De zeven zussen - Maan

toe, snuffelde aan mijn haar en gaf met zijn ruwe tong een lik over mijn gezicht.

‘Och, Thistle, af, jongen!’ commandeerde Cal. ‘Ik vind het niet erg,’ zei ik, en ik reikte naar achteren om het dier achter zijn oren te krabben. ‘Ik hou van honden.’

‘Aye, als je hem maar niet gaat verwennen, het is een werkhond.

Oké, we gaan.’

Na een paar vergeefse pogingen kreeg Cal de motor aan de praat en reden we Tain door, een volledig uit somber, grijs leisteen opgetrokken stadje. Het vervulde een regiofunctie voor de grote plattelandsgemeenschap en beschikte over de enige fatsoenlijke supermarkt in de hele streek. We lieten al snel het stedelijke gebied achter ons en reden over een kronkelweg langs zacht glooiende heuvels bedekt met bosjes hei en her en der verspreide Schotse dennen. De toppen van de heuvels waren in een dikke, grijze mist gehuld, en toen we een hoek omsloegen dook rechts van ons een meertje op, dat me in dit druilerige weer deed denken aan een grote grijze regenplas.

Thistle, die had besloten om zijn harige kop op mijn schouder te laten rusten, verwarmde mijn wang met zijn adem, maar toch rilde ik. Ik dacht terug aan de dag waarop ik, bijna een jaar geleden, op het vliegveld van Inverness was aangekomen. Ik had een strakblauwe Zwitserse lucht achtergelaten, en een Atlantis dat uitzag op bergen die bepoederd waren met de eerste sneeuw van het seizoen, om terecht te komen in een grauwe reproductie van dat beeld. In de taxi op weg naar Margarets cottage had ik me oprecht afgevraagd waar ik aan begonnen was. Een jaar later, nu ik alle seizoenen in de Hooglanden had meegemaakt, wist ik dat als de lente kwam, de hei de heuvels tot leven zou wekken met het zachtste paars dat je maar kon bedenken, en dat het meer onder een welwillend Schots zonnetje een serene blauwe glans zou krijgen.

Ik wierp een steelse blik op mijn chauffeur: een gedrongen, goedgebouwde man met blozende wangen en dunner wordend rood haar.

De enorme handen die het stuur omklemden waren de handen van een man die ze als gereedschap gebruikte: nagels met rouwrandjes, vol schrammen, rode knokkels van het permanent buiten zijn. Deze man met zijn fysiek zware baan moest wel jonger zijn dan hij leek, ik schatte hem tussen de dertig en vijfendertig.

Net als de meeste mensen die ik hier had ontmoet en die, ver van 24