Proloog 4 Oberhofer 5 Veronica Falls 6 Yuck 9 The Soft Moon 10 Idiot Glee 11 Jamie Woon 14 Frankie & The Heartstrings 15 Mark Bowen (Wichita) 18 Cloud Nothings 20 Suuns 21 Austra 22 PLUG 23 Trophy Wife 24 Sharon Van Etten 26 Woodsman 27 The Jezabels 28 Eric Smout (Democrazy) 29 Epiloog: The Sound of Silence 30
We Promised breekt met tradities. In ons muziekzine focussen we op de meest interessante buitenlandse bands van het moment die in de Belgische media te weinig aandacht krijgen; groepen die de eindejaarslijstjes vaak niet halen maar toch kwalitatief hoogstaande muziek maken. Met een frisse kijk op de muziekwereld gaat We Promised voor de groepen waar het in gelooft, niet per se voor de hypes. Tweehonderdvijftig unieke exemplaren van het magazine zullen gratis voorhanden zijn in CafĂŠ Video, Music Mania, op de concerten van Democrazy en op Dance Dance Dance (a blog party).
We Promised is
Gerlin Heestermans (http://neonenlightenment.be) Kasper – Jan Raeman (http://ieatcrabfood.wordpress.com).
A special thanks to
Hermine (http://hermine.me) voor de lay-out Nel (http://pullmybauhaus.wordpress.com) voor The Sound Of Silence Katrien Schuermans voor de Woodsman tekst Democrazy (http://www.democrazy.be) en Trendwolves (http://www.trendwolves.com) voor sponsoring. We Promised online: http://wepromised.wordpress.com
4
Š Kristin Y. Kim
Oberhofer is de remedie tegen het barre winterweer. Bezieler van de eenmansband Brad Oberhofer is zo een van die jongeren die in 2010 vanuit zijn slaapkamer de wereld verbaasde met een lading originele popsongs. De twintigjarige New Yorker knutselt springerige melodieĂŤn aaneen met psychedelische folk en beschikt bovendien over
een elastisch stemgeluid. Gesteund door zijn driekoppige band brengt dit jonge genie een fonkelende live set. Vorig jaar mocht hij na een vijftal concerten al openen voor The Morning Benders, Small Black en Beach Fossils. In 2011 is Oberhofer klaar om alleen het grote publiek in te pakken. Voor fans van Pavement tot Animal Collective. 5
Begin 2010 ontdekt en meteen verkocht. Veronica Falls maken donkere popsongs (hun single Found Love in a Graveyard bewijst meteen mijn punt) met een hoog meezing- en hoofdknikgehalte. Debuutplaat in de lente van 2011! I can hardly wait. Begin september speelden ze in Gent en had ik een kort gesprek met James, Patrick, Roxanne en Marion. Wanneer, hoe en waarom begonnen jullie Veronica Falls? Roxanne: wel, Patrick en ik waren verhuisd 6
van Glasgow – waar we reeds samen in verschillende bands zaten – naar Londen. We ontmoetten James en besloten samen een band te starten. James: we hebben een hele tijd gerepeteerd in een studio die we gratis mochten gebruiken. So we were living the dream for a while. Patrick: het was iets dat we ons nooit hadden kunnen veroorloven. Het was echt heel luxueus. Er waren altijd allerhande openingen van galeries in de buurt dus we konden gewoon gratis bier drinken op straat. Het was zo’n beetje te
© Robin Silas
mooi om waar te zijn. James: we begonnen met verschillende bassisten te spelen, tijdelijke, vrienden van mij voor we Marion rekruteerden. Marion: ze waren knapper dan mij. James: één van hen was
zeker knapper dan jou. Roxanne: maar we wouden een meisje, daar kwam het eigenlijk op neer. Marion: nee, da’s niet helemaal waar. James wou een meisje dat eruitzag alsof ze niet veel 7
buitenkomt. (algemene hilariteit, James is hier nogal vaag over) Als jullie band een sekte was, volgens welke regels zouden de leden dan moeten leven? Roxanne: niet drinken voor optredens. Marion: met een fiets rijden. Patrick: geen weed roken. James: geen weed roken, OOIT! (laten we gewoon zeggen dat er een soort van incident plaatsvond de avond ervoor in Amsterdam, red.) Roxanne: geen sportkledij. Patrick: daar ga ik hele8
maal niet akkoord mee! Roxanne: wat met je casual sportlook? Patrick: ja. Elke beslissing die we maken moet door iedereen worden goedgekeurd. Iedereen moet ermee akkoord gaan. We zijn echt al een sekte! Marion: we hebben wel nog geen goeroe. Ik denk dat onze tourmanager dat moet zijn. James: ja, hij heeft ons al veel bijgeleerd. Hij heeft je over architectuur geleerd, weet je nog? (ik knik, Mido leerde me dat Van de Velde’s – ja die van de Boekentoren – werk brutalistische architectuur is, red.). Te checken: Beachy Head
Je zag ze misschien al passeren in de BBC Sound of 2011 lijst, deze vier- tot vijfkoppige band – met leden uit Londen, Hiroshima en New Jersey een errug internationaal gezelschap. Ze ontstonden uit de assen van Cajun Dance Party maar zijn intussen een volledig eigen weg ingeslagen. Blood Red Shoes ken je vast wel? Yuck is nog
zo’n band die teruggrijpt naar de grunge. Al is het hen niet om de meezingbare refreinen te doen, wel om de laag distortion die over elke song wordt gedrapeerd. Evengoed laten ze zich echter van hun zachte kant zien – kijk maar naar een nummer als Automatic (“I was always an automatic, don’t assume I’m in control”). Te checken: Georgia 9
In de diepste krochten van San Fransisco verwekte The Soft Moon een van de meest angstaanjagende platen van de afgelopen jaren, zijn gelijknamig debuut. Luis Vasquez is blijven hangen in de periode waarin de gothic rock en new wave in opmars waren en producer Martin Hannett beitelde aan de futuristische sound van Joy Division. Dertig jaar geleden trok dit al een publiek, maar ook nu weet deze ijskoning hiermee te verrassen. Het sneltempo waarop de nummers op je 10
afrazen, blaast je omver. Het gevaar in The Soft Moons muziek lijkt van alle kanten te komen en Vasquez’ gehijg laat je niet tot rust komen. The Soft Moon is een een adrenalinekick die je telkens opnieuw wil beleven. Voor fans van Bauhaus tot The Cure
In september van 2010 zag ik Women – die overigens één van de beste platen van vorig jaar maakten – tweemaal live aan het werk in Nederland. Telkens werd het voorprogramma verzorgd door de jonge James Friley ofte Idiot Glee. Wat hij doet lijkt betrekkelijk simpel: enkele toetsen van zijn keyboard aanslaan en daar zijn ijle stem overheen draperen. Live merk je echter dat hij met loops werkt die hij ter plaatse creëert (zie ook Andrew Bird en tUnE-yArDs). Dat zorgt voor een heel
erg mooi geheel maar nog meer intrigerend wordt het wanneer hij wordt bijgestaan door een band. Voorlopig treedt hij solo op maar James heeft toekomstplannen... Wanneer begon je Idiot Glee? Wanneer begon je muziek te spelen? Toen ik 7 was. Idiot Glee begon ik in juli of september 2009. Daarvoor speelde ik al enkele shows onder mijn eigen naam of onder de naam Happy Day – ook één van mijn songs. Toen ik klein was maakte ik 11
© Nick Helderman
pianoliedjes. Ik neem al eeuwen pianoles. Ik studeerde piano maar stopte daarmee omdat ik me helemaal wou toeleggen op Idiot Glee. Ik moet nog 85 uren doen voor ik een diploma op zak heb. Wanneer ik eens 12
een semester vrij heb maak ik het af (lacht). Heb je ooit overwogen met een band te touren? Toen ik je in september zag speelden Women op één nummer mee en dat klonk GEWELDIG!
In april komt mijn debuutplaat normaal uit en dan wil ik rond die tijd nog ĂŠĂŠn tour solo doen en erna zou ik graag nog een tour doen met een twee- of drieledige band, misschien zelfs met vier. Ik mis dat echt. Met een volledige band spelen is zo anders en ik raak er veel meer into als ik een show speel. Als je band een sekte was, volgens welke regels zouden de leden dan moeten leven? Sorry als dit beledigend overkomt. (James is namelijk Mormoons, red.) Haha dat is helemaal niet beledigend, maak je geen zorgen. Ik denk dat iedereen constant
sarcastisch zou moeten zijn en paarse Kool-Aid zou drinken. Heb je van dat bloedbad gehoord? Er werd ooit een enorm bloedbad aangericht door een of andere sekte ergens in Amerika waarbij de leden de jungle in geleid werden waarna ze allemaal Kool-Aid moesten drinken en dan stierven. Iedereen kent dat verhaal maar hier blijkbaar niet. Kool-Aid is een kinderdrank vol suiker. Ik probeerde gewoon grappig te zien. Maar nu is het natuurlijk niet erg grappig meer (lacht). Oh en spuitwater drinken zou niet mogen! Te checken: All Packed Up 13
De revival van de oldschool R&B en hiphop binnen de elektronische en popmuziek was een van de meest interessante tendensen van de afgelopen twee jaar. Naast The XX, James Blake en Mount Kimbie weet nu ook Jamie Woon te overtuigen met een cross–over tussen deze genres. Niet alleen zijn donkere beats ne14
men je langzaam in een wurggreep maar vooral de intimiteit van zijn warme stem verheffen hem tot het kruim van de gemiddelde songwriter. Als zijn nieuwe album dezelfde verdovende kracht bezit als single Night Air dan staat er geen maat op Jamie Woon. Voor fans van Prince tot The XX
F&TH
Waarom iedereen in Engeland zo dol is op Frankie Francis? Omdat het er eentje is van het gewone volk! Met zijn band The Heartstrings staat deze vrouwenmagneet amper een jaar op de planken, maar als je hem vol overgave ziet zingen, croonen en dansen voel je dat hij geboren is om te entertainen. Noem het gerust talent. Frankie maakt een collage van vijftig jaar popmuziek die niet bijzonder origineel lijkt
maar het vuur in deze knul werkt aanstekelijk en geeft ieder nummer een persoonlijke touch. Voor Fans van Buddy Holly tot The Cribs Ik ontdekte Frankie & The Heartstrings in november 2009, een jaar geleden. Ik heb het gevoel dat er sindsdien heel wat veranderd is, wat jullie? Michael: onze lineup is veranderd, Mick vervoegde ons enkele maanden terug. Frankie: Pete (vorig lid 15
© Andy Wisher
en producer van hun eerste demo’s, alsook ex-lid van Kenickie) zat enkel in de band omdat hij onze eerste demo’s heeft opgenomen. We hadden iemand nodig die gitaar kon spelen live dus deed hij dat. Hij heeft ’t allemaal al een beetje gedaan en hij wou niet echt touren. Frankie: we hadden iemand nodig die een betere muzikant was 16
en die ideeën naar het repetitielokaal bracht. Dave: die persoon konden we niet krijgen... Frankie: dus gingen we voor Mick! (algemene hilariteit) Michael: wat nog is veranderd, is het feit dat we tekenden bij Wichita wat betekende dat we onze jobs konden verlaten en dat we meer konden gaan touren! Dave: Frankie is zich
beginnen scheren. Michael: we hebben meer tijd om te repeteren en ik denk dat we heel wat strakker klinken. Dave: wat betreft relaties, daar zijn er niet veel van overgebleven omdat we noot thuis zijn. Iedereen haat ons. Vriendinnetjes, vrienden, familie. Hebben jullie al nieuwe woorden geleerd op deze Europese tournee? Michael: Arigato! Dave: Arigato! Frankie: Arigato! Mick: bonjour, die had ik nog nooit gehoord. Frankie: we leerden over Sinterklaas. Michael: toen we in Japan waren riepen we gewoon constant ‘Ari-
gato’ naar iedereen. Dat betekent danku in het Japans. Dave: arigato! We hebben ook al wat Nederlands geleerd: frugel schnudel dudel. Het is bijna december en dat betekent dat er ook weer een nieuw jaar aankomt. Waar kijken jullie naar uit in 2011? Frankie: ons album Hunger dat uitkomt op 21 februari. Terugkomen naar Europa, Japan, Amerika... Michael: we kijken uit naar het huwelijk van prins William. Frankie: misschien schrijven we wel een liedje om het te gedenken. 17
Tussen de duizenden CD releases door vierde Wichita Records in 2010 zijn tiende verjaardag. Het Britse onafhankelijke platenlabel lanceerde met Bloc Party, Bright Eyes en Simian Mobile Disco een van de meest creatieve artiesten van het afgelopen decennium. Maar ook voor de komende jaren haalde Wichita
18
terug enkele raspaarden in huis. We Promised trok naar hun hoofdkwartier in Londen en luisterde naar medeoprichter Mark Bowen’s betoog over verleden en toekomst. Twee van onze geselecteerde bands brengen hun debuut uit op Wichita. Hoe hebben jullie deze talenten gespot? Mark Bowen: Alle bands op Wichita zijn tips die we kregen via vrienden. De Amerikaanse boekingsagent van Cloud Nothings bleef maar aandringen om de jonge knaap van 17 jaar, die enkele geweldige singles uitbracht op verschillende labels, in de gaten te houden. Toen ik hem voor het eerst aan het werk zag dacht ik meteen
terug aan mijn tienerjaren. Ik hoorde veel H端sker D端 in zijn muziek, mijn lievelingsband van toen. Frankie & The Heartstrings leerde ik kennen via hun vroegere gitarist Pete. In Newcastle zag ik hen voor het eerst en het was liefde op eerste zicht. Wat een frontman! Hoe zien jullie de toekomst van Wichita binnen tien jaar? En wat verwachten jullie nog van de muziekbusiness in de nabije toekomst? Mark: Hopelijk kunnen we binnen tien jaar nog altijd leven van onze kwaliteitsvolle muziek. Een tendens van de laatste jaren is dat muziek en kunst enorm gedevalueerd wordt en het steeds moeilijker is om het als een full time job
te zien. Als mensen niet meer investeren in muziek zullen verschillende labels en artiesten gedwongen worden om te stoppen. En dat zou een spijtige zaak zijn. Toch zijn jullie een van de sterkste onafhankelijke labels, wat is het succes van Wichita? Mark: Onze vrijheid is de basis van Wichita. Het geeft de mogelijkheid om artiesten te laten groeien in de richting die zij zelf willen, wat ook betekent dat zij fouten kunnen maken. Ons geheim is misschien wel het feit dat we steeds op zoek gaan naar de nieuwe Bloc Party of Simian Mobile Disco. De zoektocht naar nieuw talent is de andere pijler van Wichita.
19
Š Daytrotter
18 jaar jong. Dylan Baldi. Cleveland, Ohio. Rammelende gitaarpop. Zie daar alles wat je moet weten over Cloud Nothings. Hoe dat klinkt? Alsof enkele jonkies in een garage hebben zitten jammen, daar wat overheen zongen en het vervolgens ter plaatse opnamen. De waarheid is lichtjes anders: Dylan doet alles namelijk zelf. Live wordt hij wel 20
bijgestaan door enkele vrienden. Het is ook pas dan dat zijn krachtige stem uit de verf komt. Zijn demo’s klinken allemaal heel lo-fi maar niet gevreesd, zijn debuutplaat stapt hier van af en klinkt meer als de live-ervaring: strakker en cleaner. Hey Cool Kid, ga dat vooral live zien! Te checken: Understand At All
Suuns gaat potten breken! In 2010 brachten ze reeds hun magistrale debuut Zeroes QC uit en ze staan te popelen om dit jaar door Europa te touren. Zeroes QC is van een ingehouden schoonheid: fluisterend, spaarzaam en tòch indrukwekkend, je moet het kunnen. Als ze live even onverwacht uit de hoek komen als op
plaat staat je heel wat te wachten, zoveel is zeker. Suuns komen uit het creatieve hart van Canada, Montreal. Ze zijn getekend door Secretly Canadian en delen hun plaatsje op dat platenlabel met o.a. Here We Go Magic, Yeasayer en jj. Schoon volk, quoi. Te checken: Arena 21
Austra komt als een duivel uit een doosje. Drie maanden geleden was dit trio onder leiding van Katie Stelmanis nog volledig onbekend. Maar met de release van de zes minuten durende bom Beat And The Pulse raakte iedereen plots in de ban van deze Canadezen. Terecht, want met 22
hun roetzwarte electro, op het kruispunt tussen New Wave en New Beat, heb je eindelijk een band te pakken die de muren tussen de concertzaal en de danstent sloopt zonder overdreven glad te klinken. Voor fans van Bauhaus tot Front 242
Less is more, PLUG gaat terug naar de basis. Enkel gewapend met een keyboard en drums trekt de tweespan Sian Dorrer en Georgie Nettell een adembenemend landschap open vol obscure melodieën. Ook al kreeg hun zelfgetiteld debuut niet de media–aandacht die het verdiende, toch mag je het koppel bij de meest interessante
groepen van het moment rekenen. Wat dit Londense duo zo uniek maakt is de hypnotiserende combinatie van de doomachtige monotone ritmes, zoals de koster die ook in de kerk speelt, en de meisjes’ heldere stemtimbres. PLUG is gewoon akelig goed. Voor Fans van Roxy Music tot Cocteau Twins 23
Trophy Wife zijn echte knutselaars. Ze ontleden nummers tot op het bot en bouwen die opnieuw op met totaal verschillende ritmes. Zo toverde het trio uit Oxford Joanna Newsoms Book Of Right–On om tot een sprankelende popnummer. Live transformeren de vakmannen hun set dan weer tot opzwepende elektronica die net uit de Manchesterse Hacienda periode lijkt te stammen. Diversiteit, creativiteit en eigenzinnigheid zijn de pijlers die van Trophy Wife gegarandeerd een van de meest kleurrijke bands van 2011 maken. 24
Waarom covert een elektronische band de folksong Book Of Right – On van Joanna Newsom? Jody: Eigenlijk is dat de reden waarom we met Trophy Wife zijn begonnen. Onze slaapkamer opnames klonken zo straf dat we meteen nieuwe nummers begonnen schrijven. Live sluiten we altijd af met The Book Of Right–On, het is de kers op de taart. Live maken jullie altijd meer dansbare versies
van jullie nummers, maar ik hoorde ook al enkele akoestisch versies. Is het belangrijk dat jullie je muziek op verschillende wijzen kunnen spelen? Jody: We wilden altijd al dansmuziek maken en hoe we onze nummers live zouden brengen had een grote invloed op het songschrijven. Ben: Trophy Wife zal een band zijn die nooit stilstaat. Sinds ons ontstaan zijn we al enorm getransformeerd en dat zal blijven gebeuren. Ook onze live set proberen we altijd anders aan te pakken. In de toekomst zullen we zeker blijven experimenteren met verschillende genres.
Jullie releaseten in november een eerste single Microlite op Moshi Moshi Records. Komt er in 2010 een album? Jody: Momenteel hebben we nog enorm veel werk met ons songs bij te schaven en nieuwe te schrijven. Een album is nu nog iets te vroeg. Ben: In februari verschijnt er wel een nieuwe single van Trophy Wife op Moshi Moshi. En hebben jullie nog interessante concerten in het verschiet? Jody: We spelen eind december nog op een festival in Sri Lanka voor de weeskinderen van de tsunami. Dat wordt een enorme ervaring. 25
© Anika Mottershaw
Sharon is niet bepaald een nieuwe artieste. Ze draait al enkele jaren mee maar lijkt nu pas voet aan wal te krijgen – en dat volledig terecht. Je kent ze misschien al van haar bijdrage op verschillende tracks van The Antlers’ Hospice (check vooral het bloedmooie Wake) maar geloof me als ik zeg dat ze nog véél meer in 26
petto heeft. Sharon’s liedjes zijn vaak breekbaar: een combinatie van enkel haar stem en een gitaar. Die met een bredere orkestratie moeten daar zeker niet voor onderdoen. Laat ik het zo stellen: hoe dan ook van een enorme schoonheid. Te checken: For You
Woodsman is een experimentele postpsychedelische band uit Denver met een onbeschrijfbare voorliefde voor krautrock en tribal dronescapes. Hun geluid: in eeuwige loops gevangen loops en samples die teruggrijpen naar het lsd-geluid van bands als Gang Gang Dance of Panda Bear. Alles is vloeiend, dromerig en zweeft als de ex-
perimentele films van Stan Brakhage. Visueel bevreemdend, zelfs in nuchtere toestand. Auditief verslavend omdat laag na laag na laag een onbekende kosmos van geluiden opengaat. Met één geheim ingrediënt, een pop-gevoeligheid die de ijlheid compact houdt. Voor Fans van Brian Eno tot Emeralds 27
Het moet niet altijd om de US of de UK draaien, ook Australië heeft wat te bieden op muzikaal vlak. En dan heb ik het momenteel vooral voor The Jezabels. Nog zo’n band die al enkele jaren bezig is maar er slechts dit jaar in slaagde ook enkele harten in de andere werelddelen voor zich te winnen. Dankzij hun derde ep Dark Storm die het niveau van de twee voorgaande volledig oversteeg, groeide 28
het kwartet uit tot een van de talentrijkste bands van het moment. The Jezabels houden van wat drama (denk Kate Bush), zowel in hun muziek als hun lyrics. Vaak ontspint er zich een soort van verhaal en bevind je je heel even in een andere wereld. Een echt pareltje deze band. Nu maar hopen dat er dit jaar een full album én Europese tournee volgt. Te checken: Mace Spray
Het Gentse publiek in contact brengen met internationale beloftevolle artiesten, dĂ t is het doel van het Democrazy concept Big Next. Afgelopen jaar programmeerde de muziekclub dĂŠ trendy bands van 2010. Kenden de eerste Big Next concerten succes? Eric Smout: Toch wel. De Charlatan, met een capaciteit van 200 mensen, is ook de ideale zaal om opkomende bands als The Hundred In The Hands of Beach Fossils te showen. De verfrissende popnummers van Born Ruffians vielen me het meeste op. Samen met de passage van Aloe Blacc was het een van de beste con-
certen van het najaar. Het is dus een concept dat jullie doortrekken in het programma van 2011? Eric: Big Next krijgt zeker een vervolg. Voor 2011 hebben we enkele spannende artiesten gestrikt. Zo speelt Lucy Love eind februari in de Charlatan, een Deense zangeres die experimenteert met grime en electro en live enorm overweldigt. We boekten daarnaast ook The Phantom Band. Deze Schotse rockband scoorde met hun tweede plaat The Wants enorm goed in de Britse eindejaarslijstjes. Benieuwd wat dat geeft in Gent.
29
The Sound Of Silence Rudi Vuylsteke keek vanuit zijn raam naar het wegsmeltende sneeuwlandschap, pulkte aan een opkomende koortsblaas en zuchtte gelukzalig. Het was nu zeker. 2011 zou een topjaar worden. Hij had het deze ochtend gevoeld aan de donkerpaarse kleine teen van zijn linkervoet, die ook nu weer gonzend zeurde om gekrabd te worden. En die teen was een betrouwbare bron, Buurvrouw S had zijn vermoeden immers iets later in de traphal bevestigd. ‘Hebt ge het gehoord? Ze zijn weg!’. Geen vrolijker mededeling om de dag mee te beginnen dan deze, vond hij. Want ze, dat waren de bewoners onder Vuylsteke. Twee jongens van het scharminkelige soort: langharig en schijnbaar ondervoed, studenten nog, of dat waren ze officieel gezien. In werkelijkheid waren het leeghangers, die niets anders deden dan vrienden uitnodigen, braspartijen houden, brullen, of wat erger was: muziek maken. En Vuylsteke hield niet van muziek. Hij wist niet precies waarom, hij wist vooral dat hij het haatte. Gitaargejengel, drumbeats, baslijnen, laat staan vreemde bliepjes of strijkkwartetten: het zei hem allemaal niets. Hij had het graag stil: peis en vree, dat was zijn ding. Hoe kon hij anders zijn eigen gedachten begrijpen en ordenen? Nee, hij was die twee luidruchtige primaten liever kwijt dan rijk, en vandaag was de dag dat het
30
zonlicht weer zou schijnen. En warempel! Vuylstekes overpeinzing was nog niet koud, of daar priemde al een goudgele straal zijn blikveld binnen. Hij kon wel juichen. Dat deed hij dan toch maar niet, wegens weinig passend bij zijn imago. Om zijn vreugdegevoel enigszins te kanaliseren besloot Vuylsteke een luchtje te gaan scheppen in het nabijgelegen park, op zich al gewaagd gezien hij een park doorgaans banaal, vies en vooral veel te luidruchtig vond. Maar vandaag was alles anders, dus hij zag het door de vingers. Het was al laat in de namiddag toen hij weer bij de ingang van het schrale appartementsblok arriveerde. De blos op zijn wangen had daar al lang niet meer gestaan en ook de twinkeling in zijn ogen moest wennen aan de nieuwe omgeving. In zijn hoofd dwaalde nog steeds de gedachte dat hij een zorgeloos jaar tegemoet ging. Terwijl hij naar zijn sleutel grabbelde in zijn zak, genoot hij voor de zoveelste keer van de betekenis die de paar woorden stilte – weg muziek met zich meebrachten. Zo geoccupeerd door eigen hersenwerk was hij, zo blij met de veranderingen, dat hij de bronskleurige schijf, die altijd al veel te los aan het drumstel had gezeten, niet opmerkte. Ook de waarschuwende kreet van een van de mannen van de verhuisdienst absorbeerde hij niet, de enige besogne vlak voor de cimbaal zijn hersenpan verticaal doorboorde was: ‘Waar is het eigenlijk ook goed voor, muziek?’. Ja… 2011 zou werkelijk een topjaar worden.
31
Nel