Μιχάλης Φουντουκλής
τί δεν μιλάς ρε;» Ο Τόλης δεν αντέδρασε στο σκούντημα του Πέτρου. «Κοιμήθηκε», αποκρίθηκε μια γυναικεία φωνή που έμοιαζε να απομακρύνεται. Ένας συρτός ήχος ακούστηκε και η μπαλκονόπορτα άνοιξε για δεύτερη φορά. Ο Πέτρος έμεινε μόνος του. Χωρίς φως. Χωρίς ελπίδα. Τη σκέφτηκε. Το Λύκο. Η φωνή της σκέψης του απλώθηκε στο σκοτεινό και άδειο δωμάτιο. Πήρε μορφή και υπόσταση μέσα στο απόλυτο τίποτα και άρχισε να βασανίζει ένα ήδη βασανισμένο μυαλό.
-Γιατί να μην μπορώ να την έχω…; -Γιατί πολλές φορές δεν έχουμε αυτό που θέλουμε. -Γιατί; -Δεν νομίζω ότι μπορεί κανείς να στο εξηγήσει. Μάλλον γιατί πολύ απλά, άλλα θέλει ο ένας και άλλα ο άλλος. -Αντικρουόμενα συμφέροντα δηλαδή; -Κάπως έτσι. -Μα ξέρω πως αν έκανε μια προσπάθεια και έμενε μαζί μου για λίγο, θα της άρεσε. Θα έβρισκε κάτι καλό. Θα ήμουν αυτό που πάντα ονειρευόταν. -Και να σε ρωτήσω εγώ κάτι: πού ξέρεις εσύ, τι ονειρεύεται; -Όλοι δεν ονειρεύονται έναν άνθρωπο να αγαπήσουν και να τους αγαπήσει; -Ίσως, μα πολλές φορές βάζουν διαφορετικές εικόνες στο μυαλό τους και δεν βλέπουν αυτό που βλέπεις εσύ. -Δεν θα ήταν ο κόσμος τους ομορφότερος αν το έβλεπαν; -Όχι, ο δικός σου κόσμος θα ήταν ομορφότερος. -Εγώ ξέρω να αγαπάω, δεν έχω ανάγκη. -Όλοι έχουν ανάγκη. Μην γίνεσαι εγωιστής τώρα. -Γιατί είμαι εγωιστής; -Γιατί τα θες όλα εδώ και τώρα. Σαν τα κακομαθημένα παιδάκια που κρέμονται απ’ το μπράτσο του πατέρα τους γκρινιάζοντας και
- 160 -