zamieniła kilka lekkich, wesołych słów z przystojnym kapitanem Sayidem. Adele patrzyła na nich, zafascynowana tą mieszaniną wahania i śmiałości; młoda kobieta, przystojny oficer. Cóż za czarująca prostota. Błysk księżycowego światła padł na krzykliwy brylantowy pierścionek na lewej dłoni Adele, przypominając jej, że do jej własnego ślubu został zaledwie miesiąc. Zresztą, był to nie tyle ślub, ile salwa rozpoczynająca wojnę; sygnał, że Ekwatoria i Republika Amerykańska są jednością. Od tej chwili jej wyprawa ślubna – płótna, porcelana i flota wojenna – będzie do dyspozycji przyszłego męża. Adele pomyślała o pięknym złotym medaliku z portretem jej narzeczonego, senatora Clarka. Bohater wojenny. Pogromca wampirów. Potomek wielkiego amerykańskiego rodu. Niezaprzeczalnie przystojny. Miał w sobie otwartą bezpośredniość Amerykanina, która w innych okolicznościach może nawet by się jej podobała. Mimo to młoda księżniczka starała się nie myśleć o Nieuchronnym Wydarzeniu, bo myśli o ciężarze obcego ciała po drugiej stronie łóżka przysporzyły jej już zbyt wiele bezsennych nocy, podczas których leżała bez tchu, zlana zimnym potem strachu. Nie potrafiła sobie wyobrazić, jak to będzie czuć na skórze stwardniałe od walki dłonie narzeczonego, i nie miała ochoty sobie tego wyobrażać. Prywatny szpieg w Biurze Dworskiego Protokołu powiedział jej w tajemnicy, że obowiązki małżeńskie wciąż są obiektem negocjacji i, choć z pewnością nie da się ich całkowicie uniknąć, będą przynajmniej ograniczone do minimum niezbędnego dla poczęcia następcy. To małżeństwo było polityczną koniecznością, a tym samym obowiązkiem Adele, ale wątpiła, by kiedykolwiek miało być czymś więcej. Bezwiednie uniosła rękę i przez grubą bluzkę wilgotną od potu dotknęła niewielkiego kryształowego talizmanu zawieszonego na szyi. Nosiła go zamiast złotego medalika ze zdjęciem narzeczonego, który leżał zagrzebany głęboko w bagażu. Talizman dostała od swojego mentora, Mamoru, którego ogromnie szanowała. Kamień napełniał ją uczuciem 2 – Imperium wampirów
17