Kornel Maliszewski - Wintro

rów. Mieli przerośnięte nosy, z garbami i naroślami. Ręce suche i przepracowane. Nieproporcjonalne kończyny i klatki piersiowe. W oczach kawałki śmierci, opiłki bezsensu.

Prowadzili mnie przez czarne uliczki, sprowadzili znów do fatalnego, kamiennego mroku.

— Chciał nas spalić! — krzyknął jakiś, wysoki i chudy, zbierając od razu pochwałę i czuły pomruk tłumu.

— To było moje! — spróbowałem się odgryźć, ale dostałem szybko po drugim uchu.

Byli czernią i ropą, która mnie porwała, aby zgładzić, udusić i utopić w swoim brudzie. Potok słów, wyzwisk, pokazywania palcami, kuksańców, złorzeczeń, ust wypluwających węglową ślinę, kresek tabaki, wciąganych i wykasływanych prostą w moją twarz. Mieli zakola, krew na ustach, chcieli mnie zeżreć, chcieli, aby mnie już nie było, aby mogli spokojnie wrócić do swoich mieszkań, by raczyć się wódką i nocą. Za nami wciąż podążała czerwona smuga, ale skutecznie niszczyli ją kocami, kaloszami, pośpiesznie wylewaną wodą, swoją czernią wylewającą się przez jamy ciała. Latały nade mną złe ptaki, nietoperze, rzeka chciała się wylać i mnie pochłonąć, bruk wyrwać się z posad i roztrzaskać moją czaszkę tysiącem uderzeń.

Nagle zobaczyłem znajomą, rumianą twarz. Był ostatnią białą struną, która śmigała wśród czarnych głów. Bitelow prawie wzbił się nad ich brudem i mazią, i włożył mi do ust czerwone jabłko, które szybko ugryzłem, aby za chwilę dostać w mordę i upuścić je na kostkę brukową, gdzie zjedzą je szare buty. Widziałem jego złote oczy promieniujące na wiele metrów, wyszeptałem „przepraszam”, a on chyba zrozumiał to po ruchu warg, bo skinął tylko spokojnie głową, aby za chwilę zniknąć w falach szarości, monochromatycznych bruzdach.

Pchali mnie dalej na rzeź, ale czułem się już raźniej. Czułem w ustach smak jabłka i jego podróż w głąb, chciałem obrócić się na drugą stronę, pokazać im serce, jelita, żyły, krew, może wtedy uciekliby w podskokach do swoich mysich nor albo za113