbroken, maak je geen zorgen. Maar iedereen die diep in haar ogen kijkt, voelt blijkbaar nog de trillingen…’ Even later

10

staan we terug boven in het felle zonlicht. Het lijkt of ik die dag aan de oever van de Styx heb gestaan.

Daarom ben ik nu boos op Dan Brown. Mijn heerlijk, stil moment met Medusa in het verzonken paleis kan waarschijnlijk nooit meer beleefd en gedeeld worden. Vorig jaar daalden er al meer dan 2 miljoen (!) bezoekers de trappen af op zoek naar Medusa. De citerne heeft alle mystiek en stilte verloren en is een ondergronds Disneyland geworden. Ik keer niet meer terug . Het zou me trouwens niet verwonderen moest Medusa ondertussen haar ogen al lang gesloten hebben…

Joris Luyten ■

13

www.ramobo.be

The Jacquelines showen de Ambiorix lente- en zomercollectie

12

Met drie achter de vrouwen

13

Eva, Iris en Sara dragen de Chelido Vitello

14

Drijvende kracht achter The Jacquelines is sopraan Iris Beradocco die ook de nummers creëert die het ensemble brengt. Waar het soort muziek dat ze maken doorgaans als doel heeft om de heupen in beweging te krijgen, vertelt Berardocco ook verhalen met haar nummers. Verhalen over mensen en over wat haar bezig houdt, zomaar uit het leven gegrepen. Humoristische knipogen worden verenigd met maatschappijkritische sneren, terwijl je geen moment kan stil blijven staan wanneer die meedogenloze swing zich meester van je gewrichten maakt. Bovendien is de uitvoeringskwaliteit van hun muziek “outstanding” en brengen ze de luisteraars/kijkers/dansers keer op keer in vervoering.

Dat zijn de topgeschoolde stemmen en instrumentalisten natuurlijk aan hun stand verplicht.

Voor één keer de heren vooraan.

Het is stilaan een traditie geworden dat de nieuwe Ambiorix collecties in Out of the Box niet worden voorgesteld door professionele modellen, maar door een groepje jonge mensen die samen sporten, werken of studeren. Voor deze fotoserie kozen we als locatie De Singel in Antwerpen. Daar mochten de heren muzikanten van The Jacquelines voor één keer eens meer dan de dames op het voorplan treden en mooi staan wezen.

Iets wat ze met verve (podiumervaring?) deden. De zangeressen trokken tweemaal Tim Van Steenbergen by Ambiorix aan, maar alle andere schoenen... de heren in een hoofdrol!

Zangers maken muziek... en plannen

Achter elke sterke zangeres staat een knappe muzikant.

Toch zeker op de podia waar ze optreden.

Drie zangeressen “gebackuped” door een trio: The Jacquelines! Iris Berardocco, Eva Tulkens en Sara Raes; zang. Stijn Wauters; piano, Fré Madou; contrabas en Jelle Van Giel; drums. Allen afgestudeerd aan het Koninklijk Vlaams Muziekconservatorium van Antwerpen maken ze sinds een paar jaar naam met hun verfrissende “swing-jazz”.

Na de fotoshoot voor Ambiorix duiken The Jacquelines onmiddellijk het repetitielokaal in. Zij zijn immers net gestart met de eerste opnames van nieuwe nummers voor hun tweede cd. Tijdens het weekend wacht hen dan een optreden in Luxemburg. Naast het werk voor het ensemble hebben ze allemaal nog hun eigen professionele bezigheden.

En dat die allemaal met muziek te maken hebben spreekt voor zich.

Wie The Jacquelines eens live aan het werk wil zien een aanrader, zijn er concerten gepland op 6 mei in De Witte Merel in Lint en een speciaal concert op 21 mei in samenwerking met de harmonie van Oostmalle waarvoor hun drummer Jelle speciale arrangementen schreef voor The Jacquelines-nummers. Een tournee langs de culturele centra staat gepland voor eind 2016, begin 2017.

15

Van links naar rechts: FrĂŠ - Sven New Box Jeans Stijn - Sven New Box Ambra Jelle - Sienna Parma Cuoio

16

Rapid Radikal Cinnamon

Sanmarco Coccus Jeans

13 Sienna Prama Indigo

Stylish klassiek maar met een heerlijke twist, perfect passend bij The Jacquelines en hun uitgekiende, moderne vintage look: de Carota Vitello van Tim Van Steenbergen by Ambiorix.

18

Sven New Box Jeans

Boven en onder, tweemaal de Spoleto Radikal Cinnamon

Sven New Box Ambra

13

Een topper voor de zomer, de Spoleto Radikal Cinnamon

The

Meer van The Jacquelines?

‘Gee Oh Gee’ Musicvideo: http://bit.ly/10pLOmW ‘Hypochondria’ Lyricvideo: http://bit.ly/16WXWfa

20

Facebook: www.facebook.com/TheJacquelines i-Tunes: http://bit.ly/10pNGXD

Rapid Radikal Cinnamon

Sanmarco Coccus Jeans

Afval is grondstof

De enige weg vooruit is in cirkels

Recycleren of niet recycleren, het is niet eens meer de vraag.

Recycleren is cruciaal in elk toekomstscenario voor een leefbare aarde. De vraag is alleen hoe snel en slim we duurzaamheid op globale schaal kunnen implementeren. En hoe dat onze consumptie, mobiliteit, energie en levenskwaliteit zal gaan bepalen. Het enige waar je wel zeker van kan zijn is dat die toekomst anders en dichterbij is dan je denkt. En ze is vandaag begonnen.

22

Vooruitgang met bijwerkingen

Kunststof is prachtig

Sinds de industriële revolutie in de achttiende eeuw begon, leefde de mensheid op een wolk. De wolk van onuitputtelijke energievoorraden die het toelieten de productie van voedsel, kinderen, kunstmest, gebruiksvoorwerpen en consumptiegoederen schijnbaar zonder beperkingen te kunnen opdrijven. Toen de aardolie ook nog eens bleek te kunnen worden omgezet in kunststoffen was het hek helemaal van de dam. Plastics zouden zorgen voor een schonere, hygiënischer en kleurrijkere wereld. En er was van alles genoeg, de benodigde grondstoffen en energiebronnen leken onuitputtelijk. De wegwerpsamenleving was een optimistische utopie die echter na enkele decennia zijn eerste barsten begon te vertonen. De wolk bleek een wolk van CO2 te zijn die samen met andere broeikasgassen het klimaat beïnvloedt. En de plastics werden een soep die in de oceanen ronddrijft.

Kunststof was ooit het product van de toekomst, maar vormt in zijn huidige vorm een bedreiging voor de planeet. Kunststoffen zijn overal en altijd en leven zonder kunststoffen is ondenkbaar. In het rapport van de Ellen McArthur Foundation, een onafhankelijke NGO die ijvert voor een duurzame economie, spreekt men daarom van de “nieuwe kunststoffeneconomie”.

Bestaande en nieuwe kunststoffen zijn het materiaal van de toekomst, spil in een economie die er werk van maakt om ze volledig te recycleren. Binnenkort zal men erin slagen om de koolstof die nodig is voor het maken van de lange, multifunctionele polymeren uit de CO2 van de atmosfeer te halen in de plaats van uit de fossiele voorraden zoals dat nu nog gebeurt. De eerste proeffabrieken die het meest gehate broeikasgas op die manier duurzaam hergebruiken zijn al operationeel.

Kunststof kan zo de weg wijzen naar de kunst van het overleven in een betere wereld.

Af van ‘afval’ De wereldbevolking nam explosief toe, onderhouden door dat mateloze gebruik van miljoenen tonnen fossiele zonne-energie die miljoenen jaren geleden als plantaardige resten onder de grond waren opgeslagen.

De vooruitgang was groot, zelfs de relatieve armoede nam af, maar de neveneffecten van de groei werden steeds moeilijker onder de mat te vegen. Het ‘weg’ van de wegwerpmaatschappij bleek niet weg te zijn, maar als een boemerang terug te komen. België was een van de eerste landen waar dat besef begon door te dringen.

De Openbare AfvalstoffenMaatschappij OVAM werd in 1981 opgericht en zorgde er mee voor dat Vlaanderen ondertussen een van de koplopers is in de wereld op gebied van selectieve ophaling, recyclage en milieutechnologie. In die kringen wordt niet meer gepraat over afval maar over grondstoffen. Aluminium, staal, glas, zeldzame aardmetalen, papier en kunststoffen zijn materialen die 100% te hergebruiken zijn. Ze zijn te waardevol om te dumpen of te verbranden. Wat vroeger beschouwd werd als afvalstromen die geld kosten, worden het steeds meer grondstoffenstromen die geld waard zijn.

Weldoend ontwerp Kunststoffen zijn echter maar een van de ingrediënten van die nieuwe wereld. Die zal vooral herkenbaar zijn aan een fundamenteel herdenken van de ontwerpprocessen van al onze spullen. Auto’s en bureaustoelen, sportschoenen en tandenborstels, verpakkingen en computers zullen vergezeld gaan met hun specifieke materiaallogboek. Dat beschrijft welke materialen erin verwerkt zijn, hoe die gedemonteerd en hergebruikt kunnen worden. Nu gaat nog te veel verloren omdat verschillende materialen irreversibel aan elkaar gekleefd worden zodat ze niet meer kunnen gescheiden worden en apart gerecycleerd. In afgedragen exemplaren van schoenen zijn het leer, rubber en kunststoffen dikwijls moeilijk te recupereren omdat ze gelijmd en niet genaaid of gestikt werd. Dat is een terugkerend obstakel in recyclageland.

Van ding naar dienst De eerste producten die cradle-to-cradle, wieg-totwieg, ontworpen zijn en bestaan uit materialen die schadeloos zijn voor mens en milieu en die helemaal

23

We moeten leren wat planten al miljoenen jaren kunnen: met het licht van de zon organische moleculen synthetiseren opgebouwd uit de C’s van CO2 .

24

hergebruikt kunnen worden leggen ondertussen de lat waar ze moet liggen: bij gesloten cycli waarin niets verloren gaat.

Steeds meer zie je daarbij dat de producten die zo ontstaan hun status van hebbeding verliezen en een dienst worden. Je zal kamerbreed vloercomfort, mobiliteit of leeslicht huren bij de producent. Het tapijt, de auto of de lamp is niet meer van jou, maar van de maker. Jij betaalt voor de dienst en het materiaal blijft eigendom van de producent. Het wordt op het einde van zijn functionele carrière opgehaald door de fabrikant en hergebruikt. Hebben is iets van het verleden, (her)gebruiken is de toekomst.

Dat zal ver gaan. Ook onze urine en faeces zal grondstof worden voor landbouwmest of energie. De stedelijke mijn houdt niet op bij het goud, palladium of platina

uit uw mobiele telefoon. Daar begint ze pas. Ook in de Europese regelgeving wijst alles in die richting: het einde van het afval is het streefdoel.

Alleen niets is gratis Zover zijn we nog niet. Alle mooie verhalen van enkele vooruitstrevende tapijt- of sportschoenfabrikanten ten spijt, zit de knoop voorlopig nog in onvoldoende volumineuze materiaalstromen die de recyclage echt rendabel maken. De logistiek is nog niet in orde, de consument staat er nog niet genoeg bij stil (kijk naar de misselijkmakende hoeveelheid zwerfafval en sigarettenpeuken) terwijl overheden zowat overal achterop hinken.

Recyclage is slechts een onderdeel van een nieuwe, duurzame samenleving. De economie moet gaan beseffen dat ze maar een onderdeel is van de ecologie, de wetenschap die de samenhang van het ecosysteem Aarde bestudeert. Die ecologie leert ons dat leven altijd gevolgen heeft. Alles wat leeft en groeit en voortplant, verbrandt energie en ademt uit en produceert CO2.

Hoe natuurlijk ze ook zijn, wol en katoen slorpen veel water en energie alleen nog maar om te maken, laat staan om de kleding die ermee gemaakt is te drogen.

(Synthetische weefsels zijn in dat opzicht veel milieuvriendelijker.) Wie kinderen op de wereld zet produceert zeer vervuilende organismen die het probleem nog groter maken. Voor alles wat we doen en laten, van internetten tot theatermaken, van brood bakken tot op vakantie gaan, is energie nodig en die blijft voorlopig voor het grootste deel afkomstig van fossiele zonneenergie.

Leve de fotosynthese De enige fundamentele oplossing is het vinden van manieren om de energie van de zon te gebruiken. Die energie straalt elke dag in gigantische hoeveelheden op aarde in en wordt nu op zijn best gedeeltelijk opgevangen door zonnepanelen die elektriciteit leveren die maar moeizaam opgeslagen kan worden voor de momenten dat de zon niet schijnt. (Batterijen zijn een vervelende technologie die nauwelijks cradle-to-cradle te maken is.)

We moeten leren wat planten al miljoenen jaren kunnen: met het licht van de zon organische moleculen synthetiseren opgebouwd uit de C’s van CO2 . Net zoals de moleculen die we nu uit fossiele plantenresten halen.

Die kunnen we als polymeren aanwenden om kunststoffen te maken of als suikers of hun afgeleiden om te verbranden. De verbrandingsmotoren van nu kunnen dan blijven draaien, bevoorraad via het bestaande distributienetwerk voor brandstof. De elektrische auto (opgeladen aan de eigen zonnepanelen) zal alleen nog blijven bestaan voor de korte afstand. Vrachtwagens, schepen en vliegtuigen kunnen het transport in onze globale, gedelokaliseerde wereld blijven verzorgen. De voorraden fossiele zonne-energie kunnen we blijven gebruiken voor zeer speciale organische scheikundige processen.

Wereld 2.0 Op die manier zouden alle productieprocessen aangedreven kunnen worden met energie die rechtstreeks gebruikmaakt van de koolstof uit de atmosfeer, waarbij als afvalproduct zuurstof vrijkomt, net zoals bij de plantaardige fotosynthese. Dan zullen alle producten volledig bestaan uit materialen die in gesloten kringlopen gemaakt en hermaakt worden. Dan staat er in principe geen rem meer op de consumptie of de wereldbevolking tenzij onze eigen zorg om het leefbaar te houden.

Recyclage is dus slechts de opmaat tot een nieuwe wereld, een wereld waarin energie en materialen, mens en natuur eeuwige kringlopen vormen, een wereld waarin ‘groei’ niet meer wordt gemeten in termen van bruto nationaal product maar in eenheden van zuurstof en koolstof.

Geerdt Magiels ■

25

26

Elke verre reis begint met een eerste stap

Chinees gezegde

Think outside the box en leef je eigen leven

Twee landgenoten, één vrachtwagen en twintig jaar op wereldreis.

Wie droomt er niet eens van? Alles achterlaten en vertrekken.

Niet voor een maand, niet voor een jaar, maar voor altijd.

Voor velen blijft het bij een droom. Maar niet bij Catherine en Richard. Na een druk professioneel leven begonnen zij aan een berekend avontuur: hun eigen “National Geographic” waarmaken. Zie hier een - onmogelijke - poging tot samenvatting:

27

Voor de start van hun echte reis, een reis in het hoofd.

In 1990 besluiten Richard en Catherine dat het tijd is om iets compleet anders te doen met hun leven dan tot op dat ogenblik. Het leven in BelgiĂŤ was comfortabel maar routine en conformisme werden stilaan dompers op de feestvreugde.

De eerste grote stap die ze nemen: hun televisie bij het huisvuil zetten en het opzeggen van abonnementen op kranten en magazines. Met andere woorden, een bewuste keuze om de wereld niet meer bekijken door de ogen en hersenen van anderen en stoppen met het zich laten blokkeren door angst die verspreid wordt door het dagelijkse nieuws en zelf de wereld te gaan verkennen.

Daarna was het een kwestie om de praktische zaken te regelen. Want hoe bijvoorbeeld verander je je leven op een appartement van 250 m2 naar een leven in een vrachtwagen van 12 m2? Wat is essentieel en wat is bijzaak? Om dat uit te zoeken verkochten ze hun loft en leefden ze voor hun vertrek een jaar op een piepkleine studio...

2013 Zuid-Amerika

Bijstandsverzekering? Vergeet dat snel.

Uiteindelijk gingen er drie jaar voorbereiding vooraf aan de expeditie. Een speciaal in Duitsland gebouwde vrachtwagen (Unimog voor de kenners), rij- en mechanicalessen, doorgedreven EHBO-cursussen, GPS-training - we spreken 1992! -, administratieve voorbereiding en overlevingstechnieken. Wie zeven woestijnen wil doorkruisen weet dat er niemand in de buurt zal zijn om te helpen. Zelfredzaamheid is het motto.

28

1993 - Brussel

De “mobilhome� op de testbank in de fabriek in Duitsland.

29

De Olifant Rots in de Hejaz woestijn. Saoedi Arabië

Niet echt een toeristisch paradijs.

Maar wel mooi.

Catherine mocht de vrachtwagen niet besturen, sluier (én handschoenen op bepaalde plaatsen) en geen vrij parcours. Maar er zijn schitterende plaatsen te bezoeken in Saoedi Arabië. En niet alleen woestijnen.

30

Saoedi Arabië.

Catalina vliegtuig neergehaald door Bedoeinen in 1960.

Sporen van de oorlog in Ethiopië

Saoedi Arabië. Madah ‘n Saleh.

Een van de vele broertjes van Petra.

31

Lost paradise: Baja California, Mexico

12

CIJFERDANS ; 380.000 afgelegde kilometers Hoogste pas bedwongen: 5300 meter in Peru.

UNIMOG 12 ton moteur 6 cyl in ligne 245 CV - 8 versnellingen 4x4 sperdifferentieel voor en achter 830 liter tank diesel 600 liter tank drinkbaar water 500 Watt zonnepanelen op het dak + 300 kg batterijen Warmtewisselaar 12 V en 220 V Communicatie-installatie via korte golf (o.a. voor e-mail verkeer) 800 cd’s klassieke muziek Moto Kawasaki KDX 200

13

Even het stuur geruild voor een roer voor een zeiltocht rond de Golden Gate Bridge.

Lake Powell op de grens van Arizona en Utah, USA

Haceta Head lighthouse, Oregon, USA

34

Een mens mag al eens vakantie nemen.

Van het Dal meer naar Leh in Kashmir.

De andere kant van de wereld

Yulong-Hé rivier in China

Wij zijn niet “op reis”. Wij zijn “onderweg” beweerde Richard gedurende de hele trip.

Om te ontsnappen aan de “dagelijkse sleur van hun bestaan” :-) ondernamen ze ook af en toe een echte reis naar de andere kant van de wereld. Zonder truck, maar met de rugzak. Mekongafvaart, Great Barrier duikfestijn, China, Tibet staan dus ook nu op hun wereldkaart aangeduid.

Enfin, West én Oost dus.

Jonge monniken bij Angkor Wat, Cambodia

Uluru woestijn, Australië

13

Ontmoeting met een Gaucho Hier in ArgentiniĂŤ - op de achtergrond het Aconcaguamassief - zoals overal ter wereld zijn de ontmoetingen met de locals de basis van een geslaagd verblijf. Wie reist en het wil zien, komt zeker tot het besef dat er veel meer is dat mensen kan binden dan kan verdelen.

36

Ten zuiden van het Titicacameer. Transport anno 2015

De luchten boven de Andes en z’n valleien zijn spectaculair Na twintig jaar zwerven verkochten Catherine en Richard hun vrachtwagen. Het reizen hebben ze echter nog niet afgeleerd. Dat gebeurt nu met de terreinwagen of met de trial motor en de rugzak in de streek waar ze hun hart verloren hebben, Argentinië en Chili. Tussen de wijngaarden en het hooggebergte van de Andes.

Mark Struyf ■

Gevaarlijke Stefaniatunnel?

Zuid-Amerika is in volle expansie. De zogenaamde groeilanden weet u wel. Er is echter nog een grote kloof tussen de uit hun voegen barstende wereldsteden en het “platteland”. Hier de Chachapoyas weg in Peru.

37

Column

Bij de beesten af, een hondenleven 38

Het moet niet echt veel gekker worden. Echt niet.

Hoe gek kunnen we collectief nog worden? Het zit zo…

Ik heb een nieuwe hond, sinds een dik jaar.

Nelson Rufus van ’t Asbroek, voluit.

Telg uit een kampioenenras. Een Airedale terriër.

Een prachtig, grappig en vrolijk beest. En fotogeniek.

Mijn kinderen vinden het een mormel.

Maar daar laat ik me niets aan gelegen.

Omdat het beest zo leuk is, opperde ik om de hondenfoto’s die we onvermijdelijk namen (puppies zijn cute) niet op onze eigen instagram account te delen, maar eerder zijn persoonlijke account te maken @sirnelsonrufus (http://www.instagram.com/sirnelsonrufus/ ). Je kunt dat op zich al een heel verkeerde reflex noemen - ik pleit schuldig – maar het was goed bedoeld.

U weet – of u weet niet – dat Instagram werkt met zoektermen, hashtags. Welnu, elk hondenras heeft er zo wel één. In geen tijd werden wij erg vertrouwd

met #airedalesofinstagram #dogswithbeards en dan bespaar ik u de rest.

Achter die hashtags gaan bijzonder actieve communities schuil. Honderden, duizenden, miljoenen trotse hondenbezitters laten quasi dagelijks een kiekje achter, met ‘geinige’ onderschriften, grappige en herkenbare situaties (als je zelf een hond hebt), ja zelfs levenswijsheden waar wij als mens ook een puntje kunnen aan zuigen. Ik kan me voorstellen dat je als niet pet-owner je wenkbrauwen fronst bij zoveel gebazel.

39

U kent vast de app ‘Doggydating’ (http://www.doggydating.com/) waar hondenbezitters uit Nederland tips uitwisselen over de kwaliteit van de losloopgebieden voor de trouwe viervoeters… Dat heeft nog een zekere functionaliteit. Maar door die app ben ik al bij herhaling uitgekomen op strandpaviljoenen waar een heuse menukaart voor honden is. Een volledige pagina! Van snoepjes over hondenbier tot kauwbotten en speeltjes.

Jawel mijnheer! Handel, dat zullen we drijven. Onze Noorderburen werpen zich op als absolute voorvechters van de commercie rond de viervoeter. Of wat dacht u van de PitPat? U weet niet wat het is? Het is een (tromgeroffel!) fitness-en bewegingstracker voor honden. Zo weet u de hele dag door wat blackie gedaan heeft. Daar ben ik mijn research gestopt!

Sociale media, die wonderlijke speeltuin van de verveelde menselijke geest. Uiteraard vallen er daar verbazingwekkende dingen te sprokkelen.

Of wat te denken van Sockington? Een kat met meer dan 1,3 miljoen (u leest het goed) volgers op Twitter.

Dat zijn er meer dan ESPN, het Amerikaanse sportnet.

Katten hebben al jaren het internet geregeerd, of toch minstens de sociale media, maar qua honden gebeuren er ook interessante of verontrustende dingen. Al eens wezen kijken naar Boo, de Pomeriaan (ja, het is een bestaand ras)? Dat is een soort pluisbol, totaal geen uitstaans met het archetypische beeld van wat een hond zou moeten zijn. Maar het ding heeft maar liefst 17 miljoen (jawel!) volgers op Facebook. Het is ook een onbetwiste Instagram ster. Met dit soort fotoo tjes. Jawel, het schijnt een levend beest te zijn.

Meer nog, die honden praten met elkaar… over hun dagelijks leven! Ze steunen elkaar, geven voedingsadvies, wisselen tips uit over vachtproblemen, stoelgang en ‘grooming’…

40

Het gaat nog verder dan wat onschuldige foto’s delen.

Er is een hele industrie rond ontstaan, waarbij je je kunt afvragen of dit nog gezond is. Het gamma van duur dierenvoedsel wordt ook nog eens uitgebreid met - ik verzin het niet – glutenvrije voeding en alles wat er verder nog aan mogelijkheden is. Oh, lippen blijf gesloten! En dat is niet alles…

Ik ben er de man niet naar om kritische kanttekeningen te maken bij dit soort excessen. Wie ben ik immers? Maar heel af en toe twijfel ik toch en denk ik aan een quote uit de jaren 80 ‘We amuseren ons kapot, mijnheer!’

Guido Everaert ■

Proef de sfeer in ‘t huys van Steyns.

Dit hotel werd ingericht in de voormalige directeurswoning van de Tongerse schoenenfabriek.

Ontdek er de verwijzingen naar 120 jaar Ambiorix.

Reservaties: 012 12 34 56

Mis onze zomerhit niet

Spoleto Radikal Cinnamon