Μιχάλης Φουντουκλής
ρεί από αυτό να καταλάβει πως γιορτάζεις. Και εσύ θα συνεχίσεις να λες «ευχαριστώ», χωρίς απαραίτητα να θυμάσαι σε ποιον μιλάς, διστακτικά θα λες αυτά που έλεγες και στον προηγούμενο. Και αυτός θα το καταλαβαίνει, γιατί το έχει κάνει στα δικά του γενέθλια, μα δεν θα τον νοιάζει. Είναι η μέρα που πρέπει να είσαι ευγενικός με όλους. Η μέρα που δεν θα πεις κακή κουβέντα στον ταξιτζή που σου έφαγε τα δεκαπέντε λεπτά απ’ τη σημαία των δύο και ογδόντα πέντε, όταν εσύ του έδωσες τρία ακριβώς. Ούτε θα γκρινιάξεις στον οδηγό του λεωφορείου που ξέχασε να σταματήσει στη στάση που ήθελες και επιμένει ότι εσύ φταις που δεν πάτησες το μπουτόν για να κατέβεις, παρ’ όλο που εσύ το είχες πατήσει δύο φορές και μία τρίτη πιο μετά για να είσαι σίγουρος. Η μέρα που δεν θα πεις κουβέντα στον περιπτερά ο οποίος δεν σου πουλάει εισιτήρια γιατί δεν έχεις ψιλά, ούτε θα τσαντιστείς υποσυνείδητα με τις τράπεζες που δεν δίνουν μικρής αξίας χαρτονομίσματα και δυσκολεύουν τη ζωή σου χωρίς λόγο. Όχι. Θα προσποιηθείς ότι όλα αυτά δεν πειράζουν, θα πεις «χαλάλι». Είναι και η μέρα που οι φίλοι σου πρέπει να σου μιλάνε ευχάριστα, να μην σου πηγαίνουν κόντρα, να σου κάνουν τα χατίρια, και το βασικότερο: να σε μεθύσουν. Μα μετά από εκείνη τη μέρα, τέλος όλα. Οι τυχαίοι που σε θυμήθηκαν χτες, σήμερα σε έχουν κιόλας ξεχάσει. Το πρωί κάποιοι, ενώ πλένουν τα δόντια τους προσπαθώντας να ξεβγάλουν τη χτεσινή δυσωδία, μπορεί και να σε μισήσουν. Όλοι χαμένοι στην καθημερινότητα τους, στη ρουτίνα τους. Για τους περισσότερους έγινες πάλι ένας αριθμός στο κινητό τους. Μπήκες πάλι στη θέση που είχες. Μια ανάμνηση. Αυτή η ακατανίκητη ανάγκη να επικοινωνήσουν μαζί σου χτες, σήμερα είναι old news, όπως και εσύ ο ίδιος. Όλοι πήραν αυτό που ήθελαν από σένα, όλοι κάλυψαν την υποχρέωση γιατί όλα έγιναν για αυτήν την υποχρέωση και όχι για σένα. Εσύ δεν έχεις τόσο σημασία. Μήπως δεν είχες ποτέ; Μήπως η χτεσινή ημέρα δεν ήταν για σένα, μα γι’ αυτούς; Μα δεν έχει σημασία γιατί
- 42 -