De week van Eelke en Julius Zero Hunger Lab-onderzoekers Eelke Bakker (26) en Julius Kaut (27) geven graag grote wendingen aan hun leven. En dus vertrekt zij binnenkort op de fiets naar Tadzjikistan, terwijl hij fantaseert over een verhuizing naar B rabant, nadat hij eerder onder meer in Myanmar, Noorwegen en Israël woonde. Ondertussen reizen hun gedachten elke ochtend af naar de Hoorn van Afrika. Waarom? Dat maakt het duo zelf duidelijk in dit openhartige weekverslag. Bewerking: Sebastiaan van de Water
MAANDAG
DINSDAG
Eelke
Eelke
9.32 uur
Ons Plan B treedt vandaag in werking. Dat voelt goed na maanden voorbereiding, maar eerlijk? Plan A was nog spannender geweest. Dan zou ik vandaag op een podium hebben gestaan in Oeganda. Om data-science- trainingen te geven aan Oost-Afrikaanse landbouwkundigen. Niet alleen corona dwarsboomde ons plan. Visa regelen voor alle cursisten uit Zuid-Soedan en Somalië dreigde een bureaucratische nachtmerrie te worden. De trainingen dan maar schrappen? No way! Ze vormen de eerste pijler van het project dat ik samen met Julius uitvoer. We willen namens het Zero Hunger Lab de lokale slagkracht in de Hoorn van Afrika vergroten om hongersnoden te voorkomen. En dus hebben we snel brochures laten verspreiden over ons alternatief: een videocursus op maat. Zo meteen beginnen de eerste opnames. Gewoon hier in Tilburg dus. Met trui en spijkerbroek in een verlaten collegezaal.
Julius 14.20 uur
Ik hoor de vloer boven me kraken wanneer mijn ouders heen en weer lopen. Ik had gehoopt inmiddels ook in Tilburg te wonen, maar de huizencrisis in Nederland heb ik onderschat. En dus leef en werk ik al weken in de kelder van mijn ouders’ nieuwe huis in 14 | New Scientist | Special Zero Hunger Lab
17.44 uur
Julius’ werkplek, in de kelder van het huis van zijn ouders
Het voelt vreemd om enthousiast tegen vierhonderd lege stoelen te moeten praten. Normaal kijk ik graag naar de gezichten in het publiek als ik lesgeef. Al dat gefrons en gefluister helpt me inschatten of mijn uitleg over missing values aanslaat, of dat ik te veel doordraaf over slim kleurgebruik bij datavisualisatie. Maar alles went, zo blijkt vandaag. Ik zeg niet dat ik mijn eigen YouTube-kanaal ga lanceren, want ik moet de beelden nog terugkijken en waarschijnlijk ga ik me dan ergeren aan mijn wilde gebaren en zo. Maar toen mijn collega Miriam net speculeerde over een podcast over data science… Nou, dat lijkt me best leuk. Nu nog even mijn kom soep opdrinken hier op de universiteit en dan terug naar mijn kamertje in Tilburg.
Julius het Duitse dorp Durmersheim. Ik zit nu aan een ouderwetse schooltafel waarop twee beeldschermen staan. Een raampje laat wat daglicht binnen. Daarbuiten stroomt de Rijn en daarachter ligt Frankrijk. Maar in mijn hoofd ben ik ergens anders. Eelke en ik werken al maanden aan de tweede pijler van ons project: een artikel waarin we proberen de voedselzekerheid in de Hoorn van Afrika te kwantificeren. Deze week hopen we de eerste opzet af te ronden.
18.50 uur
Boer zijn in Somalië is toch iets anders dan een boerderij runnen hier in de buurt van het Zwarte Woud. Ik heb me vandaag verdiept in de rampscenario’s waar ze daar mee worstelen. Overstromingen en droogtes kunnen elk jaar het werk van meerdere seizoenen ruïneren. En gewassen die wél succesvol rijpen, worden vaak opgevreten door zwermen woestijnsprinkhanen. Vooral de voorbije twee jaar hebben die flink toe-
