23
Bert Roman
gaat moedig voorwaarts doch waarheen? Een hollend paard raakt ook een keer uitgeput! Was getekend drs. Bert Roman RA ( 51), directievoorzitter Rabobank SneekZuidwestFriesland. En zijn adagium mag er ook zijn: Moedig voorwaarts doch waarheen. Een uitspraak van volksschrijver nummer 1 Gerard Reve, volgens Roman ‘die kloot van een Reve’. Wie denkt Bert Roman wel niet dat hij is? Een portret van een eigenzinnig bankdirecteur die het niet zo heeft staan op managers die van de ene naar de andere job vliegen. Roman, gekleed in donker pak met bijpassende stropdas, staat ons in de hal van de Rabobank aan het Martiniplein al op te wachten op een koude dinsdagmiddag in oktober. De vijftigplusser, hij werd dit jaar tenslotte 51 jaar, gaat ons voor naar zijn directeurskamer in het bankgebouw. Uiteraard met koffie, in een kartonnen bekertje. We kennen elkaar al langer en tutoyeren. Praten over het zeilen en het volleybal, over de spreekwoordelijke Sneker koetjes en kalfjes om vervolgens tot het echte gesprek te komen. Wie is Bert Roman? “Ik ben in Amsterdam geboren, maar heb er maar een jaar gewoond. Toen verhuisden mijn ouders Jan Roman en Minke Nauta naar Sneek. Mijn Friese moeder was er eentje uit een gezin van tien kinderen. Opa Nauta ging in de crisisjaren naar Amsterdam, waar werk was in de haven. Van oorsprong kwam de familie van mijn vader uit Winschoten. Toen mijn vader de kans kreeg om weer terug te gaan naar het noorden, liet hij die gelegenheid niet onbenut. Hij kreeg een baan bij Stork Werkspoor in Sneek. Ik ben trouwens een van een tweeling, Igge is mijn tweelingbroer. Verder heb ik nog een halfbroer en een halfzus, kinderen uit het eerste huwelijk van mijn vader. Onze jongste broer Dirk is twee jaar geleden overleden.”
eigen fouten. Die snelle managers zien dus nooit wat hun beleid aanricht. Ik ben hier in Sneek nog lang niet klaar. Wij worden de beste bank van de groep, door de ogen van de klant. Daar gaan wij tenminste voor.” Eind vorig jaar zat Bert Roman zes weken ziek thuis of om in zijn jargon te blijven ’een hollend paard raakt ook een keer uitgeput’. Het werkte louterend. “ Ik had heel veel energie in interne processen gestoken, zat tot kop en oren in nevenfuncties met als gevolg dat de rek er helemaal uit was. Geen burn-out, maar gewoon op. Ik ben in die periode drie keer op wintersport geweest, dan denk je pas dat had ik vaker moeten doen. Ik heb geleerd dat verveling misschien een functie heeft, je kunt dan recupereren. Heroveren, terugwinnen, je weer ontspannen. Ik ga tegenwoordig drie keer in de week naar de sportschool en maak bewuste keuzes wat ik wel en niet oppak. Ik voel mij er goed bij!”
Jongen van de Lemmerweg “Ik heb een heerlijke jeugd in de LemmerwegWest gehad. We gingen naar de Jan van Nassauschool, met daarnaast het grasveldje waar we voetbalden. Ook veel hutten gebouwd, grote kuilen graven en planken van de bouw er overheen met zoden. Polsstokspringen en uiteraard meermalen een nat pak gehaald, waarna we vuurtje stookten om onze kleren te drogen. Ik was een echte Lemmerwegjongen die er eind zestiger, begin zeventiger jaren opgroeide. Onze ouders waren streng gelovig. Op zaterdagavond gingen wij altijd in Leeuwarden naar de kerk omdat de gemeente geen eigen kerkgebouw bezat. Op zaterdagavond was de kerk aan de Schrans in Leeuwarden vrij. Ik heb dat tot mijn vijftiende jaar volgehouden, toen ben ik er resoluut mee gekapt. Ik heb mij er echt van los gevochten, ik ken geen één waarheid, zoiets brengt volgens mij alleen maar iets slechts voort. Die keuze van mij zal mijn ouders ongetwijfeld verdriet hebben gedaan.” Later als Bert met Anita Weitenberg uit Bakhuizen trouwt, wordt hun huwelijk ingezegend in de RK kerk. Bert voelt zich bij de moederkerk beter thuis, al geeft hij eerlijk toe er weinig of niet meer te komen. “Dat de pastoor boeken las, die ik ook mooi vond, dat hij ook van voetbal hield en dat drank niet uit den boze was, speelden vast mee dat ik mij thuis voelde bij de RK kerk”, zegt Roman met een vette knipoog.
Adagium
Kinderen
Rabobank
Het huwelijk van Anita en Bert Roman wordt gezegend met een dochter, Amarens, en een zoon, Jurgen. “Een welkome aanwinst, een verrijking in ons leven. Een prachtige periode in ons leven. Ik herinner mij dat we veel hebben gelachen, dat ik met plezier terug denk aan de tijd dat de kinderen klein waren. Wij waren er altijd bij als de kinderen wedstrijden hadden. Dan stonden we langs de kant van het veld. Nooit een uitvoering gemist. Ik begrijp mensen niet die zeggen ‘heb je daar dan nog tijd voor’. In een poep en een scheet is die periode voorbij. Wij waren er altijd bij. Ik had dat niet graag willen missen.”
Wie op de cv van Bert Roman kijkt, leest o.a. dat hij sinds 2005 bij de Rabobank werkt, nadat hij daarvoor van 1987 tot 2005 bij Achmea ( ‘ik was de jongste directeur’) zijn boterham verdiende. Roman is nu niet bepaald een jobhopper. “Ik geloof er niet in om kort op een positie te zitten. Zeker niet in een managersfunctie. Tegenwoordig kunnen we overal naartoe, we zijn ook overal en nergens maar daardoor nergens lang genoeg om er echt te zijn. Nogmaals, ik geloof daar niet in. Als je ergens kort zit, word je nooit geconfronteerd met je
Als we Roman confronteren met zijn adagium moedig voorwaarts doch waarheen, is hij blij verrast. “Waar heb je dat gevonden? Het is van Gerard Reve, maar het is ook mijn motto. Ik heb er nog eentje die ik mooi vind, maar die je tegenwoordig amper kunt noemen. ‘Ik heb zo mijn principes doch ook mijn vaste lasten.’ Ik ben een buitengewoon principieel man, het gaat soms ten koste van mijzelf en anderen. Dan moet je je principes maar heroverwegen, vind ik nu. Het geeft de huidige tijd aan, die is gericht op de toekomst. Ik vind dat moeilijk te duiden voor wie er toekomst is. Ondanks alles vind ik dat wij de morele plicht hebben om de handschoen op te pakken. Voor een goed werkende arbeidsmarkt is het nodig dat mensen flexibel inzetbaar zijn.”