Gedicht Anne Vegter Particuliere tijding Je ziet er niets van en ook niet besmettelijk. Maar ... uw leeftijd, zegt u, twintig? Het melkwegstelsel keert zich om, dunkt het achter mijn ogen. Deze godin legt boven geen haarbreed in de weg: laat het maar gieten. Of vallende sterren. Hoop, op een koopje: u kunt er oud mee worden. ‘Hoe breng je zoiets?’ Sinds 2013 is Anne Vegter Dichter des Vaderlands. Sinds 1989 is ze dichteres, proza-, toneel- en kinderboekenschrijfster. Het gedicht ‘Particuliere tijding’ (uit de gedichten bundel: ‘Aandelen en obligaties’ Querido 2002) herinnert aan het ‘slecht-nieuws gesprek’ dat gevoerd wordt met een neuroloog. De dichter doet verslag van tegenstrijdige gevoelens en gedachten. Er is sprake van een MS diagnose.
Die in die witte jas telt verpletterend zonder nut zijn schema’s na: ze heeft het, ze heeft het niet, ze heeft het niet, ze heeft het. Dat zeker weten nog een leugen afdwingt in de gedaante van ontroering, het zonnetje prikt feestelijk door de ramen der kliniek. De oude man, een arts nog, had, immers, ook, liever, niet. Zijn hondenbaan. Twintig zijn, idem. ‘s Middags dan maar een park in? Berkje verkrachten? Of na de metro de maag bij prettig V&D gevuld met borden schnaps en strijkkwintet ‘Correct’? Mevrouw Vegter betrapt op een autonome oorlogszin. Nu niets gezegd en paginaatje wit & messen wetten tegen in de Here gaan. Want wenselijk.
MS-Magazine | november 2013
57