Bernardyn
Historia rasy Uważa się, że bernardyny powstały wskutek skrzyżowania azjatyckich molosserów (Canis molossus), które zostały sprowadzone na terytorium Szwajcarii przez Rzymian, z miejscowymi psami. Augustianie hodowali te psy głównie na terenie największej przełęczy łączącej Szwajcarię z Włochami, nazwanej później Wielką Przełęczą Świętego Bernarda. Pierwsze pisemne wzmianki o wykorzystywaniu tych psów do ratowania ludzi w Alpach pochodzą z początku XVII wieku. W 1830 roku zdecydowano się na skrzyżowanie ich z nowofundlandami w celu ożywienia rasy osłabionej chowem wsobnym na szeroką skalę. Domieszka ta przyczyniła się do powstania pierwszej odmiany długowłosej tych psów, co nie okazało się zmianą korzystną, ponieważ długi włos zbierał śnieg i lód. Formalnie rasę nazwano w 1880 roku. Pierwszy jej wzorzec opracowano w 1884 roku, ale istniały pewne różnice pomiędzy szwajcarską a brytyjską populacją bernardynów. W 1885 roku rasa została uznana przez American Kennel Club (AKC). Anglicy zapisali inny wzorzec rasy w 1887 roku. St. Bernard Club of America stosuje oryginalny wzorzec szwajcarski.
Użytkowanie Bernardyny wykorzystywano pierwotnie jako psy zaprzęgowe, do przecierania szlaków w śniegu, pilnowania i jako psy pasterskie. Stały się niezastąpionymi towarzyszami mnichów z Alp Szwajcarskich, w szczególności w Hospicjum Świętego Bernarda de Menthon w Przełęczy Świętego Bernarda. Jako psy ratujące życie pomogły wielu podróżnikom w bezpiecznym przejściu przez zwodnicze przełęcze górskie, a w razie potrzeby brały udział w poszukiwaniach i ratowaniu zaginionych osób. Psy te wykorzystywały swoją wyśmienicie rozwiniętą umiejętność tropienia, na przykład, do odnajdywania osób zagrzebanych pod lawinami. Nie prowadzono dokładnych zapisków o tym, ile istnień ludzkich uratowały, ale szacunkowe obliczenia wskazują na tysiące osób.
Cechy fizyczne Wysokość w kłębie: Idealna wysokość dla samic to 65 cm, dla samców 70 cm.
jego podstawie niż przy końcówce. Warianty umaszczenia: rude z białymi znaczeniami, białe z rudymi znaczeniami oraz moręgowate z białym. Zamiast rudego może być zabarwienie brązowożółte i nie jest to wada. Znaczenia powinny się układać według określonego wzoru. Preferuje się ciemną maskę i uszy. Wyróżnia się odmiany krótkowłosą i długowłosą. Ta ostatnia jest kodowana przez gen autosomalny recesywny i w rzeczywistości jest to okrywa włosowa o średniej długości. Włos delikatnie falisty, choć na części twarzowej i uszach powinien być prosty i krótki. Długość życia: 8–9 lat. Wygląd: Bernardyny mają potężne, mocne ciało, olbrzymią głowę oraz inteligentny wyraz twarzy. Czaszka szeroka, z mocnymi kośćmi policzkowymi; przełom czołowo-nosowy wyraźnie zaznaczony; wzdłuż linii pośrodkowej ciała, a także wzdłuż kufy i na czole biegną zmarszczki; trzewioczaszka kwadratowa, z dobrze rozwiniętymi faflami zarówno na górnej, jak i na dolnej wardze. Podniebienie z reguły czarno pigmentowane. Płytka nosowa i wargi czarne. Uszy osadzone wysoko, trójkątne, luźno zwisające, o szerokiej podstawie. Przednia krawędź małżowiny usznej przylega do policzków. Oczy ciemnobrązowe, średniej wielkości i umiarkowanie głęboko osadzone. Dolne powieki tworzą trójkąt, są wywinięte na zewnątrz. Szyja mocna, średniej długości, z dobrze rozwiniętym podgardlem. Klatka piersiowa umiarkowanie głęboka, z dobrze wysklepionymi żebrami. Linia grzbietu równa, ale na wysokości zadu lekko wygięta w dół w kierunku ogona. Ogon ciężki i długi, prosty lub delikatnie wygięty w łuk. Kończyny proste, o grubej kości i silnie umięśnione. Wilcze pazury są niepożądaną cechą, można je więc usuwać. Łapy duże i szerokie, z wyraźnie zaznaczonymi stawami międzypaliczkowymi palców.
Zachowanie Cechy charakterystyczne rasy: mają łagodny, spokojny temperament, silnie ciągną na smyczy i ze względu na swoje rozmiary nie nadają się do trzymania w mieszkaniach. Rozwój fizyczny trwa długo. Większość bernardynów doskonale sprawdza się w domach z dziećmi. Chętnie wypełniają polecenia, ale muszą wcześnie rozpocząć tresurę posłuszeństwa, ponieważ są bardzo dużymi psami. Niektóre osobniki mogą być agresywne. Poza wiosną i jesienią, kiedy wymieniają okrywę włosową, bernardyny gubią małe ilości włosa. Mają umiarkowaną tendencję do ślinienia. Nie są psami stróżującymi, ale potrafią ostrzegać szczekaniem o niebezpieczeństwie. Będą bronić członka rodziny, jeśli zostanie zaatakowany wprost. Bernardyny dobrze znoszą inne psy, nie przejawiają zwłaszcza agresji wobec osobników tej samej płci (u samców), co wynika z wieloletniej pracy w grupach ratowniczych składających się wyłącznie z samców.
Masa ciała: 50–91 kg.
Różnice w fizjologii
Szata: Psy te mają bardzo gęstą okrywę włosową. Włos jest gruby, prosty, ale nie szorstki, krótki, na ogonie dłuższy przy
W badaniu przeprowadzonym w Wielkiej Brytanii wykazano, że 41,2% miotów przychodzi na świat przez cesarskie cięcie[1].
48