“Hoe lang zou het duren? Hoeveel pijn zou het doen? Ik wist niets en ik kon het niemand vragen. Dat heb ik erg gemist.”
“Hoe dan ook, zelf ben ik een sterker en rijker mens geworden door dit project. Het doet goed om mensen te kunnen helpen. Ik voel me nuttig en ik voel dat ik heel wat positiviteit kan overbrengen naar patiënten die het lastig hebben. Veel patiënten geven ook die feedback. Hoe blij ze wel waren om hun verhaal te kunnen doen bij een lotgenoot. Het helpt hen in het verwerkingsproces. Want je mag niet onderschatten wat het betekent voor een patiënt om een been te verliezen of verlamd te worden. De confrontatie met je handicap en je beperkingen komt heel zwaar aan. Je moet veel terug aanleren: leren stappen, met een prothese de trap leren opgaan, met een rolstoel bewegen… Ook de professionele medewerkers zeggen ons dat ze méér bereiken met de patiënten als ze ondersteund worden door ervaringsdeskundigen. De patiënten zijn geruster. En omdat ze met sommige vragen gemakkelijker bij ons komen, kunnen wij ook een soort van brugfunctie naar de professionals vervullen.”
Mia Seynhaeve: “Op een dag was er een revalidant met precies dezelfde prothese als ik. De kinesitherapeut kreeg niet uitgelegd hoe je de prothese de trap op kon sturen. Hij heeft mij erbij geroepen en ik kon het wel uitleggen, omdat ik voel hoe het moet.”
23 | maart 2018
“De goede samenwerking tussen artsen, zorgmedewerkers en ervaringsdeskundigen heeft volgens mij veel te maken met het feit dat we dit project samen hebben vormgegeven. De ervaringsdeskundigen staken de koppen bij elkaar, de professionals ook, en daarna vergaderden we samen om de mogelijkheden en de wederzijdse verwachtingen te bespreken. Wij zijn nooit in het vaarwater van de professionals gekomen en toch voelden we ons allemaal mede-eigenaar van dit project, omdat we er van meet af aan actief bij betrokken waren. De zes ervaringsdeskundigen houden trouwens nog altijd contact, hoewel we ver van elkaar wonen. We zijn al eens opnieuw samengekomen en binnenkort volgt een tweede etentje. Ook op campus Pellenberg loop ik wel nog eens binnen. We blijven hopen dat het project weer wordt opgepikt en dat het ziekenhuis hier budget voor vrijmaakt. Ja, het doet ergens wel pijn dat we niet meer kunnen helpen.”