‘Internationaal gaan’ - hoe begin je eraan? “Goesting hebben en geloven dat het nut kan hebben. Bij mij is het 20 jaar geleden begonnen toen ik actief werd in het ENCC (Europees Netwerk Culturele Centra) dat in 1994 in de Warande, Turnhout is opgericht. Van die reizen kom je telkens thuis met ideeën die je toepast binnen je eigen job. Klein voorbeeld: tijdens een meeting in Helsinki in de jaren ’90 ontmoette ik twee fotografen die met Europees geld een geheugenbank met eigen fotomateriaal over de stad hadden opgezet. Niet lang daarna hebben we hier ook een digitale geheugenbank over Ganshoren opgericht. Niet een klassieke beeldbank, maar door het voorbeeld in Finland, een meer participatief (erfgoed-)project. Dat werd enkele jaren later ook weer op zich een internationaal project onder de naam He(u)ritage. Durven deelnemen aan bijeenkomsten in het buitenland, de eigen taalbarrière overwinnen en vooral ogen en oren openhouden – zowel lokaal (wat is hier nodig?) als internationaal (welke ideeën kan ik meenemen?). De lokale gemeenschap moet resultaten van je reizen zien en voelen. Je kan ook op internet vinden wat er bestaat aan Europese projecten, een snelle en efficiënte methode die 20 jaar geleden niet bestond. Wie doet er mee aan wat. Je zou er van verschieten welke projecten je vindt waarvan je denkt ‘dat zou fijn zijn als we zoiets hier kunnen realiseren’. Dat situeert zich op alle vlakken; kinderwerking, jongerenwerking, senioren, volwassenen, beeldende kunst, theater, dans, vormingswerk, ecologie en duurzaamheid,... Vervolgens leer je langzaam de budgetlijnen van Europa kennen. Niet zozeer de grote, maar zeker ook die met niet zo’n grote budgetten. Europa investeert met redelijk wat geld om Europeanen met elkaar in contact te brengen, niet alleen studenten.” Dit klinkt allemaal simpel en succesvol. Waar loopt het wel eens mis? Wat zijn risico’s? “Risico’s zijn er zeker wel. Er zijn misbruiken, partners met verkeerde intenties. Wie Europa zegt, denkt geld. Als je een Europees project doet enkel om budget binnen te halen, daarmee probeert je eigen werking deels te financieren en dus zuinig bent op wat je Europese opdracht is, dan loopt het mis. Dit type partner – en dat weten we uit eigen ervaring – remt een goeie output en blokkeert belangrijke delen van het project. Een tweede risico kan erin bestaan dat men met een verkeerde bril intercultureel wil werken en niet wil ‘leren’ van elkaar. We hebben een partner gehad die zo overtuigd was van zijn groot gelijk op zijn benadering van ‘inclusief werken’ dat hij neerkeek op alle andere partners en de praktijken elders in Europa. Als je geen oog hebt voor de verschillen in aanpak en snelheden binnen Europa, dan werkt dat contraproductief.”
113