Podróżniczka

– Co się stało? – spytał Nicholas, przepychając się w kierunku bezskutecznie walczącej z plamami Sophii. Ta opadła na krzesło i mordowała wzrokiem dziewkę służebną, wrzucającą do fartucha ostatnie łupiny szkła.

– Ktoś – wyrzekła z naciskiem, jakby ów „ktoś” nie stał o krok od niej – zapewne jakaś głupia koza, postanowił, dla krotochwili chyba, zmarnować dobry rum i oblać mnie nim od stóp do głów…

Nicholasowi przemknęło przez głowę, że opryskana rumem Sophia pachnie lepiej niż poprzednio.

– Wcale nie jestem głupia! – Dziewczyna pokraśniała. – Byłam uważna, sir, tylko się potknęłam!

Uciekła, zanim zdążył ją zapewnić, że nic się nie stało. Jej nieobecność zdawała się jeszcze rozsierdzać Sophię.

– No co? Słówko krytyki i już w płacz? – warknęła, a potem krzyknęła za kobietą: – Więcej ikry, ty płaczliwa…

– Dość – uciął Nicholas. – Daj lepiej ten list.

Sophia skrzyżowała ramiona na piersi i opadła na krzesło.

– Paradne! Ledwie go podniosłam, wyrwałeś mi go z rąk.

– Szkoda mi czasu na twoje gierki – rzucił zniecierpliwiony. – Po prostu mi go oddaj, dobrze?

Popatrzyła na niego zdezorientowana. Zimny dreszcz przebiegł mu po kręgosłupie.

– List. Natychmiast – wycedził, wyciągając rękę.

– Nie mam go – odrzekła z naciskiem.

Jeszcze przez chwilę gapili się na siebie, Nicholas czuł, że Sophia kroi go spojrzeniem na kawałki. Jego umysł pracował na najwyższych obrotach. Schylił się, przeszukał podłogę, obejrzał krzesła i znowu podłogę wokoło. Na myśl przyszła mu posługaczka. Nie – zmitygował się. Widział, jak klęczała przy stole, no i z pewnością nie kręciłaby się przy nim, gdyby dopiero co ukradła list. Wiedział też, że nie wrzuciła wiadomości do fartucha. Przecież by to zobaczył. Co oznaczało…

Ten drugi mężczyzna. Ten w płaszczu, który pomagał jej wytrzeć stół.

29