Tyson Żelazna ambicja

dołączyłem do najlepszych uczniów w mojej klasie. Cóż, moja rodzina pochodzi z Południa, w domu nauczyłem się zatem, jak zachowywać się spokojnie, jak należy rozmawiać z ludźmi, zwrotów typu „Tak, proszę pani. Nie, proszę pana”.

Pan Stewart zaczął czytać moje akta i znalazł w nich adnotację, że jestem nieomal upośledzony umysłowo. Poszedł z tym do zakładowej psycholog i zapytał, co to znaczy, na co powiedziała mu, że mam ograniczenia intelektualne. Zapytał ją, jak się to diagnozuje, na co ona odparła, że dali mi do napisania testy. „Testy?! Przecież on nie umie dobrze czytać ani pisać, jak można na tej podstawie diagnozować u niego upośledzenie umysłowe? Obserwuję go od dłuższego czasu, to bystry chłopak, po prostu nie umie czytać i pisać. Sam nie umiem wybitnie czytać i pisać, ale to nie oznacza, że jestem upośledzony!” Pani psycholog zaczęła coś ględzić, a wtedy Stewartowi puściły nerwy. Powiedział jej, że sama jest upośledzona. Dostał za to pisemną naganę. Uwielbiam Bobby’ego. To jeden z tych Irlandczyków, którzy nie owijają w bawełnę.

Dalej się pilnowałem, dalej zbierałem dobre oceny i wydawało się, że pan Stewart jest pod wrażeniem moich postępów. Przekonałem się o tym, gdy pewnego dnia pojawił się na siłowni. Właśnie siadałem na urządzeniu do wyciskania.

– Co ty wyprawiasz? – zapytał. – Masz na tej maszynie 115 kilogramów.

– Chłopaki powiedzieli, że nie dam rady tego podnieść – odparłem.

– Nie rób tego. Zacznij od 60 kilogramów – powiedział.

Odwrócił się, a kiedy znów na mnie spojrzał, wyciskałem już 115 kilogramów. Dziesięć powtórzeń, byłem wtedy cholernie silny. Wieści o moim wyczynie dotarły chyba do jego przełożonego, bo gdy Stewart zdecydował w końcu, że pozwoli mi ze sobą sparować, jego szef się zmartwił. „Chryste, wiem, że jesteś w formie, ale ten chłopak jest silniejszy od nas wszystkich razem wziętych. Bądź ostrożny – przykazał Bobby’emu. – I pamiętaj, że nie możemy sobie pozwolić, żeby jeden z osadzonych publicznie pobił pracownika zakładu”.

W dniu mojego pierwszego sparingu ze Stewartem byłem mocno podekscytowany. Pozostałe dzieciaki znały moją reputację, słyszały o moich bójkach na ulicach Brooklynu, więc wszyscy czuli się podjarani.

16