MALEŃKA NIC - Grażyna Pawlaczyk

WSTÊP Dla klasztoru karmelitanek bosych w Betlejem rok 1901 by³ wyj¹tkowy. Mija³o w³aŎnie 25 lat od dnia, w którym szczêŎliwa wspólnota pierwszych mniszek rozpoczê³a regularne ¿ycie zakonne.

Karmelitanki powziê³y jednog³oŎnie decyzjê o uroczystych obchodach tej rocznicy. Przeorysza matka Zahra zdecydowa³a, ¿e na pocz¹tek trzeba gruntownie wysprz¹taæ ka¿dy zakamarek klasztoru. Prace zosta³y szczegó³owo zaplanowane i rozdzielone pomiêdzy siostry. Ka¿da z mniszek mia³a przede wszystkim zaj¹æ siê porz¹dkowaniem zamieszkiwanego przez siebie pokoju.

Wkrótce zewsz¹d dochodzi³y odg³osy prowadzonych w pocie czo³a prac.

Tak¿e w celi znajduj¹cej siê w pó³nocnej czêŎci klasztoru krz¹ta³a siê szybko i sprawnie siostra Leila.

O ca³kowitym zaanga¿owaniu w powierzone jej zadanie Ŏwiadczy³ stan za³o¿onego na habit fartucha, który jeszcze godzinê wczeŎniej by³ zupe³nie czysty, a teraz przypomina³ wielobarwny pejza¿. Siostra Leila mia³a dwadzieŎcia dwa lata, by³a najm³odsz¹ mniszk¹ w klasztorze i jedyn¹ nowicjuszk¹. Wst¹pi³a do Karmelu dwa lata wczeŎniej, gdy ju¿ stracono nadziejê na to, czy jeszcze kiedykolwiek wspólnota bêdzie mog³a cieszyæ siê nowymi powo³aniami.

Siostra Leila podesz³a do sprz¹tania w sposób pragmatyczny i zaplanowany w najdrobniejszych szczegó³ach. Ju¿ tydzieñ wczeŎniej przemyŎla³a kolejnoŎæ niezbêdnych do wykonania prac naprawczych i porz¹dkowych, spisa³a wszystkie potrzebne do tego materia³y i narzêdzia, przewidzia³a czas, jaki zajmie jej ka¿da z czynnoŎci. Lubi³a byæ dobrze zorganizowana.

Gdy nadesz³a odpowiednia pora, przedstawi³a opracowany plan matce przeoryszy, która przyjê³a sw¹ córkê