‘t Harde
E ‘Het is een wonder dat we hier geen corona hebben gehad’ Als enige van de vijf woonzorglocaties bleef Mariposa vrij van besmettingen. Niettemin hadden de voorzorgsmaatregelen ook hier veel impact. Bea Kok en haar welzijnscollega’s probeerden het voor cliënten zo prettig mogelijk te houden.
34
ZORG VOOR ELKAAR
DOOR ANNET VAN DER LINDE / FOTOGRAFIE HENRI VAN DER BEEK
en groep bewoners zit in een wijde kring in de grote open hal van Mariposa in ‘t Harde. In hun midden staat activiteitenbegeleider Bea Kok. Armen gaan omhoog en omlaag, vingers spreiden, benen strekken. Gelach klinkt als de groep met foambuizen een rode ballon probeert hoog te houden.
geloof, over angsten en emoties. Dan bouw je een hechte band op met elkaar.”
Behoefte cliënt Het is de eerste keer sinds maanden dat Bea weer gym geeft. Tijdens de coronaperiode lagen veel activiteiten stil. “Vrijwilligers vielen weg. Het was zoeken naar wat kon en mocht. En belangrijker: waar hadden cliënten behoefte aan? Die vraag stond centraal. We wilden het voor bewoners ondanks alle beperkingen zo fijn mogelijk maken.”
Wonder Besmettingen kwamen er niet in Mariposa. Gelukkig, verzucht Bea. “De open vorm van dit gebouw maakt afsluiten erg lastig. Het is een wonder dat we hier geen corona hebben gehad.” Toch hadden de voorzorgsmaatregelen veel impact. “Geen bezoek en niet van de kamer af. Ik hoop echt dat zoiets nooit meer gebeurt. Het heeft zowel geestelijk als lichamelijk veel gekost.”
Diepe gesprekken Vlak voor de deuren van de verpleeghuizen sloten, startte Bea als invaller in Mariposa, nadat ze jarenlang op Het Nieuwe Feithenhof had gewerkt. Juist die dichte deuren hielpen bij het leren kennen van bewoners. “Vanaf het begin trokken we met een kar met boeken en tijdschriften door de gangen. Iedereen die wilde, brachten we iets te lezen. De praatjes die ik bij die individuele bezoeken maakte, werden snel persoonlijk. Met cliënten voerde ik diepe gesprekken over het
‘Geen bezoek en niet van de kamer af, ik hoop dat zoiets nooit meer gebeurt’
Ook de oorlog kwam vaak aan bod. “Het gevoel van opgesloten zitten bracht herinneringen aan de bezetting naar boven. Toen had je geen regie over je eigen leven, mocht je niets zelf beslissen. Dat voelden cliënten nu weer.”
Weerzien Het weerzien met elkaar was een bijzonder moment. “Toen activiteiten in de zaal weer mochten was iedereen enthousiast. ‘Ja, natuurlijk, ik kom!’ En ‘Wat fijn dat het weer kan’. Die blijdschap en die vrijheidsbeleving, dat was prachtig.”
Eindelijk weer die hartelijke begroeting bij binnenkomst Coördinator welzijn Margo Leusink stapte in de nasleep van corona over naar De Boskamp. Bij binnenkomst wachtte haar een mooie verrassing. “Toen ik voor de eerste keer door de sluis kwam, zag ik tot mijn blijde verbazing in de hal een aantal bewoners zitten. Ze begroetten mij hartelijk. Wat fijn om daar weer mensen te zien!” Inmiddels wordt het normale leven weer opgepakt. “Bewoners mogen bezoek ontvangen, eten in de brasserie en doen weer mee met activiteiten. Het is een onbeschrijflijk gevoel om cliënten te zien zwaaien en meezingen als een artiest komt optreden. De vrijwilligers zijn er gelukkig ook weer om ons te ondersteunen als poortwachter of koffieschenker. Je merkt dat iedereen de schouders eronder zet na een bewogen periode.”
WZU VELUWE
35
