Skrzydła

Wspięła się na iglicę. Stanęła nad wgłębieniem, w którym płonął ogień. Tuż przed sobą miała figurę bez twarzy, wyciągającą ku niej dłonie w geście… czego? Błogosławieństwa? Zawłaszczenia?

Arit wzruszyła ramionami.

– Wiem, kogo znalazłeś – oznajmiła bóstwu, unosząc podbródek, zbyt zmęczona, by przejmować się etykietą. – Przyprowadzę ci ją.

Musiała jeszcze przekonać do tego lewą dłoń. Min Avile zrobi resztę. Być może trzeba będzie zamknąć bramy miasta i chronić dziewczynę. Arit musiała się pośpieszyć – obca była wybranką bóstwa, ale to nie czyniło jej jeszcze bezpieczną. W głowie Arit zaczął kiełkować plan. Mechanizm miasta wracał na znane, bezpieczne, sprawdzone tory. Skrzydlate przyglądały się uśmiechowi arystokratki. Ich oczy jak obsydianowe paciorki pozostawały niezmiennie obojętne. *** Udaje ci się wrócić do herbaciarni. Wycofujesz się za parawany, na zaplecze, niemal wywracając się o obcy próg i obijając kostki o nieznane kształty. Laska jest zdradliwa, uderza o przedmioty z głuchym stukiem. Zdejmujesz plecak i otwierasz go, szukając tej jednej rzeczy, która, jak wierzysz, pozwoli ci zmyć z siebie obce. Wciąż pamiętasz gorąco powietrza wokół twoich dłoni, dziwny, odległy łomot, głos w czaszce nakazujący zatrzymać się odłamkom. To tego echa próbujesz się pozbyć. Tej obecności.

Bo obecność, w odróżnieniu od wszystkiego innego, nie minęła.

Taka jest materia cudów. Ze swojej natury bywają okrutne. Z konieczności są intruzyjne. Cuda nie znają łagodności.

Wygrzebujesz z bagażu woreczek z resztką ziemi jałowej, wiedząc, że wciąż na ciebie patrzę. Pakunek jest niemal pozbawiony wagi, pod lnianym płótnem czujesz tylko małą lodowatą kulkę. Znajdujesz nożyk i drżącą ręką przecierasz jego ostrze alkoholem. Jesteś uważna 42