Ένα παραμύθι από τους μαθητές της Β τάξης του Δημοτικού Σχολείου Λάππα
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια γυναίκα άσχημη και μοχθηρή που ζούσε στη Χώρα των Συναισθημάτων. Ήταν η κυρία Ζήλια. Μια γυναίκα με μαύρα μακριά μαλλιά και μαύρα μάτια, με δόντια χαλασμένα που έμοιαζε με μάγισσα. Μια γυναίκα που δεν είχε γελάσει ποτέ.
Η χώρα των συναισθημάτων ήταν πολύ όμορφη, μεγάλη και φωτεινή. Είχε πελώρια δέντρα, χρωματιστά λουλούδια από ζάχαρη, είχε σύννεφα από κρέμα παγωτό και το νερό στη θάλασσα ήταν γλυκό. Στη χώρα υπήρχε ένα λούνα παρκ κι ένα μεγάλο κάστρο από μπισκότα.
Στη χώρα αυτή ζούσαν τα συναισθήματα, το καθένα στο δικό του χρωματιστό σπιτάκι. Η κυρία Ζήλια ζούσε στο μεγάλο γκρι σπίτι και γείτονάς της ήταν ο Φθόνος που έμενε στο τριγωνικό κίτρινο σπιτάκι. Η Αγάπη ζούσε στο μεγάλο κόκκινο σπίτι και η Ντροπή στο μικρό κόκκινο σπιτάκι. Ο Θυμός είχε ένα μεγάλο σκούρο πράσινο σπίτι κι η Αγωνία ένα μικρό πορτοκαλί σπιτάκι. Στο μαύρο σπίτι της χώρας ζούσαν η Λύπη με τη Θλίψη. Η Χαρά και η Ευτυχία ζούσαν στο όμορφο μπισκοτένιο κάστρο.
Όλοι περνούσαν όμορφα στη μικρή τους χώρα. Μόνο η Ζήλια δεν περνούσε καλά γιατί ζήλευε τη Χαρά και την Ευτυχία. -Ζηλεύω πολύ! Θέλω να μένω κι εγώ στο μπισκοτένιο κάστρο. Θέλω να μένω μόνο εγώ στο μπισκοτένιο κάστρο, σκεφτόταν συνέχεια κι έσκαγε από τη ζήλια της.
Τις σκέψεις τις αυτές τις είπε στον καλό της γείτονα και φίλο της, το Φθόνο. -Να γκρεμίσουμε το κάστρο, είπε ο Φθόνος αμέσως. -Ναι, να το γκρεμίσουμε, είπε η Ζήλια. Εμπρός, πάμε! Αλλά για στάσου. Αν το γκρεμίσουμε μετά που θα μείνουμε; -Έχεις δίκιο. Δεν είναι καλή ιδέα να το γκρεμίσουμε, συμφώνησε ο Φθόνος. Έστυψαν λοιπόν το μυαλό τους για να βρουν μια άλλη ιδέα. Σκέφτηκαν να διαδώσουν φήμες ότι στο μπισκοτένιο κάστρο υπάρχουν φαντάσματα και έτσι να φύγουν η Χαρά και η Ευτυχία. Το κόλπο τους όμως δεν έπιασε. Κανείς δεν πίστεψε τις φήμες και η Χαρά με την Ευτυχία ζούσαν ευτυχισμένες στο κάστρο τους.
Ο Φθόνος και η Ζήλια δεν το έβαλαν κάτω. Συνέχισαν να ψάχνουν το τέλειο σχέδιο για να τις διώξουν. Ώσπου η Ζήλια σκέφτηκε να τους χαρίσουν εισιτήρια για τη Χωχαρούπα, τη ΧΩρα των ΧΑΡΟΥμενων ΠΑιδιών, της αγάπης, της ειρήνης, των γλυκών ζαχαρωτών. Το κόλπο έπιασε. Η Χαρά κι Ευτυχία χάρηκαν πολύ με το ταξίδι κι άρχισαν να ετοιμάζονται. Η Ζήλια πήγε να τις επισκεφθεί και να τις αποχαιρετίσει. -Χαρά, δώσε μου τα κλειδιά του κάστρου για να σας το προσέχω εγώ, πρότεινε η Ζήλια. Θα το φροντίζω, θα το κρατάω καθαρό και τακτοποιημένο μέχρι να γυρίσετε. -Ευχαριστούμε πολύ! Ορίστε τα κλειδιά, είπε η Χαρά και την αποχαιρέτισε.
Την ίδια κιόλας μέρα η Ζήλια και ο Φθόνος μετακόμισαν στο κάστρο και θρονιάστηκαν εκεί μέσα. Άρχισαν να κυριαρχούν στη χώρα η οποία μέσα σε λίγες μέρες άλλαξε όψη.
Τα σύννεφα από παγωτό άρχισαν να λιώνουν, τα δέντρα να μικραίνουν, τα λουλούδια να χάνουν το χρώμα τους και όλο το χωριό σκοτείνιασε. Σε όλους έλειπαν η Χαρά κι η Ευτυχία. Κανείς δεν περνούσε όμορφα στη μικρή τους χώρα. Ούτε η Ζήλια, που ακόμα ζήλευε. -Θέλω να πάω κι εγώ ένα ταξίδι. Θέλω να πάω κι εγώ στη Χωχαρούπα. Δεν έπρεπε να τους δώσω τα εισιτήρια. Έπρεπε να τα κρατήσω εγώ.
Η κατάσταση αυτή δεν μπορούσε να συνεχιστεί. Η Αγάπη, ο Φόβος και η Ικανοποίηση αποφάσισαν να δράσουν και να φέρουν πίσω στο χωριό τη Χαρά και την Ευτυχία. Έπρεπε όμως πρώτα να διώξουν τη Ζήλια και τον Φθόνο από το κάστρο. Η Αγάπη πλησίασε τη Ζήλια και της είπε: -Ζήλια, σου αρέσει η χώρα μας σκοτεινή και γκρίζα; -Δε μπορώ να σκεφτώ τη χώρα. Είμαι απασχολημένη με το να ζηλεύω, απάντησε. -Πρέπει να φύγεις από το κάστρο, να γυρίσεις στο σπίτι σου. Είναι ανάγκη να γυρίσουν πίσω η Χαρά κι η Ευτυχία, συνέχισε η Αγάπη. -Όχι! Το κάστρο είναι δικό μου πια. Δεν πάω πουθενά! φώναξε η Ζήλια.
Η Αγάπη έφυγε από το κάστρο και κάλεσε σε συνάντηση όλα τα συναισθήματα. Όλοι βοήθησαν την Αγάπη να παγιδεύσει τη Ζήλια και το Φθόνο και να τους κλείσει σε ένα μπουντρούμι στο υπόγειο του κάστρου. Η Χαρά κι Ευτυχία γύρισαν πίσω στη χώρα που έγινε πάλι όμορφη, λαμπερή και χρωματιστή.
Η Ζήλια βρίσκεται πάντα στο μπουντρούμι της παρέα με το Φθόνο. Καμιά φορά ξεφεύγει. Βγαίνει από το μπουντρούμι και επισκέπτεται τη χώρα και…. εμάς. Τη νιώθουμε να τσιμπάει τις καρδιές μας. Η Αγάπη όμως την πιάνει και την ξαναβάζει στο μπουντρούμι της. Όταν η Ζήλια είναι φυλακισμένη, όλοι στη χώρα ζουν καλά κι εμείς καλύτερα.
Το παραμύθι δημιουργήθηκε στο πλαίσιο του προγράμματος Αγωγής Υγείας «Συναισθήματα σε τάξη» τον Μάιο του 2014 Συνεργάστηκαν οι μαθητές: Αγγελόπουλος Λάζαρος Ασήμογλου Πένυ Αχαγιώτη Κωνσταντίνα Γιαχαλή Έφη Γκολφινοπούλου Χριστίνα Γκοτσούλιας Νίκος Δημητρόπουλος Σωτήρης Κατσαρού Παρασκευή Λαγός Ανδρέας Λαγού Παναγιώτα Λαγού Σπυριδούλα Μότσο Άγγελος Παναγιωτοπούλου Χριστίνα Πανούτσος Γιώργος Σαρανταυγάς Γιάννης Τζελέπη Βιλελμίνη Τρόκα Ντέμπορα Χαμίτι Μάριος Χρζανόβσκα Μαρτίνα Χύσα Ορέστης
Με τη βοήθεια της δασκάλας τους Βλασσούλας Σοφιανοπούλου