CONTROL-S
KounKoun editions AthensBerlin 2008
για τον Βασίλη Μιχαλόπουλο for Vassilis Michalopoulos
Images & Text by Dimitris Tsoumplekas Layout by Manolis Sporidis Η έκδοση αυτή πραγματοποιήθηκε με αφορμή την έκθεση του Δημήτρη Τσουμπλέκα «Οικογενειακές Υποθέσεις» στο Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης Ιλεάνα Τούντα (14/2-29/3 2008). This edition was published on the occasion of the exhibition “Family Business” of Dimitris Tsoublekas at the Ileana Tounta Contemporary Art Center” (14/2-29/3 2008).
Now you’re standing there tongue tied You’d better learn your lesson well Hide what you have to hide And tell what you have to tell.
Depeche Mode, The Policy of Truth
ΠΑΤΑΤΑΣ
Γεια σας !
Με λένε Πατάτα και είμαι δώδεκα χρονών. Σήμερα όμως νιώθω γέρος. Το βάρος της ύπαρξης μπορεί να γίνει ανυπόφορο μερικές φορές. Μιλάω γι’ αυτές τις μέρες, που όλα σου φαίνονται εντελώς μάταια και είναι αδύνατον έστω και να σηκωθείς από το κρεβάτι. Το να αντικρίσεις τον εαυτό σου στον καθρέφτη μπορεί να ’ναι το πιο επικίνδυνο πράγμα στον κόσμο. Η μοναδική ελπίδα επιβίωσης είναι να τρυπώσεις στο ζεστό σου κρεβάτι, να μπουκωθείς με φρυγανιές και τσάι, να κουκουλωθείς με την κόκκινη κουβέρτα σου.
PATATAS
Ηello! Μy name is patatas i’m 12 years old and today i feel exactly like that. Οld. Τhe weight of existence can be unbearable sometimes. Τhere are suddenly these days that everything seems so futile and it’s impossible even to get out of bed. Looking at yourself in the mirror can be the most dangerous thing in the world and your only chance to survive is to feed yourself with tea and rusks and stay warm under your red blanket.
Κάτι προσπαθούσαν να μου πουν Η ιστορία του Καρότου
Τα πράγματα δεν ήταν πάντα έτσι. Ήμουν χαρούμενος. Γυρνούσα εδώ κι εκεί, έπαιζα κρυφτό, μιλούσα στα δέντρα. Η ζωή, τ’ αλλάζει όλα τελικά. Και δεν μπορείς να αντιδράσεις σ’ αυτό. Και μετά, όλα έχουν τελειώσει. Φυσικά την αγαπούσα. Κι ακόμη την αγαπώ. Όχι με τον ίδιο τρόπο, πάντως. Θυμάμαι τα μαλλιά της ιδιαίτερα.. Το πώς κυλούσαν μαλακά ως τους ώμους. Το πώς σκούραιναν γλυκά στις άκρες. Σαν να προσπαθούσαν να μου πουν κάτι.
Something like a statement The story of the Carrot
Things were not always like that. I used to be happy. Just strolling around. Playing hide and seek. Talking to the trees. Life, you know, change them all finally. You can’t do anything about it. And then it’s over. I certainly loved her. And still do. Not the same situation though. I remember her hair especially. I loved her hair. The way it stood. And the color. The sweet degradation. Something like a statement.
Έκλεψα αυτή την κουβέρτα πριν από χρόνια. Σε μια άθλια παιδική χαρά, στα προάστια. Δεν έχω ιδέα πια, γιατί ή με ποιόν είχα πάει εκεί, αλλά θυμάμαι το ζεστό κόκκινο χρώμα της κουβέρτας κάτω από τον συννεφιασμένο ουρανό. Μου φάνηκε τόσο απαλή, φιλική και οικεία. Ήμουνα σίγουρος ότι σύντομα θα την χρειαζόμουνα. Την άρπαξα λοιπόν και άρχισα να τρέχω. Φυσικά όλοι με είδαν. Και παρότι το τρέξιμο και η περίεργη φάτσα μου έκαναν τα πράγματα ακόμη χειρότερα, κανείς δεν αντέδρασε. Έτρεχα σιωπηλά και σε λίγο δεν υπήρχε τίποτα και κανείς τριγύρω. Μόνο εγώ και η κουβέρτα μου κάτω απ’ την απαλή βροχή..
11
I stole this blanket years ago in some dusty suburban playground. I have no idea anymore why i was there or with whom but i remember pretty clearly the vibrant red of the blanket under the hollow sky. It seemed so cosy and friendly and familiar and i knew that i would really need it in the near future so i just grabbed it and started to run. Everybody saw me of course and the running and my weird look made things quite strange but nobody reacted so i ran in silence and soon there was nobody around me. Just me and my blanket.
14
Όλες αυτές οι καληνύχτες Η ιστορία του Πράσου
Ανησυχούσα πραγματικά, για τον μικρό. Για μας. Τότε όλα έδειχναν φυσιολογικά. Όλα βρίσκονταν στη θέση τους. Κι’ όμως, αισθανόμουν την αταξία παντού γύρω μου. Αργά το βράδυ, στον καθαρό νεροχύτη. Στον τρόπο που οι πετσέτες γατζώνονταν στα καρφάκια τους. Στον γλόμπο, που κρεμόταν αβοήθητος πάνω απ’ τα κεφάλια μας. Στους μικρούς, ασήμαντους θορύβους. Κι ήταν ακόμη παιδί. Αλλά δεν θέλω να μιλήσω για τον Πατάτα τώρα. Μιλάω για μας. Για όλες αυτές τις καληνύχτες.
16
All this goodnightness The story of the Leak
I was really worried about our son. About us. Everything seemed pretty normal back then. Every little thing was in place. But then again I could feel this disorder inside everything. Late at night at the clean sink. At the way the towels let themselves hang. The helpfulness of the light bulb over our heads. All these unnoticed noises. And he was just a kid. But I ’m not talking about Patatas now. I ’m talking about us. All this goodnightness.
17
Ονόμασα την κουβέρτα μου Κόκκινη. Άρχισα να της μιλάω κι ύστερα από λίγο καιρό η Κόκκινη άρχισε να μου απαντά κι από τότε περνάμε πολύ ωραία μαζί, συζητώντας, κάνοντας βόλτες, καπνίζοντας. Παρατηρούμε τα πουλιά και τα σύννεφα κι ευχόμαστε να ήμασταν κάτι άλλο ή να μην υπήρχαμε καθόλου. Κυρίως να μην υπήρχαμε καθόλου. Οι καλύτερες στιγμές της ζωής μου! Εγώ και η Κόκκινη, καθισμένοι πλάι-πλάι, αντικρίζοντας το κενό γύρω μας, χωρίς την παραμικρή ανάγκη να συζητήσουμε ή να σκεφτούμε..
19
I even gave a name to this blanket : red And i started talking to her and after a while red started talking to me. And ever since, we have spent some really good time together just the two of us, talking and strolling around and smoking, watching the birds and the clouds, wishing to be something else or nothing at all. Especially nothing at all. Best time i ever had i think, sitting there with red. With all the emptiness around us, with nothing so urgent to discuss or to think.
20
Τώρα ξέρω Η ιστορία της Κόκκινης
Το μόνο που ξέρω είναι το χρώμα. Το χρώμα μου. Κόκκινο. Ξέρω και πως το λένε, τώρα. Και τις μυρωδιές. Την δική του μυρωδιά. Η μυρωδιά του μυρίζει όπως εκείνος. Και η δική μου μυρωδιά μυρίζει όπως εκείνος. Τώρα ξέρω.
22
I know now The story of Red
All I know is color. My color. Red. I know now the name too. And smells. His smell. His smell smells like him. And my smell smells like him too. I know now.
23
KounKoun editions AthensBerlin 2008
Special thanks to: Amanda Michalopoulou Sheila Shrivastava