ΥΠΕΡ
Σε σχέσεις πάθους θα στηριχθεί και η υπόλοιπη κρητική μυθολογία: - ο παρακινδυνευμένος έρωτας της Πασιφάης για τον θεϊκό ταύρο Αστερίωνα και η γέννηση του τρομερού, του δραματικού Μινώταυρου, - η κατάλυση του Λαβυρίνθου μέσα από τον έρωτα της πριγκίπισσας Αριάδνης για τον νεαρό Θησέα, τον γιο του βασιλιά της Αθήνας, - η αγάπη για ελευθερία που οδήγησε το πρωτοποριακό όσο και τραγικό πέταγμα του Δαίδαλου και του Ίκαρου - τέλος, το καταστροφικό μίσος του Ποσειδώνα, το οποίο προκάλεσε τους σεισμούς που βασάνισαν, σε κάθε στροφή του χρόνου, την Κρήτη και τους κατοίκους της. Αυτά αναφέρει μεταξύ πολλών άλλων η ιδιότυπη κρητική παράδοση. Και από τις τελευταίες δεκαετίες του προηγούμενου αιώνα, η προϊστορική Αρχαιολογία της Κρήτης μοιάζει να επαληθεύει τα βασικά στοιχεία των αρχέγονων μύθων, μέσα από τις μαρτυρίες των μνημείων. Τα μνημεία αυτά άρχισαν να έρχονται στο φως με τις ανασκαφές εμπνευσμένων ελλήνων και ξένων πρωτεργατών, όπως είναι ο πολύς Arthur Evans (στην Κνωσό), ο Federico Halbherr (στη Φαιστό), η Harriet Boyd-Hawes (στα Γουρνιά), ο Στέφανος Ξανθουδίδης, αλλά και μια μορφή που συνήθως ξεχνούμε, αυτή του Ηρακλειώτη/Κνώσιου αστού και φιλάρχαιου Μίνωα Καλοκαιρινού.
XΡΙΣTΟYΓΕΝΝΑ 2017
Παραδοσιακά, η μόνιμη κατοίκηση του νησιού ανάγεται στις αρχές της 7ης χιλιετίας, δηλαδή, στην Αρχαιότερη Νεολιθική περίοδο. Πρόσφατα όμως αρχαιολογικά δεδομένα ανάγουν τον πρώτο εποικισμό του ενωρίς στην Παλαιολιθική Εποχή, τουλάχιστον 130000 χρόνια πριν από σήμερα - όπως έδειξαν λίθινα εργαλεία από τη Γαύδο και τη νότια Κρήτη! Από την αρχή της 3ης χιλιετίας, η Κρήτη θα γνωρίσει μια γρήγορη ανάπτυξη, που χαρακτηρίζεται από τη συνεχώς αυξανόμενη χρήση του μετάλλου: του χαλκού, του χρυσού, του αργύρου, του μολύβδου... Για 2000 περίπου χρόνια, χονδρικά από το 3000 έως το 1050 π.Χ., η μεγαλόνησος θα αποτελέσει την κοιτίδα και τον σκηνικό χώρο ενός από τους σημαντικούς πρώιμους πολιτισμούς της αρχαιότητας, που έχει καθιερωθεί να ονομάζεται Μινωικός Πολιτισμός και είναι ο πρώτος εγγράμματος πολιτισμός στο σημερινό ευρωπαϊκό έδαφος. Για τους προϊστοριολόγους, Μινωικός πολιτισμός της 2ης χιλιετίας σημαίνει πρωτότυπα αρχιτεκτονήματα, συχνά μεγάλης κλίμακας (τα λεγόμενα ανάκτορα), με έντονη αγάπη για το φως, τον αέρα και το νερό (παντού αυλές, φωταγωγοί, βεράντες, πολύθυρα, πολυπαράθυρα... κολώνες και πεσσοί συνδυάζονται σε ένα ατέλειωτο και ηθελημένο παιγνίδι «φωτός- σκιάς- σκοταδιού». Επίσης, ένα προωθημένο σύστημα ύδρευσης και αποχέτευσης, με διαφορετικών τύπων αγωγούς, πηγάδια, δεξαμενές... Σημαίνει, ακόμη, εντατική και εξειδικευμένη αγροτοκτηνοτροφική και βιοτεχνική παραγωγή, δυναμική διάχυση
39