O K I E M P SYC H O LO G A
cję, do napięcia i stresu, które związane są z tym, że zawodnik nie osiągnie oczekiwanego poziomu. Niekorzystne efekty tej postawy wskazują też na to, że perfekcjonista bardzo negatywnie reaguje na niepowodzenia i porażki. A jednak, część specjalistów uważa, że perfekcjonizm w sporcie może mieć pozytywny wymiar, bo pomaga zmierzać do coraz lepszej dyspozycji, do doskonałości w treningu i wykorzystaniu umiejętności podczas zawodów. Warto zauważyć, że perfekcjonista narzuca sobie wysokie standardy osobiste, które w sporcie, szczególnie w długiej perspektywie, są niezmiernie istotne. Sportowcy dążący do perfekcji mogą też lepiej radzić sobie ze stresem i reagować na porażki. I tu dochodzimy do istotnego rozróżnienia, które sama często stosuję i podkreślam w pracy. Warto bowiem odróżniać perfekcjonizm od zmierzania do sportowej doskonałości. To drugie pojęcie odnosi się do przywiązywania dużej wagi do wysokich standardów treningu i dążenia do podwyższania poziomu sportowego. To jednak także docenianie roli regeneracji (również emocjonalnej), odpoczynku, dbania o siebie pod wieloma względami. Dążenie do sportowej doskonałości wiąże się także ze świadomością, że sportowiec nie jest maszyną, cyborgiem zdolnym do katorżniczej pracy w każdych warunkach i okolicznościach po to, aby
zostać mistrzem. To postawa, która docenia i szanuje potrzebę budowania równowagi w sportowym rozwoju i systematycznego dążenia do mistrzostwa. Zdaję sobie sprawę z tego, że różnice mogą wydawać się niewielkie i pozornie mało znaczące. To, co najistotniejsze z perspektywy psychologii to fakt, że dzięki dążeniu do doskonałości w sporcie z jednoczesnym byciem dobrym dla siebie i uważnym na własne potrzeby sportowiec ma szansę uniknąć przetrenowania czy wypalenia, a w konsekwencji także przedwczesnej rezygnacji z uprawiania sportu. Mistrzowie sportu dążą do „czegoś” – to nie ulega wątpliwości. Wiedzą, po co trenują i mają świadomość tego, jakie przeszkody mogą napotkać na drodze do mistrzostwa. Angażują się w uprawianie sportu na 110% i codziennie ciężko pracują. Wiedzą jednak, że wypoczynek jest tak samo ważny, jak trening. Wiedzą także, że sport oznacza także niepowodzenia, że czasami trzeba i warto wykonać krok w tył po to, aby później zrobić dwa kroki do przodu. Między innymi właśnie pokora, dystans i ta wiedza odróżniają ich od wielu innych sportowców, których ambicja i perfekcjonizm czasami wręcz zjadają. Niekiedy zawodnik sam potrafi te różnice dostrzec – dzięki doświadczeniu, trenerowi, a czasami dzięki pracy z psychologiem. Wtedy ma szansę stać się wielkim.
DARIA ABRAMOWICZ Psycholog sportowy, kiedyś zawodniczka i trener, od wielu lat związana z żeglarstwem. Dziś pracuje między innymi z reprezentantami Polski w wielu dyscyplinach, pomaga spełniać sportowe marzenia i pokazuje, że prawdziwe mistrzostwo zaczyna się w głowie.
W ŚLIZGU!
/
marzec - kwiecień
2019
29