19
Het dorpscafé
Aan de tap in Roodhuis In het verspreidingsgebied van Groot Sneek zijn diverse oude en vooral authentieke (dorps-) cafés te vinden met een bijzonder verhaal. Vandaag gaat Groot Sneek op bezoek in Roodhuis oftewel Reahûs, waar Bote en Mieke Altenburg al bijna een halve eeuw het dorpscafé bestieren. Een uniek café, waar elke zondagmorgen een illuster gezelschap uit Sneek en omstreken twee bakjes koffy en un slukje nuttigt, nadat ze de voetreis uit de Waterpoortstad hebben gemaakt. Als we de gelagkamer van het café binnenstappen, zit de hele ploeg al rond de tafel aan de koffie en oranjekoek met slagroom. De ontvangst is allerhartelijkst. Kasteleinse Mieke Altenburg ( 73 ) schenkt de koffie in en de mannen praten druk door elkaar heen. Even voorstellen: Jan Stienstra, Willem Rienstra, Johan Engwerda, Goitsen Ykema, Nico Veldman, Wiebe Bleeker, Lieuwe Walstra, Jan Walstra en Jac.Reen. Het trio Sietze Durksz, Douwe Zwaagstra en Benny Stevens, anders ook steevast aanwezig, schittert vanmorgen door afwezigheid. De andere heren vinden wel dat zij beslist genoemd moeten worden.
de dansmeester naar huis ging, werd het feest. Nee, er zit geen tap meer in het café. Ik vind flesjes bier veel handiger, dan heb je ook geen glazen nodig”, mijmert de kastelein met een twinkeling in de ogen.
“Wat ons bindt, dat is de sport”, zegt Nico.”Dat is de rode draad van deze groep. Vroeger fietsten we bij de Friese Leeuw en samen hebben we ook heel wat keren de Elfstedentocht afgelegd. Wandelen is voor ons altijd een feest geweest. Goitzen heeft de Elfstedentocht en de Nijmeegse Vierdaagse bijvoorbeeld tientallen keren gelopen”, vertelt de Sneker.
“Kijk hier hangt een kruisje aan de wand. Het lag ooit op de kist van de legendarische Tsjerkje (Huitema ) van de Klieuw, die daar een café had. Ik heb het na de begrafenis gekregen”, vertelt Bote als hij de bijzondere voorwerpen van het café laat zien. “Kijk hier hangen de oude voorzittershamers van de verenigingen. Deze is van Sint Deus Dedit, de oude arbeidersbond. Bestaat al lang niet meer. Net zo min als die van vrouwenvereniging Wij actief. Het is voorbij. Die oude zweep heeft heit nog gewonnen met een draverij voor boerenpaarden. Hij was de laatste winnaar, vandaar dat ook die hier nog hangt”, vervolgt Bote de rondleiding.
Bote Altenburg en zijn vrouw Mieke mogen beiden dan wel voortdurend benadrukken dat het dorpscafé gewoon is, toch ademt de herberg een unieke sfeer uit. Volgens Mieke moeten de oude caféstoelen alleen maar op een bepaalde manier om de tafeltjes staan zoals Bote dat wil. De tafelkleedjes en de vaasjes met bloemen geven een uniek cachet, dat amper in woorden te vangen is.
Al meer dan 25 jaar lopen de heren elke zondagmorgen, weer of geen weer, vanuit Sneek naar het café. Eerst was de locatie de Tersoalstersyl, bij het Sneker Hof en sinds acht jaar naar Reahús.
Eerbetoon “We starten klokslag acht uur op’e Harste, waar vroeger de KNM-fabiek was. Dan kuieren we naar IJsbrechtum, Tirns, de hoek van de Klieuw en zo naar het café van de familie Altenburg in Reahús. Als we daar aankomen heeft Mieke de koffie klaar. We leggen allemaal vijf euro onder de glazen asbak en krijgen na de koffie ook nog een slukje. Als we onderweg zijn praten we overal over”, verhaalt Goitzen. “Dom praat is ek praat”, roept een van de sportievelingen. “We zijn allemaal gek op de vrouwen, maar ze mogen niet mee”, weet een ander. “Nou ja, op kerstavond, dan zitten we hier met elkaar in de kerk. Behalve Jacky, want die is openbaar, dat is een atheïst”, geeft nummer drie aan. Jacky Reen lacht, hij geniet zichtbaar. Lieuwe Walstra is met zijn 38 jaren de jongste, maar hij heeft
volgens de anderen met zijn maat 49 (‘krap hoar’) wel de grootste schoenmaat en stuurt bij verjaardagen altijd trouw felicitatiekaartjes. Willem Rienstra is al 83 jaar en de senior van de ploeg. “Twee maten van ons zijn helaas overleden, maar we eren ze nog elke zondagmorgen. Onderweg tussen Tirns en Reahús komen we over twee brugjes. Die hebben we het Fré Dijkstra brugje en het Johannes van der Meer-brugje genoemd. We tikken de leuning dan even aan en zeggen ‘goeiemòrren Fré, goeiemòrren Johannes!” Als Goitzen het sein geeft om op te stappen, staat de hele ploeg als één man op om weer huiswaarts te keren. Op dat moment neemt het
kerkvolk, dat bij de ochtendmis is geweest, de plaats van de mannen in, tenminste als er op zondag een kerkdienst is geweest.
Bote Altenburg Ook op deze zondagmorgen lost het kerkvolk de mannen af. Onder hen ook de eigenaar en kastelein van het dorpscafé, Bote Altenburg (78). Bote is lid van het kerkkoor en bij onze aankomst is het indrukwekkend om het koor te horen zingen. Nadat de hele ploeg met het kasteleinsechtpaar op de foto is gegaan, neemt Bote ons mee naar de huiskamer om over zijn café te vertellen. “Ik ben hier geboren en getogen, in een gezin van 14 kinderen. Het café is in 1898 gebouwd. Het was toen van
de RK parochie hier. Johannes de Wolf was de eerste eigenaar, daarna kwam Pier Zijlstra en mijn ouders Jan en Teatske Altenburg werden in 1936 de volgende pachters. Zij waren verplicht om de kerkklokken ook te luiden. Wij hebben op onze beurt heit en mem weer op gevolgd, dat was in 1958. We hadden daarnaast een fouragehandel en een kruidenierswinkel ”, vertelt Bote in het kort de geschiedenis van het café. “Het is een echt dorpscafé, heel gewoon, we doen hier niet zo moeilijk. Nog altijd komt hier een kaartploeg, een dart-en damclub. Repeteert het kerkkoor op donderdagavond en zijn hier vergaderingen. Vroeger hadden we hier ook dansoefenavonden. Als
Even bekruipt mij een gevoel van melancholie, helemaal als Bote vertelt dat hij en Mieke per 1 oktober aanstaande het café overdragen aan de nieuwe eigenaren. “Ik zat vorig jaar op een avond om één uur nog aan de bar en ik zei tegen een paar mannen dat ik het café had verkocht. Er was niks van waar. Toen kwam ons buurmeisje, Lisette de Ree bij mij en vroeg of zij ook nog een kans had om het café over te nemen met haar vriend Mark Stortebaan. We hebben ja gezegd! Zij gaan op dezelfde manier door als wij het altijd hebben gedaan. Het komt wel goed. Ook met de mannen op zondagmorgen”, besluit Bote Altenburg.