rozwijające się. Aby europejska żywność była bardziej atrakcyjna cenowo niż lokalna na przykład w Afryce, Unia zaczęła dopłacać europejskim rolnikom do eksportu, dzięki czemu mogli oni obniżyć cenę swoich produktów, a jednocześnie zarobić na całym przedsięwzięciu. Do zapewnienia tej strategii sukcesu pozostawało jeszcze tylko załatwienie otwarcia rynków w krajach rozwijających się. Gdy nie udało się tego w pełni zrobić poprzez Światową Organizację Handlu, Bank Światowy i Międzynarodowy Fundusz Walutowy, stworzono formułę EPA, czyli umowy o partnerstwie gospodarczym, przeznaczone dla państw rozwijających się. Kiedy taka umowa zostanie zawarta i europejskie produkty rolne zaczynają trafiać na rynek lokalny, na przykład w Afryce lub na Karaibach, to lokalnym rolnikom trudno jest konkurować z nimi ceną, bo nie otrzymują dopłat, które pozwalałyby im obniżyć ceny, a jednocześnie móc się utrzymać. Polityka Unii Europejskiej w stosunku do krajów rozwijających się jest więc niespójna. Z jednej strony wydaje się miliony euro na pomoc rozwojową, której celem jest między innymi pomaganie ubogim rolnikom uporać się z biedą, z drugiej jednak strony, umowy o partnerstwie gospodarczym, emisje gazów cieplarnianych w krajach Unii, które przyczyniają się do globalnych zmian klimatu czy zachęcanie do korzystania z biopaliw, bynajmniej nie wpływają korzystnie na poprawę sytuacji najuboższych. Jeżeli więc celem polityki Unii Europejskiej miałoby być realne ograniczenie ubóstwa w państwach rozwijających się, a nie jedynie przesyłanie pomocy humanitarnej, to powinna ona obejmować zarówno ochronę klimatu, jak i dążenie do budowania lokalnych gospodarek, zamiast poszerzania rynków zbytu produktów z Europy. Pomoc rozwojowa powinna wspierać rozwój rynków lokalnych w krajach Afryki czy Karaibów, a nie zachęcać do produkcji tanich bananów, kawy czy kakao na rynek europejski. Zatem dopłaty do eksportu żywności, przynajmniej do krajów rozwijających się, powinny zostać zniesione, a ewentualne umowy o partnerstwie gospodarczym zapewniać ochronę lokalnych gospodarek.
100