Co-formula

Μία νύχτα του Σεπτέμβρη, έχοντας εφοδιαστεί με μπύρα στο χέρι και ζακέτα στην πλάτη. Αποφασίσαμε να βγούμε έξω. Μα τι άλλο θα μπορούσαμε να κάνουμε ετσι και αλλιως αφου η μουσική που ακούγονταν ήταν σαν να μας καλεί.

Ας αρχίσουν οι χοροί τραγουδούσαν οι νότες και εμείς πιανόμασταν χέρι - χερι και απλα ακολουθούσαμε τους ρυθμούς της. Εκει να στο γνωστό μέρος στην πολη της Ξάνθης, την Μητρόπολη. Και ενώ οι χοροί καλά κρατούν, εμείς πήραμε την κατηφόρα και γελώντας περπατήσαμε λίγο πιο μακριά απο την πολύβουη πλατεία. Τα περπατήματα μπερδεύονταν με τα γέλια μας, μέχρι που όλα αυτά σταματούν όταν ακούσαμε ένα ζευγάρι που τσακωνόταν, τους προσπεράσαμε διακριτικά και προσπαθώντας να κάνουμε όσοι περισσότερη ησυχία μπορούσαμε. Ξέραμε οτι ήταν η ώρα να πάρουμε αυτούς τους πολυπόθητους λουκουμάδες. όχι πολύ μακριά απο εκει που βρισκόμασταν μας περίμενε μια κινητή καντίνα στην οποία τσιρτσίριζε το λάδι. Λίγο πριν κλείσουν όλα εμεις κατευθυνόμασταν με τους λουκουμάδες στο χέρι, προς το ποτάμι εκεί που λίγο ακούγονται όλα αλλά κυρίως αυτο Ετσι για να κάνουμε λίγοι περισσότερη παρέα. Η εργασία με τον ηχητικό χάρτη που μας δόθηκε να κάνουμε μας ξύπνησε αναμνήσεις. Επιλέξαμε μια διαδρομή αρκετά γνωστή σε ολους οσους εχουν περπατήσει στην πόλη της Ξάνθης. Ιδιαίτερα στις γιορτές τις παλίας πόλης. Η διαδρομή μας ξεκίνησε απο την μητρόπολη όπου γίνονται οι συναυλίες, μετά παρασύρθηκε απο της νοτες και τα βήματα των χωρών, κατηφόρισε στα δρομάκια που τσακώνονται τα ζευγαράκια, ενω ταυτόχρονα αποπλανήθηκε τοσο ακουστικά όσο και γευστικά απο τους - το λάδι που τσιρτσιρίζει - λουκουμάδες. Ενώ στο τέλος καταλήξαμε να ακούμε τους ήχους που κάνει το ποτάμι. Μέσα στο μάθημα είδαμε διαφορων ειδών ηχοχάρτες. Βρήκαμε πως είναι ενδιαφέρον να καταγράφεις ήχους και να τους συνδυάζεις με την αρχιτεκτονική και όχι μόνο. Δουλέψαμε με διάφορες αναμνήσεις που είχαμε. Πρώτα φτιάξαμε ενα χάρτη στον οποίο τοποθετήσαμε τα σημεία ενδιαφέροντος μας. Έπειτα βάλαμε στηνς σείρα τις φωτογραφίες αναμνήσεις μας και έπειτα μιξάραμε τον ήχο. Η επιλογή του τίτλου εγινε γιατι για εμάς το void (κενό) κάνεις εκκοφαντικό ήχο.

Newclear plant

Parasite cities, parasite builting, parasite people. Όταν παρακολουθήσαμε την συγκεκριμένη διάλεξη θυμήκαμε και την συσχετίσαμε με την ταινία parasite του Πονγκ Τσουν-χο. Πως ένα παράσιτο μπορεί να συνεργαστεί με το οργανισμό που πολέμάει. Πως κάτι που είναι ανεπιθύμητο σε κάποιο κτήριο, μπορεί να το αλλάξει να το εξελίξει η και ακόμα να το διαβρώσει. Ήταν τα ερωτήματα που μας απασχόλησαν. Βρήκαμε λοιπόν ένα πυρηνικό εργοστάσιο το οποίοέρχεται αντιμέτωπο με την φύση. Το παράσιτο είναι τα φυτα ενώ οτ οργανισμος που θα το “χτυπηθεί” είναι το εργαστάσειο. Ακόμη πιο συγκεκριμένα στην δικιά μας εκδοχή η φύση κατάφερε να το νικήσει και αντί να μολυνθεί, το καταλαμβάνει και δημιουργεί ένα καινούργιο εργοστάσιο. τα φυτά αρχίζουν και αναγεννιούνται, μεγαλώνουν και παίρνουν νέες διαστάσεις. Τυλίγονται γύρω από αυτό και δημιουργούν χώρους για να καθίσεις και γέφυρες για να το διασχίσεις. Η εξέλιξη της ιδέας μας φαίνεται παρκάτω αναλυτικότερα και με τις μεμονωμένες φωτογραφίες αλλα και με το gf που εχουμε δημιουργήσει

Anasa library

Η παρούσα εργασία ονομάζεται «Ανάσα» και θέμα της είναι η σύνδεση 2 χώρων μέσω μιας σκάλας. Η σκάλα του θέματος συνδέει 2 ορόφους με διαφορετικές ανάγκες και απαιτήσεις, κάτω μια βιβλιοθήκη και πάνω μια αίθουσα yoga. Αυτό που καταφέραμε με την λύση που προτείναμε είναι να συνδέσουμε τους δύο χώρους, προσδίδοντας στην σκάλα ένα μεταβατικό ρόλο κάνοντας τα δύο δωμάτια να αλληλεπιδρούν. Πρακτικά, κάναμε τα σκαλοπάτια της σκάλας σε κάποια σημεία της πιο πλατιά και μεγάλα, λειτουργώντας έτσι ως πλατύσκαλα τα οποία μπορούν να χρησιμοποιηθούν από τα άτομα που κάνουν yoga. Ταυτόχρονα δώσαμε στην σκάλα και τον ρόλο της βιβλιοθήκης, προσθέτοντάς ράφια στις πλευρές της για τα άτομα που χρησιμοποιούν την βιβλιοθήκη. Τα ράφια αυτά έχουν διπλή χρήση, αφού μπορούν να χρησιμοποιηθούν και ως ράφια για την τοποθέτηση εξοπλισμού yoga. Το συγκεκριμένο θέμα είναι ένα από τα αγαπημένα μας που κριθήκαμε να φέρουμε εις πέρας, λόγω του ενδιαφέροντος concept αλλά και της εύκολης κατανόησης του κάνοντας μας να έχουμε πολλές και διαφορετικές ιδέες για την πορεία του, αλλά παρόλες τις διαφορές που είχαμε σαν ομάδα, καταλήξαμε σε ένα αποτέλεσμα που μας ικανοποίησε πολύ.

P2 Yoga room

Library space P1

Bohemian rapsody

Παίζουν οι πρώτες νότες απο το τραγούδι και έπειτα ακολουθούν Τα λόγια, γνωστά και στις 3 μας. πιανουμε μολίβια και χρώματα. Ακολουθεί ο διάλογος μέσω Discord “ Εγω πιστεύω οτι το πράσινο ειναι το χρώμα του”και εμείς απαντάμε με πιο πολύ πράσινο. Αυτο που εμφανίζεται ισως μας θυμίζει μια εκδρομη, ό,τι βλέπουμε απο το παράθυρο, ισως ένα τοπογραφικό, ίσως μια πόλη που λεέι παραμύθια. Έκεινες τις μέρες Διαβάσαμε μάλιστα και τις αόρατες πόλης απο τον Calvino Italo. Ίσως να βλέπουμε πόλεις χάρης αυτόν. Ίσως και το bohemian rapsody να μας θυμίζει πολλές πόλεις μαζι, όπως και ο Calvinos. Σημασία έχει οτι εμείς πήγαμε μια βόλτα μέχρι τις ισοριές του τραγουδίου. Όμως για να τα πάρουμε απο την αρχή, όταν ξεκινήσαμε να ακούμε το τραγούδι είχαμε καταλήξει σε μια διαφορετική ιδέα που τελικά δεν λειτούργησε και απόλυτα σωστά Δημιουργήσαμε ενα λαβυρινθο ακούγωντας το τραγούδι σκεφτομασταν οτι καποιος θα μποορυσε να χαθεί μέσα σ΄αυτόν. Όμως δεν θέλαμε ενα καθαρό και ευθύγραμμο χώρο. Η αρχιτεκτονική του τραγουδιού ήταν πιο ελευθερη με πιο πολλά χρώματα. Ετσι και εμείς αφήσαμε τους ευατούς μας ακόμη πιο πολυ ελευθερους. -Γέλια γιατι αποτύχαμε- Ξανά πήραμε τα χρωματά μας και μέσα απο το τραγούδι αφεθήκαμε ελεύθερες και ισως και να ταξιδέψαμε σε αυτές τις γραμμές που δημιουργήσαμε. Η μωβ ηταν ένα ποτάμι. ενω η μπλε ηταν ο δρόμος που αφήναμε πίσω. Λίγο πιο εκεί ηταν τα πρωτα σπίτια που συναντούσαμε, ενω παρακάτω επαιρναν θεσει οι νότες και τα λουλούδια. Ίσως να γίναμε πουλία και να τα είδαμε απο ψήλα, ίσως να είδαμε τις αόρατες πόλεις, ίσως να είδαμε ένα τόπο και τόπος έγινε χώρος και ο χώρος το τραγούδι μας. Και έτσι η ζωγραφία μας έγινε ενα τοπογραφικό. Είδαμε σπιτάκια και πάρκα είδαμε συννεφα και ποταμούς είδαμε ανθρώπους να περπατάνε και παιδάκια να παίζουν. Ακούσαμε το τραγούδι και δημιουργήσαμε ενα μικρό τόπο που για εμάς έγινε ένας οικείος χώρος

Η πρώτη προσπάθεια

Is this just fantasy? Caught in a landside, No escape from reality