SPECIAL
NI G E L KE N N E DY
MUZIKAAL PORTRET Door Paul Janssen
Met de cd My World meldt violist Nigel Kennedy zich weer eens aan het front. Deze keer eert de ‘rocker’ onder de klassieke violisten met louter eigen werk de meesters die hem door de jaren heen beïnvloed hebben. Nigel Kennedy was, is en blijft het enfant terrible van de wereld der grote klassieke violisten. Al tijdens zijn studiejaren deed het voormalig wonderkind de haren van zijn docenten te berge rijzen. De man die studeerde bij onder anderen Yehudi Menuhin en Dorothy DeLay zag er tot afgrijzen van zijn docenten aan de Juilliard School of Music geen enkel probleem in om als zestienjarige violist met jazzviolist Stéphane Grappelli het podium van Carnegie Hall te betreden. Zijn enorme succes aan het begin van de jaren negentig met zijn opname van De vier jaargetijden maakte iets goed, maar ook toen was zowel zijn punk achtige uiterlijk als zijn vertolkingskunst niet helemaal conform de klassieke conventies. Men kan van Kennedy zeggen wat men wil, die onconventionele en eigengereide houding heeft hij altijd volgehouden. Maar of hij nu klassiek speelde of volks zijn viool liet scheuren als een gitaar van Jimi Hendrix, hij bleef een muzikaal dier en een geweldige violist. En dat is ook wat zijn jongste en wederom zeer eigen wijze plaat vertelt die eind dit jaar vlak voor zijn zestigste verjaardag uitkomt. My World is misschien wel letterlijk wat
16
Foto’s: Henryk Pietkiewicz
muziek met de Poolse band Kroke, of