LIBRETO 2007 - EL CID by XOGOS FLORAIS

XXXVIII Xogos Florais año 2007

XXXVIII Xogos Florais Colexio Divina Pastora – Ourense AUTOR: Román Godás Ibáñez 1

XXXVIII Xogos Florais año 2007

ESTRUCTURA DO LIBRO:



PORTADA: Cartel gañador do Concurso de Deseño



Saúdo do Director D. Álvaro Leis



Carta da Presidenta do Xurado: dona Ángela Pérez Fernández .



A Corte de Honra 2007 preséntase



Presentacións e poemas do XVIII Certame dos Xogos Florais

XXXVIII Xogos Florais año 2007 CARTA DA DIRECCIÓN

Dende tempos moi lonxanos na memoria, esta actividade foise enraizando na nosa comunidade educativa ata acadar a súa XXXVIII edición. Os comezos, como sempre, foron complicados. Dona Ángela Fernández (hoxe xubilada pero aínda enormemente implicada) botou a andar esta idea e cos anos, os avances tecnolóxicos e as novas xeracións, foi cambiando na superficie pero prevalece a alma coa que naceu: facer unha promoción das artes. Hoxe, nun mundo no que a inmediatez, o consumismo, os resultados rápidos, a violencia ... contrastan coa tenrura, o agarimo, os soños, a lírica, etc. fainos a todos sentir cóxegas no corazón observar como estes rapaces plasman os seus sentimentos nunha folla de papel en branco, e deste xeito, percibimos sentimentos que son para todos, especialmente para eles, difíciles de expresar fronte a fronte. Neste senso os Departamentos de Lingua Española e Lingua Galega, coordinados por Román Godás, están a facer un labor digno de todo recoñecemento. Por outra banda, o entreacto musical desexa destacar a outra beira deste regato de arte: a música. Buscando cancións que digan algo máis que verbas valeiras, Elías Piñeiro e José Antonio Blanco traballan cun grupo de pequenos valores da canción

XXXVIII Xogos Florais año 2007 das nosas aulas; e este ano, como primeira experiencia, incorporamos a danza clásica, un elemento máis de expresión de harmonía e beleza visual. Nas vellas historias dos libros a pluma sempre venceu á espada, e aínda que hoxe non hai tales diferencias, preferimos fomentar a dialéctica e o diálogo, en definitiva as palabras e a lírica. Dende esta dirección quero facer público o meu agradecemento a todos os que adican o seu tempo e esforzo á pervivencia deste evento, que, adaptándose ós tempos, é un doce para os oídos e para a vista. Álvaro Leis (Director)

XXXVIII Xogos Florais año 2007

Un saludo:

cordial

¡Treinta y ocho años ya! ¡cuántos años! ¿verdad?... Parece mentira, pero es así. Desde aquellos años, finales de los sesenta, en los que con ilusión y trabajo duro, duro porque no teníamos salón de actos, escenario, ¡nada!, estos Juegos se pusieron en marcha para buscar la poesía, lo bello, la armonía. Desde ese tiempo hasta hoy, 2007. ¿Y sabéis por qué? Porque deseábamos que nuestros alumnos se pusieran en contacto con la vertiente más personal e íntima de todo aquello que encierra la más auténtica belleza: ¡la Poesía! ¡Cuántos participantes se dieron cuenta por primera vez de que poseían dotes innatas para versificar sus sentimientos más profundos! Y ahora, después de tantos años, vemos que aquellas ilusiones primeras se hicieron realidad gracias al trabajo y constancia de tantos profesores enamorados de lo bello, que logran cada año que los alumnos del Colegio digan y demuestren con orgullo: “Nuestros Juegos Florales son una muestra clara y auténtica del espíritu de nuestro cole”. ÁNGELA PÉREZ FERNÁNDEZ (Presidenta do Xurado)

XXXVIII Xogos Florais año 2007

CORTE DE HONRA 2007 IAGO REGAL DEL RÍO Fai dezaoito anos nacín en Ourense. Nos meus primeiros anos era un neno moi chorón e tamén moi dormilón. Ós tres anos comencei a ir ó colexio en LAGOAS III. Un ano despóis canbiáronme para FRANCISCANAS , onde estiven ata agora. Durante todos este anos compartín moi bos momentos con todos os meus compañeiros e nunca me esquecerei dunha morea de anécdotas que enchen os meus petos. Pero antes de nada voume presentar: chámome IAGO, son un mozo alegre, divertido e moi aloucado. Ntre as miñas aficións atópanse os videoxogos, saír cos amigose coa noiva e os deportes: balocesto, ciclismo... entre outros. Non son moi afecionado á lectura nin ó estudo, algo que xa saben os meus profesores. Neste colexio coñecín a moitísimas persoas, os meus amigos, a miña moza... e despóis de todos este anos nunca esquecerei o meu paso por FRANCISCANAS,

XXXVIII Xogos Florais año 2007 porque é unha desas cousas que recordarei sempre. Querría darlle as grazas ós profesores, porque aínda que tivemos os nosos rifirrafes, sempre me apoiaron e tiraron por min para que estudara algo. Tamén quero agadecerlles ós meus compañeiros toda a axuda e amizade que me brindaron sempre. Ó longo deste anos compartimos boas e non tan boas experiencias,pero sempre sacamos algo positivo de todo o que fixemos, aínda que fora algunha das nosas falcatruadas. As excursións, as festas do colexio, as risas cos compañeiros... son cousas que sempre levarei no coazón e que non esquecerei nunca. Por último, desexarvos toda a sorte do mundo e que todos os vosos soños se cumpran. Non cambiedes nunca porque sodes os mellores. Unha fortísima aperta dos voso compañeiro. Ata sempre...

XXXVIII Xogos Florais año 2007

MARTÍN OTERO JUSTO Nacín o 31 de decembro de 1989, curiosa data, si... O que máis em marcou na miña infancia foi vivir nas Torres do Pino, o mellor sitio para ser neno. Lembro cruzar unha estrada bastante perigosa todas as mañás para coller o autobús que me levaba ó colexio CASARDOMATO, quizáis de alí provén a miña afeción ó deporte, e sobre todo ó fútbol sala. Logo mudei de colexio. Unha vez chegado a FRANCISCANAS o primeiro día un mestre de gafas chamado Gonzalo, púxonos a todos no paredón e foi pasando lista, malia semellar ser moi serio ó principio, logo resultou ser un home do máis simpático, recórdoo ben por ser o meu primeiro día. Agora xa levo case seis anos e as anécdotas son infinitas... Recordo cn especial cariño as pachamgas míticas do equipo ATLÉTICO CATEQUISTAS, as excursións, que foron inesquecibles, axente en xeral, algúns en particular... Moi bos recordos. Collín a rama de Humanidades, porque, como digo eu “son de letras cerrao”, e en canto puiden perdín de vista as

XXXVIII Xogos Florais año 2007 Mates e demáis. Sempre quixen ser futbolista, malia nun principio ser literalmente un “paquete”, mellorei bastante xogando cos meus amigos e sempre pasándoo o mellor que puiden. O que non podo comprender é a miña vida e o que son se o meu irmán Juan. É unha desas persoas que che marca, que contaxia o seu espírito activo e feliz. Sempre animando e dando o mellor de se mesmo en todo o que fai. Malia ser o irmán maior, aprendín eu máis del que ó revés. Temén debo todo o que son o esforzo da miña nai, sen ela sería un mendigo, ou peor. Todo o mundo di que somos como dúas gotas de auga. Verdadeiramente a súa dedicación merece o nome dunha rotonda ou dunha avenida. Meu pai, literalmente, é un “crack”, o seu aspecto serio e tranquilo poden confundirte, pero se o coñeces ben atopará nel unha grandísima persoa. Por se acaso, como opción “b”, por se me lesiono, estudio e probablemente faga INEF, que é o máis acorde ca miña vocación. Considérome unha boa persoa en xeral como aspectos positivos: son moi traballador, para o que eu quero, directo e gústame acabar as cousas dunha vez por todas Cando me propoño un reto adoito conseguilo sempre, pero en tódolos casos con moito esforzo. Considero que todo o que vou tendo é a base de traballo e dedicación. A xente adoita collerme aprecio basante rápido. Só paro quieto cando durmo, son activo e extrovertido. Tamén destacar que ás veces teño momentos nos que se e vai a pinza literalmente, de aí ese aire impredecible que me caracteriza. Ás veces inocente, outras demasiado espabilado...

XXXVIII Xogos Florais año 2007

AARÓN SABURIDO REPRESA Chámome Aarón, teño dezasete anos e estudio en FRANCISCANAS desde os dez. Agora estou estudando 2º de Bacharelato na rama tecnolóxica xa que me gustaría estudar a carreira de Enxeñería de Canais, Portos e Camiños. Dende que estou no colexio, unha das cousas que máis me encantaron foi participar en Grupos Anamo, levoume a coñecer un montón de xente en campamentos como Rianxo, ou cando fixen o Camiño de Santiago o ano pasado, pero como recordo máis salientable dos meus anos no colexio foi a gran excursión a Salou: non a esquecerei nunca. Non podo esquecer deste tempo tan longo no colexio a todos os meu compañeiros cos que pasei bos ratos en todo momento e cos que tivn que afrontar moitos problemas no curso. As miñas afición son, sobre todo, xogar ó baloncesto co que o paso moi ben e me sinto feliz de xogar con todos os do meu equipo, escoitar música, ler algúns libros e, tamén, saís cos

XXXVIII Xogos Florais año 2007 amigos polas tardes e polas noites. Considérome unha persoa alegre que sempre intenta ter un sorriso na cara, intento caerlle ben a todo o mundo e que as persoas que me rodean poidan ter o mesmo sorriso ca min. Non creo que poida definir con palabras, xa que o que mellor me define é o meu comportamento cos demáis. Outra das cousas que considero que me definen é a importancia que lle dou ás persoas que quero: considéroos moi importantes para min e, se podo, gustaríame telos sempre ó meu carón, que xamáis salgan da miña vida. Un saúdo a todos os que formastes parte da miña vida durante todo este tempo e moitas grazas polos bos momentos pasados.

XXXVIII Xogos Florais año 2007

RENNY MAZAIRA RODRÍGUEZ Chámome RENNY e nacín en Ourense o 19 de abril de 1989, polo que agora teño dezaoito anos, dos cales levo seis en FRANCISCANAS. Daquela, cando me matriculei, a primeira elección que tiven que tomar foi a optativa a escoller: Obradoiro en ciclo I de E.S.O. , e Tecnoloxía e Cultura Clásica no ciclo II. No Bacharelato optei polas Humanidades, que marcaron os meus estudos de cada ás saídas universitarias posibles, pero xa tiña na cabeza a carreira que dentro duns meses, se Deus quere, empezarei: Dereito, a cal gústame dende pequeno, xa que en parte das miñas facetas gústame ser algo “gobernador” e levar sempre a razón, aínda que considérome tamén moi alegre, vago, impaciente e divertido. Aparte dos estudos, que son importantes, doulle moito máis valor ós bos momentos que pasei: festas do colexio, excursións..., os cales non serían tan bos se non fora polos grandes amigos que tamén fixen aquí e que, na maioría das veces, estiveron sempre para apoiarme e axudarme, o que se agradece. Tamén os consellos dos preofesores,

XXXVIII Xogos Florais año 2007 que inda que no momento non lles deas importancia, co paso do tempo encontras que son de gran utilidade. O colexio, en definitiva, é algo parecido a unha segunda familia, porque é un lugar, xunto ca casa, no que pasamos a maior parte do tempo e nos axuda á nosa formación académica e persoal. A verdade é que teño moitas gañas de que remate este ano para poder marchar do colexio, porque iso querrá dicir que aprobo todas e podo ir á Universidade onde me agardan bos e malos momentos, e ¡a estudar moito!, pero seguro que haberá momentos tamén para ir de festa cos amigos, pois non hai outra cousa mellor que andar de festa. Os amigos é algo moi importante que levo de aquí e creo que non o atoparía noutro lugar: sempre me acordarei deles.

XXXVIII Xogos Florais año 2007

NEREA FERNÁNDEZ FREIRE

Nacín en Ourense un 16 de febreiro de 1989. Levo neste colexio dende os catro anos, polo que a meirande parte dos meus recordos están relacionados con FRANCISCANAS e coas actividades e excursións que aquí se realizaron. Nun futuro non moi lexano gustaríame estudar Maxisterio ou Turismo, xa que son traballos nos que te relacionas ca xente e podes estar con nenos pequenos. Considérome unha persoa positiva e optimista, pero creo que quen mellor me pode definir son a miña familia e os meus amigos, que son quen me coñecen realmente tal e como son eu. Entre as miñas aficións destaca xogar ó voley, aínda que este ano téñoo un pouco descoidado, xa que estar en 2º Bach. Significa estudar un pouco máis que os outros anos, e supón prepararse para a selectividade, polo que non teño demasiado tempo; mais espero

XXXVIII Xogos Florais año 2007 poder seguir o ano que ven, xa que facer deporte nunca está de máis. Nos ratos libres gústame escoitar música e aproveitar para estar coa xente que eu quero, entre os que destacan os meus amigos, cos que paso gran parte do día e os que espero conservar aína que cada un estea nunha cidade distinta. Sempre quedará no meu recordo esas tardes de risas, as excursións, as festas, os veráns na piscina...

XXXVIII Xogos Florais año 2007

IRIA RUIZ LAMEIRAS

Chámome Iria e nacín o18 de agosto de 1989 en Ourense. Levo en FRANCISCANAS desde os tres anos e cando era pequena vía moi lonxe o día de rematar o colexio, deixar de vivir na casa e ir á Universidade; pero o tempo pasou sen darme conta, e aquel futuro lonxano é agora presente. Aínda que pareza mentira, non teño moi claro o que vou estudar, pero gustaríame facer algo relacionado coas Ciencias da Saúde: Medicina, Enxeñería Química ou Farmacia. Unha das miñas principais afeccións e das que gardo moi bos recordos é o voleibol, tanto no equipo do colexio como no meu equipo actual. Os comezos foron duros, pero despóis, co traballo, chegaron os éxitos, algún que

XXXVIII Xogos Florais año 2007 outro fracaso tamén, pero, sobre todo, destacaría os momentos que pasamos xuntas e o chamado “espírito do equipo”. Este ano tiven que deixalo un pouco de lado polos estudos, mais espero retomalo xa no verán. Outra da miñas afecións son escoitar música e sobre todo: ás mañás, tarde e noites, saír cas miñas amigas. Con elas as risas estan aseguradas, tanto para momentos bos como para os malos, sempre estivemos ahí: ¡espero que siga sendo así!. Considérome unha persoa alegre e responsable, aínda que as malas linguas digan o contrario. A punto de rematar esta etapa, gardo con agarimo os momentos vividos no meu colexio, o lugar onde tanto tempo pasei e que non esquecerei nunca.

XXXVIII Xogos Florais año 2007

LAURA FEIJÓO PAZ

Chámome Laura. Nacín o 2 de novembro de 1989 en Ourense. Levo en FRANCISCAN AS dende os tres anos, polo que foi para min coma unha segunda casa. Teño moi bos recordos destes anos nos que, ademáis de aprender moitas cousas, pasei moitos momentos de lecer. Cando era pequena parecíame imposible que chegara este momento, mais dentro duns meses comezará unha nova etapa para min, deixando atrás o colexio, a miña casa, os meus amigos... Daquela, xogaba a ser doctora e curaba ás miñas bonecas, mais agora ese xogo pódoo facer realidade. Teño a intención de estudar Pediatría, xa que me gustan moito os nenos pequenos e satisfaríame moito podelos curar. Entre as miñas aficións preferidas destacan as de ler e escoitar música nas tardes libres

XXXVIII Xogos Florais año 2007 para relaxarme, xa que o resto dos días pásoos enteiros entre libros e papeis. Gústame facer deporte polo que cando teño algo de tempo libre vou a aerobic, aínda que cada vez podo ir menos, xa que a Selectividade atópase á volta da esquina. Eso sí, unha vez que todo remate non só retomarei o deporte, senon as tardes de lecer, os días de verán na piscina, as festas cos meus amigos..., xa que o curso que vén cada un estará nunha cidade e non nos poderemos ver tan a miúdo. Considérome unha persoa responsable, alegre e traballadora, pero os que mellor me poden definir son as persoas que me queren, xa que son as que mellor me coñecen, entre as que destacan os meus amigos e familia.

XXXVIII Xogos Florais año 2007

MARÍA ELENA SAMPAYO BALBOA (A RAÍÑA) Chámome Elena. Nacín o 21 de decembro de 1989. Aínda que son de Vista Hermosa case nunca estou alí. Recordo os anos da miña infancia con moito cariño, anos nos que xogaba tódalas tardes no parque Miño coas miñas amigas, cas que, por sorte, inda manteño a amizade. As aficións que máis me caracterizaban naquela época eran bailar e xogar á comba no patio, aínda lembro cómo a Nai Gloria axudábanos e xogaba con nós, pero sen dúbida, o dato máis característico é cómo me gustaba meter culleres no video. Hoxe en día considero que son unha persoa bastante alegre, sincera e cariñosa inda que as veces son moi negativa, insegura e nerviosa; de feito hai algún por ahí que me chama “a angustias”. Agora, entre os

XXXVIII Xogos Florais año 2007 meus gustos, destaco saír de festa e esa miña curiosa habilidade para imitar. É algo que descubrín cando ía en 6º de Primaria, xa que comecei imitando á Nai Milagros, a persoa que, inda que non se atopa xa no colexio, lembro con moito agarimo, pois ensinounos a moitos de nós a tocar a frauta e, inda que o fixeramos mal, ela nunca se enfadaba. Cando verdadeiramente descubrín que me gustaba esta habilidade foi imitando a Cristina Bravo cas súas frases características... Levo catorce anos en FRANCISCANAS, uns anos que, sen dúbida, non esquecerei. Son demasiados os momentos vividos e toda a xente a que coñecín aquí, xente a que, por certo, queroe seguirei querendo sempre.

XXXVIII Xogos Florais año 2007

LIBRETO ORIXINAL DO XVIII CERTAME DOS XOGOS FLORAIS PRESENTACIÓN DO ACTO: Sexan todos benvidos neste 4 de maio de 2007 a este trixésimo oitavo certame dos Xogos Florais, no que a lírica é, este ano máis que nunca, a protagonista. O fío condutor do acto será O VIII Centenario da Redacción por Per Abat do Cantar de Mío Cid . A través dunha viaxe polo poema épico do Cid disfrutaremos de algo tan sinxelo e tan profundo como é o sentimento, que, en definitiva, é o que convertemos en POESÍA, espida, pura... Respectar e coidar con agarimo iste resorte humano é o que buscamos neste acto, se escoitamos ó insigne BORGES, diría da arte poética que é como...

Ollar o río feito de tempo e auga e lembrar que o tempo é outro río, saber que nos perdemos como o río e que os rostros pasan como a auga. Ver no día ou no ano un símbolo dos días do home e dos seus anos, converter a ultraxe dos anos nunha música, un rumor e un símbolo… Ás veces, nas tardes, unha cara óllanos desde o fondo dun espello; a arte debe ser como ese espello que nos revela a nosa propia cara.

XXXVIII Xogos Florais año 2007

PRESENTACIÓN DA CORTE : Permítanme darlles as grazas por estar aquí, asegúrolles que non lles defraudará o que esta tarde van vivir. Disfruten da poesía, déixense levar, acomódense nas súas butacas e permítanse o luxo de no ter présa... Grazas, así mesmo, a todos aqueles que contribuíron a que este acto siga a ser ano tras ano un elemento importante da vida colexial do noso centro. Grazas pois ó Concello de Ourense, á Consellería de Educación, á Editorial Vicens-Vives e a Asociación de Mais e Pais do Colexio Divina Pastora de Ourense. Disfrutemos todos da beleza da que son representantes de excepción os membros da corte, que a continuación paso a lles presentar:

PRESENTADORAS DO ACTO Laura Vázquez Crespo

Mª Isabel Rodríguez Gómez

XXXVIII Xogos Florais año 2007

CABALEIRO 1: IAGO REGAL DEL RÍO

Catorce anos levas no cole, amigo IAGO REGAL, toda unha vida semella, non che pode dar igual. Por iso, IAGO, valoras estes anos entre nós pasados con cousas boas e non tanto, como ben aproveitados. Alto e fornido, feito un home, saes ó terreo dos maiores. Bombeiro queres ser, e quizá o teu soño logres pois nada na vida escapa sempre que, de corazón, loites. Defíneste como aloucado, divertido, con bo humor e moi activo. Tamén “amante de tocar todas as cousas”; home, parece bo costume se o fas para arranxalas e non as rompes ó tocalas. Xa o dicían os gregos na clásica antigüidade: “a cerámica rota pegar sempre podes, mais as gretas permanecen por moita cola que botes”. Chegou o momento da despedida, que teñas moita sorte, amigo, na vida. E se queres unha visita facernos as portas quedarán abertas agardando que veñas a vernos.

XXXVIII Xogos Florais año 2007

DAMA 1: NEREA FERNÁNDEZ FREIRE Aquí vemos chegar a unha dama de altura, mais non pensen vostedes que é dito con segundas. NEREA, aquí a vedes, fixádeos nela: ¡que linda! Ten ela carácter de abondo para trunfar na súa vida. Gústalle moito o deporte, o voley é a súa paixón: Marcar tantos e loitar recio faino con moito tesón. Estas calidades, NEREA, seranche de utilidade para atopar algún día a estrela que será a túa guía. Non sei se sabes que é certo que cada quen unha temos: colgadiña está no ceo aínda que non a vemos. Maxisterio desexas estudar, así pois, o día de mañá, seremos colegas quizá se non cambias o teu pensar. Que che imos decir da profesión elixida: tan só que traballarás con persoas toda a vida. Bonito é, mais non é xogar, pois moitos que o catan, despois de poucos días, escóitaos falar: “Isto é máis duro do que parecía”. Así que, NEREA, con paciencia e serenidade, serás unha mestra de gran calidade. Rematou o que se daba,o cartel de “FIN” colgado está, as portas da escola ábrense, ó outro lado xa tes que cruzar. Trunfa na vida que podes, todos nós o desexamos. Mais faino coa sinxeleza

XXXVIII Xogos Florais aĂąo 2007 de quen loita a vida enteira pola harmonĂa e a beleza.

XXXVIII Xogos Florais año 2007

CABALEIRO 2: MARTÍN OTERO JUSTO Martín foi un neno Que ó noso colexio chegou Con once anos de idade. Coa música sempre ligou, a frauta foi a súa debilidade, mais hoxe o Heavy Metal é o que lle mola de verdade.

Como o famoso conto do frautista de Hamelín, Así nos levas a todos Detrás do teu corazón, Martín. Xá que vale máis un corazón Que latexa apaixonado, Que un cofre de ouro puro No ventre da terra pechado. Xogar a futbol sala é o teu deporte favorito, pois gústanche máis as pachangas que o sal a un ovo frito. Xá estás no camiño, MARTÍN, Deixas por fin o noso andén, Xa, na estación da realidade, Terás que coller outro tren. Tócache, Martín, compoñer xa A verdadeira melodía: Consiste en vivir sen máis, Pero faino coa mestría De quen pasa pola vida

XXXVIII Xogos Florais año 2007 Sen facer a ninguén feridas. Cando voltes de visita non esquezas, amigo, que as portas están dispostas, sempre abertas e sen postigo.

XXXVIII Xogos Florais año 2007

DAMA 2: LAURA FEIJÓO PAZ Sae ante todos nós, LAURA, camiña serena e feliz, Achégate ó teu escano,querémo ste connosco aquí. É a hora de lembrar,xa feita unha muller, cando viñeches ó colexio aquela primeira vez: Pequeniña, cos ollos moi abertos, chegaches con tres aniños e coñeciches ós teus compañeiros. Hoxe chamalos amigos e con eles choraches e riches Por moi diversas razóns, xa que coa xente da clase tes moi boa relación. Cando o tempo vaia pasando, Que, sen dúbida, marcha voando, A estes amigos da infancia seguiralos lembrando, Pois estes anos de malos e bos momentos Vivirán contigo sempre a pesar do paso do tempo. Pouco queda xa para pechar os cadernos e os libros onde figura o selo deste colexio. Moitas páxinas inda che quedan por escribir da túa vida, agardamos que o fagas e acades o que estimas: por exemplo: estudar MEDICINA. Tes que ser forte e loitar con ganas e sen ter medo, só así poderás lograr trunfar e ter éxito.

XXXVIII Xogos Florais año 2007

CABALEIRO 3: RENNY MAZAIRA RODRÍGUEZ Unha mañá chegou ó colexio un neno fermoso con moito e bo pelo. Con once aniños cumplidos e amante do alboroto presume ante todos de ter moito ollo: ollo para xogar ó fútbol e ó cesto, ollo para correr e saltar con xeito, mais á hora do estudo, o ollo que tiña para todo isto, quedábaselle máis pequeno. Hoxe xa está feito un home, mirade que rapaz ben feito, e segue a ter moito e bo pelo. O tempo foi pasando e o tesouro da madurez impoñendo, aquilatou á persoa por dentro que é o que realmente valemos. Cando saia do colexio ten pensadas dúas opcións: estudar para avogado ou traballar nos fogóns. Saudámoste, RENNY ¡que bo mozo estamos vendo!, A hora da verdade, amigo, chegou de certo: Tócache saír a xogar no campo da vida real. Sorte, amigo, sorte. Sorte e moito éxito, Pois é o que se merece Quen camiña pola vida

XXXVIII Xogos Florais año 2007 Co seu traballo ben feito. Un “deica logo” agarimoso Dámosche os teus mestres, Agardando que, se queres, Ata aquí, a nos ver, voltes.

XXXVIII Xogos Florais año 2007

DAMA 3: IRIA RUIZ LAMEIRAS Hai moito tempo xa, IRIA, chegaches ó noso colexio. Os anos non pasan de balde, iso non hai máis que velo: Feita unha muller xa vas Saír ó mundo a pé feito, A estudar unha carreira, cousa que farás con xeito. Medicina, Farmacia ou Química... No fondo: ¡que máis dá! Pois traballando, amiga IRIA, O éxito lograrás... Sempre e cando ós teus mestres fagas caso, non o deixes para mañá e vaias ó día estudando. Mais o que importa non é Acadar soamente un posto Que che dea, sen máis, proveito. O que vale máis na vida, O que importa máis có diñeiro É o que enche a alma: Ser feliz, vivir a pouco, E loitar polo que un ama. As portas da nosa casa Non se pechan, IRIA, Estarán sempre para ti abertas Cando voltes de visita, E nos contes que che foi ben, Que acadaches os teus soños... Mais o que quereremos escoitar Non serán os teus logros, Senón que vives chea de gozo.

XXXVIII Xogos Florais año 2007 Oxalá acades os teus soños, e sempre sexas feliz. A pesar do lonxe que marches Deixas amigos aquí.

XXXVIII Xogos Florais año 2007

CABALEIRO 4: AARÓN SABURIDO REPRESA É a túa quenda, AARÓN, hoxe estás moi elegante. ¿Lembraste cando ó colexio por vez primeira chegaches? Perniñas de arame, voceciña queda, Olliños dun neno de dez anos Que aquí ¡non se queda! Voltar para casa pedía Hoxe é o que che toca, Queiras ou non queiras… Na vida, xa ves, o que un quere cando non se pide chega. Simpático, alegre, atento, moi loitador e bo compañeiro. Así é, AARÓN: un rapaz discreto e o día de mañá quizá un enxeñeiro. Marchas a gobernar a túa vida, terás moitos camiños para que elixas, mais tes que saber que os menos doados van ser, de certo, os máis recomendados. Soamente unha cousa tes que ter en conta pois é unha verdade moi certa e pouco tonta: ¡POR MOITO QUE QUEIRAS PARAR UNHA VEZ EN MARCHA A VOLTA NON PODES DAR! Así que, amigo, moita sorte: Sae á vida a soñar, Sofrir, rir e loitar. Loitar pola meta desexada, Sen esquecer xamáis Que por moito que avances Nunca se chega ó final,

XXXVIII Xogos Florais año 2007 Pois ó caso non é chegar, Senón camiñar...

XXXVIII Xogos Florais año 2007

RAÍÑA: MARÍA ELENA SAMPAYO BALBOA Aquí chega a Raíña, mirade,non a perdades de vista. Fermosa moza é Mª ELENA, mais non é o único o que en posesión leva. Simpática, alegre, doce e sincera fan da Raíña unha muller completa. Por iso foi elixida,¡para reinar neste día! Camiña amodo, nosa ELENA, non sexa o demo que caias e voltes a estropear a perna. Avanza con paso firme e seguro, así debes camiñar. O que na vida espera é como o debes afrontar. O capítulo do colexio referido á túa vida está a punto de se pechar. Novas páxinas cheas de aventuras vas agora comezar: gústache Sicoloxía,quizá estudes Maxisterio, mais fagas o que fagas,tómate o traballo en serio, E lémbrate dos teus mestres Cando tanto repetían: “Mª Elena, Bonita, ¿levas o traballo ó día?” Sen medo, Mª ELENA, e coa ledicia do traballo feito Chegarás á meta que tes soñado. Con traballo e con esforzo o éxito está asegurado. Ánimo pois, Raíña, hoxe é o teu día, e chegues onde chegues que sexas feliz na túa vida.

XXXVIII Xogos Florais año 2007

PRESENTACIÓN DO XURADO:

Presentámosvos ós xuíces do acto. Homes e mulleres que teñen aprendido a agradecer as modestas esmolas dos días: o soño, a rutina, o sabor da auga, unha non sospeitada etimoloxía, un verso latino ou saxón... Homes e mulleres que non descoñecen que o presente xa é o porvir e o esquecemento... Homes e mulleres que están condenados á ingrata tarefa de elixir e xulgar... Os membros do xurado deste ano, son: Dona Ángela Pérez Fernández (Presidenta do xurado) Dona Amparo Pereira Araujo (profesora do colexio) Dona Estrella Crespo Pérez (profesora do colexio) Don Juan Rivero González (Xefe do Departamento de Lingua Castelá) Dona María Cristina Bravo Bosch (profesora do colexio Don Xulio Pérez Pereira (Xefe dos Departamentos de Normalización Lingüística e de Lingua galega)

XXXVIII Xogos Florais año 2007

INTRODUCCIÓN Á DECLAMACIÓN DOS POETAS

A todos, a vós, poetas, que tomaredes as nosas mans nas vosas, a vós, liñas de estrela, pan da fame, irmáns segredos, a todos, a vós..., digo: Non hai grazas, pois nada poderá encher as copas da pureza, nada pode conter todo o sol nas bandeiras da primavera invencible, como os vosos versos liberados ó vento... GRAZAS

XXXVIII Xogos Florais año 2007

Comezamos a declamación dos poemas deste XXXVIII certame, lembrando diversas pasaxes adaptadas do Poema de Mío Cid e de romances, que teñen como protagonista ós personaxes do poema épico. Celebremos este VIII Centenario da súa redacción intentando ser conscientes da xoia que temos entre as mans: unha peza literaria practicamente completa con oito séculos de vida...

POEMA 1: NACEMENTO E NENEZ DE RODRIGO

Naceu, Rodrigo, en Vivar, no val do río Ubierna; preto da cidade de Burgos, nunha mañá de primavera. O seu pai, Diego Laínez, a quen moito quixo e respectou, deste neno forte e san moitas proezas augurou. Rodrigo, xa de novo, foi un rapaz valoroso e arroxado. Na corte do infante don Sancho aprendeu a loitar con garbo e foi moi cedo admirado por querer sempre ser honrado.

XXXVIII Xogos Florais año 2007

Abre os xogos florais deste ano LAURA FEIJOO SÁNCHEZ de 1º ESO A, que nos declama o seu poema: A LÚA E O SOL O Sol estaba casado coa fermosa muller Lua. O Sol sempre sorrindo e a Lúa sempre cantando Cando naceron os seus fillos, as infinitas estrelas, sempre ían todos camiñando polo manto verdoso de fermosa Natureza. Cando as estrelas medraron e quixeron marchar, Lúa foi con elas e Sol quedou atrás Así naceu a noite e o dia: A Lúa coidaba das fillas e o Sol gobernaba o dia. O Sol ilumina o día para que os nenos poideran xogar... Todo era hermoso, máis el estaba triste pois a Lúa e ás estrelas xamáis podería olvidar .

XXXVIII Xogos Florais año 2007

A Lúa está triste pois o Sol máis non viu. Unha noite alegrouse cando un raio viu : era o Sol que a chamaba para estar xuntos ata o fin

XXXVIII Xogos Florais año 2007

POEMA 2: O MOZO RODRIGO VINGA Ó SEU PAI

Para librar ó seu pai da deshonra avanza sen medi a nada que haxa no mundo. Camiña Rodrigo co paso firme e rotundo ollando ó bando do poderoso contrario. Pensativo vai véndose de poucos anos para vingar ó seu pai matando ó conde Lozano; Alza a vista ó ceo e clama: "Fai conta, valente espada, que é por xustiza o noso traballo e que polo meu pai reñes, xa que el foi o agraviado. Imos ó campo, que é hora de dar o castigo que merece tan infame lingua e man"... Sen medo vai o Cid, e vai tan determinado, que en espazo dunha hora matou ó conde, e o seu paiciño foi vingado.

XXXVIII Xogos Florais año 2007 Esta é a valentía do mozo Rodrigo, quen non permitiu que o seu pai vivira coa deshonra infrinxida polo conde Lozano. Agora tócalle a quenda á valente poetisa de 1º ESO B NATALIA JUNCO DE PADUA, quen se achega a recitar o seu poema titulado: CAMIÑO Ó FUTURO.

Camiño por vellos tempos, camiño por vellas fronteiras, vou aprendendo cousas nesta vida pracenteira. Recordo, fai anos, aínda eu era pequena, probaba nesta vida todo aquilo que me arrodea. Misión de mellora, un chouto no futuro, unha melodía cálida de satisfación polo meu producto. Un tirón de cansanzo, un brinco de histeria. Enfoco o meu futuro valorando ós que me ensinan. Sigo polo meu camiño vagando, á procura de reflexión.

XXXVIII Xogos Florais año 2007 Rexurdo dun tempo perdido de torpeza e diversión. Choro de tristeza pensando en vellos tempos. Aqueles que deixo non olvido por un esforzo preguiceiro. O llanto dun pasado persígueme no futuro nun camiño cheo de trampas, na recolleita do meu destino.

XXXVIII Xogos Florais año 2007

POEMA 3: A FILLA DO CONDE LOZANO CLAMA VINGANZA Ó REI

Grande rumor érguese de berros, armas e voces no pazo de Burgos, onde son os ricoshomes. Baixou o rei do seu aposento e con el toda a corte, e ás portas do pazo achan a Ximena Gómez, desmelenado o cabelo, chorando ó seu pai o conde; e a Rodrigo de Vivar ensanguentado o estoque. Escoitade de dona Ximena os seus clamores: “¡Xustiza, bo rei, pídoche e vinganza de traidores, que aquel que non a mantén, de rei non merece o nome! E ti, Cid, matador cruel, para ti pido eu a morte, pois ó conde Lozano de morte feriches, un cabaleiro bo, o mellor entre os mellores.

XXXVIII Xogos Florais año 2007

A través deste texto no que Ximena, quen acabará casando co Cid, demanda xustiza fronte a quen matou ó seu pai, achégase, de 1º ESO C, o poeta DAVID MÉNDEZ FONTENLA co seu poema titulado EN BUSCA DO SEU DESTINO Os animais de bosque, un por un desfilando, facendo van poses e moitos están bailando. A ra canta na beira dos ríos, sen se meter en líos: ollos negros e saltóns e de cor marrón. Un enorme elefante en primeira fila camiña, con orellas grandes e unha trompa entreteñida. Son moitos os animais que se unen ó camiño, todos xuntos van na procura do seu destino. Cruzan un verde prado, pero todos están espantados, porque un corpo alongado diante deles está aplastado. Sen ollar para atrás, seguen avanzando, ata chegar ás montañas van suspirando. Moitos xa cansos van, arrastrando as patas, ansiosos están de chegar ó final. Un descanso han de facer, pero cas serpes que hai non se poden deter. Máis adiante un descampado, onde hai finas herbas e atópanse máis amparados.

XXXVIII Xogos Florais año 2007

Despois de ben comer a barriga han de mover, emprenden o seu camiño de volta o seu destino. Achégase a noite e queren descansar pero hai moitos que non queren parar. A pesar da escuridade seguen avanzando, porque os lobos estanos acechando. Despois de moito camiñar, chegan o seu destino, un verde e fermoso prado onde relamer o seu fuciño.

XXXVIII Xogos Florais año 2007

POEMA 4: RODRIGO AMOSASE ALTIVO FRONTE Ó REI

Cabalga o pai do Cid ó bo Rei beixar a man; e consigo levábase trescentos fillosdalgo. Entre eles ía Rodrigo, o soberbio castellano; todos van camiñando, só Rodrigo a cabalo; Achegados son a Burgos, co Rei se atoparon. Os que veñen co Rei entre si van razoando; uns dino en voz baixiña, outros vano publicando: “Aquí vén entre esa xente quen matou ó conde Lozano” Como isto o oíu Rodrigo, ollounos e con alta e soberbia voz desta maneira falou: “Se hai algún entre vós, o seu parente ou adeudado, a quen pese da súa morte, saia entón a demandalo” Todos responden a unha: -Demándeo o seu pecadoTodos se achegaron xuntos para ó Rei beixar a mao; só Rodrigo ficou encima do seu cabalo.

XXXVIII Xogos Florais año 2007

A audacia do mozo Rodrigo queda manifesta neste poemiña. De seguro que a rapaza de trece anos que de seguido comparece ante nós amosa na súa arte poética un saber facer moi propio dos audaces. Con todos vos, SARA DACAL FERNÁNDEZ de 2º ESO A, co seu poema titulado: APRENDIENDO A OLVIDAR

Mis lágrimas siguen clavadas en el suelo, me envenenaste con oro, y ahora me muero sin tu calor. Me golpeaste donde más duele aquí en el corazón. Como escapar de este sufrimiento, si te llevo aquí adentro, en un dolido corazón, que solo atiende a falsas esperanzas. Pensar que en un tierno enero creí tenerte, te echo de menos extraño tu amor sincero, añoro tus besos. Aún en el olvido te tengo conmigo sé que si vuelves te perdonaré para que me vuelvas a herir de nuevo. Bailo en los silencios de mi soledad, muero por que vuelvas, por despertar, y sentir

XXXVIII Xogos Florais año 2007 que no es cierta esta realidad por acariciar tu sonrisa, por escuchar un te quiero solo una vez más. Y miré atrás, para intentar volar, y descubrí que sin ti no soy nada, como el Cid sin su espada, y aquí quedará una enamorada, aprendiendo a olvidar…

XXXVIII Xogos Florais año 2007

POEMA 5: AS VODAS DE RODRIGO E XIMENA

O Cid sobre Babieca cabalga, trescentos van na súa compaña: fillosdalgo todos son, e veñen con novas armas. Amigos son e parentes estes que a Rodrigo acompañan. O Rei Alfonso sae a recibilo porque moito quere a Rodrigo. Dille ó Cid: ”Bo amigo, agradézovos que viñades, o caso é que dona Ximena de vos namorada anda e por home, a vos, demanda. A morte do conde, o seu pai, a teñe esquecida e perdoada . Eu rógovos que con ela casedes, de iso grande pracer tería: fareivos gran mercede, moitas terras vos daría” -Práceme , Rei, o meu señorO Rei Alfonso agradeceullo e máis que antes tiña deulle a don Rodrigo, que todo o merecía. Casado xa, o Cid, despídese do Rei Alfonso. Volta xa para Vivar; consigo leva á súa amada, a fermosa Ximena namorada.

XXXVIII Xogos Florais año 2007

O amor triunfou; un amor que perduraría a pesar de avatares duros e revoltas dun destino marcadamente desfavorable. Disfrutemos deste mel que sempre endoza os beizos, e aprestémonos a seguir paladeando a beleza ca poetisa de 2º ESO B, ANTÍA ÁLVAREZ GARCÍA co seu poema OTRA REALIDAD Ayer estabas conmigo ayer soñé contigo. Ayer mi felicidad estaba en ti, pero hoy te perdí. Eras la persona más importante, lo que nunca imaginé. Ayer estabas a mi lado y hoy no sé qué hacer. Me dejé llevar por las ilusiones que aparecían a mí alrededor, sin darme cuenta de que era un error. Aún recuerdo tus suspiros, las tiernas palabras que tú me susurrabas cuando solo yo te escuchaba.

XXXVIII Xogos Florais año 2007 Me duele esta impotencia de no poder hacer nada, de ver cómo te alejas y solo llorar en la mañana. Te alejas poco a poco de mi mirada: es como mirar en un espejo que no refleja nada. No puedo olvidarte, estás ante mí. Y solo me queda ver, ver y dejarte marchar. Pensar que cuando no estés, nada será igual, que ya no estarás, que será otra realidad. Olvidar que ayer estabas, que hoy no queda nada, y que ahora, estoy de más.

XXXVIII Xogos Florais año 2007

POEMA 6: XURAMENTO EN SANTA GADEA DE BURGOS

En Santa Gadea de Burgos, do xuran os fillosdalgo, alá tómalle a xura o Cid ó rei castellano. As xuras eran tan fortes que ó rei poñen moi tenso; sobre unha lanza de pau e unha espada de ferro: -Viláns te maten, Alfonso, viláns, que non fidalgos; mátente a pedradas, non con lanzas nen con dardos; con coitelos cachicuernos, non con puñais dourados; capas traian aguaderas, non de terciopelo nen frisado; con camisóns de estopa, non de holanda nen labrados; cabaleiros veñan en burras, que non en mulas nin en cabalos. Mátente polas aradas, que non en vilas nin en poboado; sáquenche o corazón polo sinistro custado; se non dixerades a verdade que che é preguntado: ¡se fuches ou consentiches na morte do Rei don Sancho!

XXXVIII Xogos Florais año 2007

Non sempre as cousas son como un quere, de seguro que a poetisa de 2º ESO C XIANA PAZOS PARADELA nos fai esquecer o mal trago que o rei Alfonso tivo que pasar en Santa Gadea co seu poema SUEÑOS ENCANTADOS

Una lágrima, una vida rota, callada, sin rumbo en la noche. Pesadillas alegres en mundo de fantasía, de niños que tocan los sueños hadas arrepentidas, miedosas en jaulas de fuego. Princesas antiguas de libros, jamás queridas, Príncipe apuesto de cuentos que duran siempre en las mentes infantiles. Palabra eterna,

XXXVIII Xogos Florais a単o 2007 mirada profunda que nunca se acaba. Abismo perdido noche, sue単os, suspiros, proyectos inacabados.

XXXVIII Xogos Florais año 2007

POEMA 7: O CID É DESTERRADO DE CASTELA

Tras xurar o rei que ó seu irmán non mandou matar, falou Alfonso ó Cid desafiante e sen vacilar: -Moi mal me conxuras, Cid. Hoxe tómasme a xura de que non matei ó meu irmán, mañá, no salón do meu trono, beixarme has a mán. Respondeulle Rodrigo, soberbio, altivo... -Por beixar man de rei non me teño por honrado; porque a beixou o meu pai téñome por afrentado. -Vaite das miñas terras, Cid, mal cabaleiro probado, e non veñas máis a elas desde este día nun ano. -Práceme , dixo o Cid, práceme , dixo sen recato, ti destérrasme por un, eu destérrome por catro. - Xa se despide o Cid, sen ó rei beixar a mán, con trescentos cabaleiros, todos mancebos fillosdalgo, ningún hai vello nin cano;

XXXVIII Xogos Florais aĂąo 2007 todos levan lanza en puĂąo co ferro acicalado, e levan tamĂŠn adargas, con borlas de colorado...

XXXVIII Xogos Florais año 2007 Así era Rodrigo Díaz de Vivar, un espírito no que non cabía a mentira, cheo de coraxe, por iso acabou no desterro. Para docificar este duro trance na aventura do Cid, escoitemos á poetisa de 3º ESO A MARTA SOTELO GARCÍA quen se achega a demostrar os seus dotes poéticos coa súa composición titulada: UNA CANCIÓN APASIONADA Ella era una dama distinguida, de esas delicadas, difíciles de conquistar. Él, un chico jovial. Sus caminos se cruzaron en una noche de locura, y él jamás la pudo olvidar. No pasó un día en que no pensara en aquel tacto suave, en esa sensación que ella provocaba, en sus cabellos jugando con el viento. La buscó entre la gente. Entre millones de ojos, su mirada, intensa y pura, entre cientos de caminos

XXXVIII Xogos Florais año 2007 su andar pausado, en cada esquina su presencia. ¡Nadie la conocía!. Nadie la había visto. Decidió entonces arrimarse a su interior, investigar lo oculto, llevarse por impulsos, y ella apareció de nuevo. Seguía igual, guardaba ansias de volar. Él le cantó una canción apasionada diciendo que lucharía, que la protegería, y ella se quedó. Lo guió por los caminos de la verdad, del derecho, de la justicia, del amor a la vida, imaginando un mundo mejor que juntos conseguirían. Un día él dijo que era una soñadora, así rompió su promesa y ella se marchó. Ahora sufre cada noche, suspira a la luna pidiendo que rompa las cadenas que lo atan a su recuerdo. Llora hasta que sale el sol, lamentando haberse enamorado de una mujer a la que muchos llaman: LIBERTAD.

XXXVIII Xogos Florais año 2007

POEMA 8: O CID DEIXA A SÚA FAMILIA NO MOSTEIRO DE SAN PEDRO DE CARDEÑA

Dixo o Cid: “Grazas dou, señor abade, e grande gozo levo pois sei onde queda a alegría dos meus brazos. Para o mosteiro deixo esta bolsa con cartos, se manteño a vida, estos vos serán doblados. Para dona Ximena douvos un cento de marcos; e ás miñas queridas fillas, servídeas todo o ano. Ás meniñas deixo, tomádeas nos vosos brazos, aquí volas encomendo, a vos, abade don Sancho. A miña familia librade de todo cuidado, dádelles canto precisen. ¡Sabede que esto así mando! por un marco que gastedes, darei ó mosteiro catro. Mirade a dona Ximena, cas súas fillas vai chegando”. Ante o Cid, dona Ximena, axeonllouse chorando: “Facédenos o favor, meu Cid, que tendes barbas crecidas, Aquí estamos ante vos, eu e tamén as vosas fillas. Como vedes, meu esposo, as deixas cativas. Ben sei que é choro inútil, pois xa estades de partida; E nós, de vós, aquí separámonos en vida...” Chorando, o Cid respostou: “Oide, Ximena, tan enteira muller miña Como eu quero á miña alma otro tanto a vós quería. Rogade ó noso Señor, rogade a Santa María, que ventura me garde a vida por moitos días, en que vos, muller honrada, de min poidades ser servida”.

XXXVIII Xogos Florais año 2007

A lenda do Mío Cid percute nas sens de quens coñecen a súa bravura. Mais a tenrura do agarimo que prodiga á súa familia fai do guerreiro un ser encantador. Achégase a autora de 3º ESO B LAURA VELASCO MORA, quen trae ante nós o seu poema titulado: NADIE DA NADA POR NADA Miles de sonidos salen de tu boca, y yo no entiendo nada, no vale la pena escucharte si sólo vas a borrar lo poco que queda de mi en toda mi vida. Cuéntame una historia más de héroes que mueren con su fama y que por sentirse olvidados anulan todo su entorno, dejándolo vacío y sin luz. Cuéntame lo que me das, y explícame el bien que me hace que intentes matar mi espíritu haciéndome sentir culpable porque tú no tengas nada.

XXXVIII Xogos Florais año 2007

Y ahora déjame contarte algo que es ley de vida: si tú me das vacío, yo te doy nada, nadie da nada por nada. Intentas arrancarme los ojos con tus discursos llenos de mentiras, quieres vaciarme poco a poco, partiendo uno a uno mis pilares. Entiéndelo, nada es para siempre, y aquí está el abismo al que tenemos que enfrentarnos, pero solos, esta vez. No formas parte de mí ni eres el centro de mi vida, mi existencia es mía y depende de mí. Los errores endurecen, y tu para mi historia eres una equivocación, un quiste que extirpar, un dolor difícil de calmar. Me cortaste las alas de raíz y me tapaste los ojos con cemento, me lavaste el cerebro con discursos que me mataron lentamente. Tras esta puerta está mi futuro, sin ti, déjame ir de una vez, yo caminaré sin mirar atrás, olvídate de todo lo mío, aquí acaba todo.

XXXVIII Xogos Florais año 2007

POEMA 9: CID QUEDA SEN FACENDA Ó SER DESTERRADO

Rodrigo viu, da súa casa, as portas abertas, os postigos sen candado, as perchas valeiras sen peles e sen mantos... nada na facenda... Cos seus ollos moi grandemente chorando xiraba, triste e desolado, a cabeza. Suspirou meu Cid moi apesanado, falou e dixo resignado: "¡Loor a ti, Deus Pai, que estás no alto!, isto me fixeron os meus inimigos malos". Como Rodrigo non acha cartos para o camiño, a dous xudeos convida, e sentados á mesa, mil floríns lles solicita. Dílles que, como seguro, dous cofres de prata deixa, e que dentro dun ano, se non lles paga, que os vendan... Os cofres están pechados, entrambos cheos de area. Confiados do Cid o diñeiro lle entregan. “¡Oh necesidade infame, a cantos honrados forzas a que, por saír de ti, fagan mil cousas mal feitas! ¡Rei Alfonso, señor meu, a traidores deches orellas, e ós fidalgos leais pazos e ouvidos pechas! Mañá sairei pola miña fronteira a loitar noutras terras, por conservar o nome do teu reino, que é o da miña terra. Os lugares que eu conquiste serán sempre de Castela”

XXXVIII Xogos Florais año 2007

Esta foi unha páxina da lenda daquel home valente, pero cun corazón quente, disposto a amar e, como non, a ser amado. Escoitamos á poetisa de 3º ESO C NEREA VÁZQUEZ AÑEL, co seu poema titulado SEGURO QUE NUNCA SENTISTE Seguro que nunca sentiste Lo que yo siento por ti, Reír o estar triste, Llorar y llegar a sufrir. Fuiste la principal causa Que me hizo olvidar lo imposible, Me ofreciste tu cariño, Lo acepté, no temí al miedo. Pero, ¿por qué me obligaste a cambiar mis sentimientos y ahora me tiras a un lado pensando que ya no te quiero? ¿Crees que es tan fácil olvidar algo que tanto había perseguido y dejarlo todo a un lado con tal de quedarme contigo? Ahora me tienes aquí, siempre a tu disposición, dependiendo de tu vida y persiguiendo tu amor.

XXXVIII Xogos Florais año 2007 Y me tratas como a nada, como a un papel que no sirve. Y no percibes mi aprecio ni la fuerza con la que te quiero. Pero sigues en mi cabeza, sigues en mi corazón, permaneces en mi recuerdo, mas no consigo tu amor. No aceptas mis fracasos, sólo pretendes mis éxitos, mis impulsos te defraudan, por eso abandoné tus besos. Al instante te vuelves distinto, cambias de forma de ser, eres frío, eres amargo, eres dolor, eres hiel. Tú y yo, dos seres dispares; quizá yo, demasiado infantil, quizá más madura que tú, no sé..., en esto no sé que decir. Sólo pido que me entiendas y respetes mi decisión, que algún día te des cuenta de que yo sentía amor. Ahora vuelves a mi vida, me tomas, me abrazas, me suplicas, me pides que sea tuya; pero no acepto tus besos, ya no quiero tus caricias.

XXXVIII Xogos Florais año 2007

No te necesito, ¡no! tú no eres la luz del sol, ni el sonido de mi voz. Sólo escucho tu silencio porque no te quiero escuchar, en mí solo queda rencor, hoy, solo te digo: ¡adiós!

XXXVIII Xogos Florais año 2007

POEMA 10: O CID CAMIÑO DO DESTERRO

O cego sol se estrala nas duras aristas das armas, fere de luz os petos e espaldares e flamexa nas puntas das lanzas. O cego sol, a sede e a fatiga. Pola terrible estepa castelá, ó desterro, con doce dos seus -po, suor e ferro- o Cid cabalga. Pechado está o mesón a pedra e lodo... Ninguén resposta, ó pomo da espada e ó conto das picas, o postigo vai ceder... ¡Queima o sol, o aire abrasa! Ós temibles golpes, de eco ronco, unha voz pura, de prata e de cristal, resposta... “Bo Cid, se pasades... o Rei darános a morte, arruinará a nosa casa e sementará de sal o pobre campo co meu paiciño traballa... Marchade. O ceo cólmeos de venturas... ¡No noso mal, Cid, non gañades nada!” Calou a nena e chora sen xemido... Un sollozo infantil cruza a escuadra de feroces guerreiros, e unha voz inflexible, grita: “¡En marcha!” O cego sol, a sede e a fatiga. Pola terrible estepa castelá, ó desterro, con doce dos seus -po, suor e ferro- o Cid cabalga.

XXXVIII Xogos Florais año 2007

Escoitamos o poema de REBECA BANGUESES FERNÁNDEZ, de 4º ESO A, titulado VIVINDO SEN ESTAR VIVA.

Miradas que agonizan no abismo dos meus ollos. Verbas, que desgastadas nos teus beizos, estalan nun bico efémero; mais nunca chegan a aflorar, quédanse en verbas inexistentes, palabras reprimidas nunca ditas. Agora calan para sempre, e en medio de este silencio vivo presa do pasado; de lembranzas, de recordos que no meu ser aniñaron. Entrego palabras mudas ó vento que tan só ti podes escoitar; e din que se o destino nos une, coma nos uniu antano, marmurareiche ó oído que o resto da miña vida quero pasala ó teu lado, e así recuperar xuntos miles de soños roubados. Mais aínda permanezo no cárcere da agonía, condenada a cadea perpetua, vivindo sen estar viva. E ata que o piano enmudeza e a súa melodía deixe de soar por sempre, seguirei dicindo que te amo e te amarei eternamente.

XXXVIII Xogos Florais año 2007

POEMA 11: O CID CONQUISTA VALENCIA

Pouco a pouco, as laranxas abandoan o súa verde cor, e maduran ó tempo que chega o Cid Campeador, co seu exército engrosado como ventre de muller á espera de parto. Foi unha mañá de xaneiro, a fermosa silueta de Valencia, tras o asedio do Cid, saudaba con máis de mil bandeiras brancas flamexando ó vento en sinal de rendición. Don Rodrigo de Vivar, o Cid Campeador, mesándose as longas barbas, en alto pensou: "Este é un lugar fermoso que eu sempre quixen acadar para que a miña amada familia nel poida ficar. Ó bo Deus grazas debemos dar". O rei Yúsuf, dende África, de rabia e dor se lamenta, e xura pola súa vida recuperar a facenda perdida.

XXXVIII Xogos Florais año 2007

Sobre a verde chaira repleta de frutais o Cid contempla xa a súa Valencia. Custoulle moito esforzo, pero mereceu a pena. Con este recordo á audacia do heroe épico, escoitamos o poema de ANDREA MERCEDES RODRÍGUEZ OTERO de 4º ESO B, titulado TRISTE REALIDADE O silencio desvanecía, as bágoas nas meixelas, os nenos co poder nas mans, deixando ó seu paso ás pisadas vermellas que ninguén poderá borrar. Os rostros eran os espellos da tristeza, eran os reflejos da dor, eran, ou pronto serían, o recordo dalguén. Pensamentos esquecidos, sensación de impotencia, paixase oscurecida, sorrisos alexados, o tempo estancado nun momento. ¿Por qué a guerra e non a paz? ¿Por qué a morte e non a vida? ¿Por qué as bagoas e non as alegrías? Todo isto deixa a guerra tras de sí, só tristeza e dor, só ruina e rencor, tan só o hedor e medo sostido no aire.

XXXVIII Xogos Florais año 2007

POEMA 12: A AFRENTA NO ROBLEDAL DE CORPES

Catro carromatos, de Valencia, á alba partiron camiño de Carrión, alá van os infantes cas fillas do Campeador. O Cid un bo treito quíxoos acompañar, ata que o mal augurio dun corvo, que pola súa sinistra voou, que se dese a volta provocou. A comitiva chegou ó robledal de Corpes onde se agraviou ás fillas do Campeador. Alí os infantes dixeron a viva voz: “Tende esto por moi certo, dona Elvira e dona Sol, aquí vos escarneceremos neste fiero rincón, nós irémonos e as dúas ficaredes ó sol. Ningunha parte teredes das nosas terras de Carrión” Alí a roupa e mantos quitáronlles os dous; so as camisas de seda sobre o corpo lles quedou. Espuelas traen calzadas os traidores de Carrión, as súas mans collen cinchas, moi fortes e duras son. Comezan a golpearlas con enerxía e rigor, cas espuelas e cas cinchas lles causan moita dor. Rasgáronlles as camisas e as carnes sen compaixón, ben co sentían elas no seu mesmo corazón, moito sufriron a pesar do seu candor.

XXXVIII Xogos Florais año 2007

A deshonra xa chegou a habitar no peito do Cid. A deshonra que infrinxiron os infantes de Carrión ás fillas do Cid non quedará impune. Esta suciedade deshonrosa limparáa en boa lide. Esta é unha mostra máis da rectitude do cabaleiro castelán. A poetisa de 4º ESO C FÁTIMA FAÍLDE FERNÁNDEZ co seu poema titulado SOÑO NA NOITE tráenos un pouco de dozura tras a tensión vivida en Corpes. Na noite oscura, penso, desperta que te foras e non volveras. Sei que marchaches ao norte sen nada na maleta. Pensaba que vida terías, que paisaxes verías, ata a túa forma de andar sentía. Penso, agora, que será de mín, sin a túa presenza que me sentía feliz ¿e ti, vivirás sen min? Eu non sei, mais seguro que si. Sen ti, vivirei outra vida, outra rutina, ao mellor non verte, non imaxinarte cúrame de esta ferida, ao mellor cúrome soa, sin a túa axuda ¿Que será, que pasará?

XXXVIII Xogos Florais año 2007 Nesta noite onde todo chega ao fin, irase a escuridade, e con ela, ti... Os recordos do pasado enterranse, como cravados na terra e a miña vida será branca. O negro xa se foi, o negro dos recordos marchou cara o norte. O branco será un novo día, unha nova rutina, unha nova vida... Xa despertei de soñar desperta.

XXXVIII Xogos Florais año 2007

POEMA 13: O CID PIDE XUSTIZA POLA AFRENTA DE CORPES

O Cid, no xuízo que se fixo, ofendido, ó rei así falou: "Bo rei, mandáchesme vos que casase ás miñas fillas cos condes de Carrión, preguntei á súa nai e con tristura calou; mais eu deivos a resposta con respecto e con amor, pois, por non contradicirvos, bo rei, ¡non dixen que NON!". A isto respostaron os infantes de Carrión: "Nós, fillos de reis, sobriños de emperador; non mereciamos casar con fillas dun labrador" O Cid, de que oíse isto, furioso a faciana voltou e ollando ó rei Alfonso ben oiredes o que falou: "Pido xustiza, meu rei, quero loitar para sanar as feridas que me infrixiron os de Carrión ó abusar das miñas fillas "¡Sexa!", dixo o soberano Alfonso,

XXXVIII Xogos Florais año 2007 e a xustiza reinou, deste xeito os cabaleiros do Cid, en boa e xusta lide, venceron ós covardes recuperando a honra para o seu señor.

XXXVIII Xogos Florais año 2007 Este é un dos eixos do Cantar do Mío Cid: a honra. Rodrigo a recupera pola man dos seus cabaleiros, así coma nós recuperamos a ledicia co poema de PAULA VÁZQUEZ COLLAZO de 1º BACH. A titulado EMPIEZA POR CAMBIAR TU MUNDO ¿Qué es la solidaridad? Pensamos que podemos ayudar, pero,¿realmente decimos la verdad? presumimos de tener libertad, libertad para saber decidir, para cambiar el mundo y vivir. ¿Qué es la igualdad? Niños que mueren cada día, madres que luchan por amar y gente capaz d admitir que tienen dentro un corazón para cambiar el mundo y vivir. ¿Qué es la fraternidad? ¿Darnos las manos y juntar corazones? ¿o aprender a amar y respetar? a sentir que formamos parte de un sueño, donde todo el mundo puede dormir soñando cambiar el mundo y vivir.

XXXVIII Xogos Florais año 2007

¿Qué es el amor? Encontrar el sentido a tu vida a sentir latir tu corazón pero mira a tu alrededor, donde la gente se encuentra perdida, y dime, ¿quién evita el dolor? ¿Qué es la soledad? Sentirse triste y llorar. perderte en problemas sin solución pero,¿por qué no miráis más allá? donde la gente se enfrenta al terror y dime, ¿quién evita la guerra? No queremos oír más canciones que nos digan sí a la paz, queremos mover corazones, lograr solidaridad e igualdad y darte cuenta de que tienes que empezar por cambiar tu mundo y despertar.

XXXVIII Xogos Florais año 2007

POEMA 14: O REI MOURO PRESENTA RECUPERAR VALENCIA

BATALLA

Polo val das Estacas, vai Rodrigo ó mediodía dáballe o sol nas armas ¡oh que ben que parecía! Viu vir ó mouro por un chan que alá había, dáballe voces ó Cid, desta maneira dicía: “Espera por min, mouro Yúsuf, non demostres cobardía”. Ás voces que o Cid daba o mouro respondíalle: “¡Oh, Valencia, Valencia, de mal lume sexas queimada! Primeiro fuches de mouros que de cristiás gañada. Se a lanza non me mente, ós moros serás tornada; ¡a ti, Cid, prenderéite pola barba, e a túa muller, dona Ximena, será por min apresada, e despois que eu me farte dela entregareina á miña compaña”. O Cid, que non está tan lonxe, todo ben o escoitou, e así falaba: “Defende o que dis como un home na batalla, ó final veremos todos se por vos foi perdida ou por min gañada”

PARA

XXXVIII Xogos Florais año 2007

Nós, polo de agora, parece que non temos o problema que tiña o rei Yúsuf, pois perece que Rodrigo está máis que enfadado... Deixémonos de guerras e deleitémonos ca poetisa de 1º BACH. B ANDREA VILLA FEIJÓO co seu poema LOS SUEÑOS, “NO TAN SÓLO SUEÑOS SON” Duele… ¿Y a quién le importa? Miradas que queman… Hacen arder el alma… Te arrebatan la vida… ¿Acaso mejor sola y sin mediar palabra? Ni yo misma tengo la respuesta. Estado de confusión, de decepción, de cambio... Todo pasa y nada queda, mientras, melancólicamente nos preguntamos: ¿a dónde va lo que no ha quedado y delante de ti ya ha pasado? Se entierra con fiereza en lo más oscuro de tus sentimientos convirtiéndose en el temido contenido de nuestra particular “caja de Pandora” y ocupando por completo ese enorme baúl al que todos denominamos “el de los recuerdos”. Recuerdos… ¿No sería más fácil olvidar? ¿No sería mejor desechar todas las penas

XXXVIII Xogos Florais año 2007 y quedarnos solo con sombras y tintes de alegría de felicidad? La efímera dicha… A veces tan engañosa como la que más. Nos hace sentirnos invencibles, indestructibles, plenos… Cuando de pronto, oyes el sonido del vidrio impactando contra el suelo, todos tus sueños, al igual que si de un simple cristal se tratase, se han roto. Pero ahora ya puedo entenderlo, en realidad siempre ha sido más sencillo de lo que parece, nos ayuda a crecer, tú lo haces. Siempre. Cada vez que evitas las miradas que queman… Cada vez que no dejas que mi alma continúe ardiendo… Cada vez que cuando me arrancan la vida, tú me prestas un pequeño trocito de la tuya para continuar juntos el camino. Como en esos cuentos con los que crecemos y soñamos sin cesar con que se acaben convirtiendo en realidad. Lo consigues. Quizás no lo sabes, pero lo consigues. Se abre un mundo nuevo y se ve todo de un color diferente… Merece la pena levantarse cada día por los mil y una nuevas metas por alcanzar, y porque sé que si me caigo tú estarás ahí para levantarme de nuevo uniendo con tu ternura todos y cada uno de los múltiples pedazos en los que me he roto esta vez. Ya no duele… Ya no podrán hacerme daño porque sé que tú estás conmigo. Y esta vez, no me convertiré en uno de los múltiples Segismundos que caminan continuamente a mi alrededor.

XXXVIII Xogos Florais año 2007

Porque me has hecho entender, me has hecho comprender que contigo “la vida es sueño”, y esta vez, “los sueños, no tan solo sueños son”.

XXXVIII Xogos Florais año 2007

POEMA 15: O CID É FERIDO EN BATALLA TESTAMENTO NO LEITO DA MORTE

Estaba o Cid doente do mal da morte, por defender Valencia ferido foi no seu peito nobre. Á súa cabeceira ten relixiosos e bos homes de moito porte, tamén amigos e deudos, todos chegados da corte. Vendo o Cid que a vida se lle escapa Fálalle así á xente que o acompaña: “Mostrade o meu ensino contra os adversos tempos, que vencer á fortuna é mais que vencer mil reinos. Mortal me pariu a miña mai, así que podo morrer sen máis... Non sinto o verme morrer, tan só levo na alma que en poder dun rei vos deixo, e pídolle de corazón que trate ben os meus servos pois lle defenden os seus reinos. Que traia sempre en balanza o castigo e o premio, pois a lealdade de vasalos virtude pon, e pon medo. Que estime un nobre leal máis que moitos halagüeños, que de moitos homes malos non pode facer un bueno... Non morro en terras alleas,

DEIXA

XXXVIII Xogos Florais año 2007 sen pena e lamento vos deixo, lembrádevos de mín como o que quixen ser: un nobre e bo cabaleiro...”

XXXVIII Xogos Florais año 2007

Neste 2007, ano no que rememoramos o VIII centenario da redacción do Canar do Mñio Cid por Per Abat, é un bo momento para deterse e sentirse ledos por contar cunha obra literaria casi completa con oitocentos anos. E tamén é un bo momento para escoitar a ADRIÁN DAFONTE GÓMEZ de 2º BACH. A por traer ante nós o seu poema titulado VIDA. Vida, inagotable manantial de sueños del que todos sois dueños, otro amanecer, un día más, odiosa tortura por saber que no estás ni estarás. Es difícil acordarse de dibujar una falsa sonrisa sabiendo que cada día es una deprimente rutina. Ver pasar otra vez el tren de tu corazón y volverlo a perder por falta de valor.

XXXVIII Xogos Florais año 2007

Quedarme vagando en un sombrío bosque de árboles desnudos con mi corazón desgarrado y confuso. Me veo en un espejo roto y contemplo la triste mirada de mi reflejo, sabiendo que es un crimen vivir una incomoda mentira, esta falsa vida. Me duele hablar y sentir que una parte de mí esta muerta y bajo tierra. Escucho los gritos de mi alma encarcelada, noto el dolor de sus llagas, llagas de un alma de piernas quebradas y alas rotas, sé que mi mentira la destroza. Deseo olvidar este tormento, esta triste marcha de dolor, de llanto, de melancolía y espanto. Sigo adelante viviendo esta tortura, pensando que algún día te diré lo que siento, ese día sabrás que anhelo ver tus ojos color otoño, acariciar tu hermoso cabello, darte un beso y juntos disfrutar la vida como un inagotable manantial de sueños.

XXXVIII Xogos Florais año 2007

POEMA 16: O CID MORRE EN VALENCIA

Rodrigo deixou de respirar apraciblemente. A súa touca de liño semellaba tan engurrada como se acabase de se sacar a cota de malla, e o seu cabelo cincento e a súa barba esparcíanse sobre os seus hombreiros e sobre ou seu peito como a semente do algodón que se enche ó madurar. Dona Ximena puxo unha das súas mans sobre a meixela do seu amado esposo e deulle un bico de despedida... ¡ O señor de Vivar morreu!... Este grito cheo de dor atravesou Valencia, sofocou a gorxa dos seus habitantes e calou o rumor das fontes. Os centinelas, sobre as murallas da cidade, izaron grandes banderas negras que, na noite, flamexaron como as ás do anxo da morte, mentres as campás da catedral de Santa María parecían berrar: !O Cid morreu!...

XXXVIII Xogos Florais año 2007

Dámoslle a benvida a IAGO REGAL DEL RÍO, de 2º BACH. B, por traer ante nós o seu poema titulado: ETERNAMENTE TUYO. Puedo mirarte horas enteras o cerrar mis ojos e imaginarte. Puedo hablar hasta cansarme o envolverme en el vacío silencio pensando en ti... Puedo yo convertirme en el radiante sol e iluminar todos tus despertares o en la luna más hermosa para guiarte en tus oscuras noches. Y puedes hablarme de amor o quizá volverme las espalda. Y puedes correr y abrazarme o solamente alejarte sin mirar atrás... Mas no me pidas nunca que deje de quererte puesto que, pedirme eso, sería como pedir al pájaro que no cante, como pedir al mar que ya no tenga sal... Sería como cultivar una rosa y tirarla a la basura. Sería como mirar al cielo e imaginarlo si estrellas.

XXXVIII Xogos Florais año 2007

No me pidas entonces que deje de quererte, pues, el quererte a ti, es, sin que tu lo sepas, una razón de vivir de despertar cada día y volver a andar y seguir... Mientras el mundo sean tus ojos estaré sujetando tus deseos. Mientras tu placer sea mi alegría estaré debajo de tus sueños. Mientras tu amor me pertenezca estaré ahí regalándote mi vida. Son tiempos para sentirnos cuando tú y yo estamos a solas y el tiempo no existe ni existe el final. Sólo nos miramos para besarnos y amarnos sin que el mundo se mueva envidioso de nuestro placer. Tu sonrisa me ilumina, me hace llorar, me embelesa. Tu sonrisa me enamora, me grita de pasión, me habla de amor. Tu sonrisa me sonríe y me llena de ti. Se resbala en mis manos no tiene dirección carece de explicación, no tiene sentido ni razón, simplemente es amor y el mío te pertenece. Mi corazón es tuyo, mis sentimientos son tuyos, mi cuerpo es tuyo. Mis palabras son para ti, mis caricias son para ti, mis besos son para ti. Pero hay algo que sólo es mío: saber que me amas...

XXXVIII Xogos Florais año 2007

ENTREACTO: ACTUACIÓN DE DANZA Imos deleitarnos cunha magnífica interpretación de danza pola parte de MARÍA ÁLVAREZ ROBLES y ÁGUEDA QUINTÁNS RODRÍGUEZ

XXXVIII Xogos Florais año 2007

MÚSICA EN VIVO: Actuacións a cargo dos profesores Elías Piñeiro e Xosé Antonio Blanco. Se trata de xoves rebosantes do don da música. Estes rapaces marabillarannos co seu ben facer.

XXXVIII Xogos Florais año 2007

ENTREGA DE PREMIOS DOS CARTEIS: Os alumnos/as do colexio tén colaborado no concurso de carteis promocionais dos XOGOS FLORAIS, xa no seu segundo certame. O noso agradecemento a tódolos participantes e parabéns ós gañadores. O concurso otorgou galardóns ós seguintes artistas:

1º PREMIO – 3º ESO A – Sara García Caride (autora do cartel que promociona o acto) 2º PREMIO – 4º ESO A – Rebeca Bangueses Fernández 3º PREMIO – 1º ESO B – Carlota López Roo ACCÉSIT (1) – 2º ESO A - Mª Cristina Carbajales Barandela ACCÉSIT (2) – 4º ESO A - Cristina Leis Martínez ACCÉSIT (3) 4º ESO A - Carmen Cid García

XXXVIII Xogos Florais año 2007

ENTREGA DE PREMIOS LITERARIOS SAÚDO Ó XURADO Tras laboriosa deliberación e unha vez estimados os méritos de cada unha das composicións presentadas, este xurado tivo a ben conceder os premios as seguientes poesías e segundo a orde que se sinala a continuación:

1º ESO 1º PREMIO: Natalia Junco de Padua CAMIÑO Ó FUTURO

2º PREMIO: Laura Feijóo Sánchez A LÚA E O SOL

3º PREMIO: David Méndez Fontenla EN BUSCA DO SEU DESTINO

XXXVIII Xogos Florais año 2007 2º ESO 1º PREMIO: Xiana Pazos Paradela SUEÑOS ENCANTADOS

2º PREMIO: Antía Álvarez García OTRA REALIDAD

3º PREMIO: Sara Dacal Fernández

APRENDIENDO A OLVIDAR

3º ESO 1º PREMIO: Marta Sotelo García

UNA CANCIÓN APASIONADA

2º PREMIO: Nerea Vázquez Añel

NADIE DA NADA POR NADA

3º PREMIO: Laura Velasco Mora

SEGURO QUE NUNCA SENTISTE

XXXVIII Xogos Florais año 2007 4º ESO 1º PREMIO: Rebeca Bangueses Fernández VIVINDO SEN ESTAR VIVA

2º PREMIO: Fátima Faílde Fernández SOÑO NA NOITE

3º PREMIO: Andrea M. Rodríguez Otero TRISTE REALIDADE

1º BACHARELATO 1º PREMIO: Andrea Villa Feijóo

LOS SUEÑOS, “NO TAN SÓLO SUEÑOS SON”

2º PREMIO: Paula Vázquez Collazo

EMPIEZA POR CAMBIAR TU MUNDO

2º BACHARELATO 1º PREMIO: Adrián Dafonte Gómez VIDA

2º PREMIO: Iago Regal del Río

ETERNAMENTE TUYO

XXXVIII Xogos Florais año 2007

FELICITACIÓN DO XURADO ÓS ARTISTAS Este xurado, ó felicitar ós poetas, quere expresar, o mesmo tempo, a súa satisfacción ante este valioso acto en pro do cultivo e fomento de tan nobre manifestación artístico-cultural e manifiesta o seu desexo ferviente de que, non só non decaiga o entusiasmo, senon que floreza cada ano, como unha Primavera, nun novo empeño e renovado esforzo de superación. Así mesmo agradecer o traballo e a ilusión de todos os artistas que ca pintura (os carteis) e a música nos fixeron disfrutar nesta memorable tarde ¡¡NORABOA A TODOS OS ARTISTAS!!

XXXVIII Xogos Florais año 2007

DESPEDIDA E PECHE:

O mar semellaba bulir, as pedras da cidade de Valencia observábano todo con impávido silencio, e as laranxeiras gruñían ó impulso dunha nacente trevoada... Un xinete solitario proseguía o seu inexorable camiño. Afundido na area, Babieca desafiaba os dedos da rompente que acariñaban os seus uños. O sol erguíase cada vez mais alto e abrasabao todo baixo a capa de bruma. O cabalo e o seu xinete se ian perdendo na luz vacilante: as pegadas dos seus cascos extinguianse entre as áridas ondas do mar... Co paso dos séculos nada e ninguén conseguiron apagar o recordo daquel guerreiro case invencible chamado RODRIGO DÍAZ DE VIVAR, O CID CAMPEADOR.

¡Grazas por todo e ata o ano que ven!

XXXVIII Xogos Florais año 2007

Este acto foi posible grazas a: GUIÓN:  Román Godás Ibáñez DISEÑO DE ESCEARIO:  Álvaro Leis COORDINACIÓN MUSICAL:  Elías Piñeiro Vila  José Antonio Blanco INTÉRPRETES MUSICAIS:  Gemma Fernández González  Ana Marina Fernández Alvar  Raquel Casas Vázquez  Jeane Paloma Chrispim  Alba González Castiñeiras  Clara Amorín Reinoso  Caristina Vázquez Martínez BAILARINAS:  María Álvarez Robles  Águeda Quintas Rodríguez FOTOGRAFÍAS:  TADEO FOTO DECORACIÓN DE ESCEARIO:  Nuria Garrido  Floristería María.

ANPA do Colexio Divina Pastora