K s . And r z e j D r a g u ł a
Ostateczna forma kultu każdego świętego jest wypadkową tego, jak ten kult kształtuje Kościół hierarchiczny i jak go przeżywa lud wierny. Być może dzień liturgicznego wspomnienia będzie w niejednej parafii okazją do zainstalowania i poświęcenia w kościele figury czy obrazu nowego Błogosławionego. Zapewne wiele będzie w tym dzieł o wątpliwej wartości artystycznej. Nie chcę tutaj powracać do trwającej od lat dyskusji o kiczu religijnym, dość jednak powiedzieć, że gust ludu nie w pełni będzie się pokrywał z gustem historyków sztuki. Rino Cammilleri pisał: „wejdźcie do jakiegoś kościoła i spójrzcie, przed jakimi obrazami zapalono świece. Niewiele ich będzie przed dziełami sztuki sakralnej, a wiele przed gipsową statuetką Przenajświętszej Panny z Lourdes”10. Zapewne również w polskich kościołach świece będą płonęły, a modlitwy będą zanoszone przed niejedną gipsową figurą Jana Pawła II, której obecność będzie ranić estetyczne uczucia bardziej subtelnych parafian. Zadaniem kapłanów będzie dopełnić pobożne wzruszenia przed papieżem z gipsu słowem życia tak, by wierni – pociągnięci przykładem Błogosławionego – mogli odejść spod tej figurki z postanowieniem podjęcia trudu upodabniania się do Pana. Ks. Andrzej Draguła
Andrzej Draguła – ur. 1966. Ksiądz diecezji zielonogórsko-gorzowskiej, teolog, publicysta.
Dr hab. teologii, profesor Uniwersytetu Szczecińskiego, kierownik Katedry Teologii Pastoralnej, Liturgiki i Homiletyki na Wydziale Teologicznym USz. Wicedyrektor Instytutu Filozoficzno-Teologicznego im. Edyty Stein w Zielonej Górze. Członek Rady Naukowej Laboratorium WIĘZI. Autor książek Eucharystia zmediatyzowana. Teologiczno-pastoralna interpretacja transmisji Mszy Świętej w radiu i telewizji i Ocalić Boga. Szkice z teologii sekularyzacji. Mieszka w Zielonej Górze.
10 R. Cammilleri, Wielka księga Świętych Patronów, Kielce 2001, s. 14.
34
WIĘŹ Październik 2011