N-Advocaten

Een persoonlijke benadering is voor de advocaten van Nobus Nieuwehuijse het kernpunt. “Wij voelen ons betrokken bij de cliënt”, meldt personen- en familierechtadvocaat en mediator Ilse de Dobbelaere-Woets. “We begrijpen dat mensen graag snel antwoorden willen. Daarom proberen we ons aan te passen en op heel korte termijn een afspraak te maken, liefst binnen een paar dagen. Onze manier van werken kenmerkt zich door doe maar gewoon, dan doe je gek genoeg. Voor ieder probleem is een oplossing is de insteek. We werken met gefinancierde rechtshulp, dus ook met een kleine beurs kun je bij ons terecht.” De juridische taal is niet eenvoudig, maar bij n-advocaten hoef je niet bang te zijn dat je het niet begrijpt. Alles wordt duidelijk uitgelegd.

Ook al is de stap naar een advocaat misschien groot, het is raadzaam om vroeg informatie in te winnen. “Kom je vroeg, dan kunnen we de hele gang van zaken in goede banen leiden en voorkomen dat de boel escaleert”, legt Ilse uit. “Wij zijn ervoor opgeleid, dus vraag om informatie en advies. Daar word je wijzer van en het stelt je gerust. Aan het begin van het traject om advies vragen voorkomt dat zaken groter worden dan nodig.” Een rechtszaak kan in nogal wat gevallen voorkomen worden, en dat is het streven. Dit is in de loop der jaren echt veranderd: “Er wordt nu veel meer op hulpverlening ingestoken in plaats van gelijk procederen. Ons vak beweegt mee met de economische ontwikkelingen. Een economische crisis brengt andere discussies bij echtscheidingen met zich mee. De ontwikkelingen staan nooit stil. Als lid van de vFAS, de vereniging Familie- en erfrecht Advocaten Scheidingsmediators, is Ilse erkend specialist met kwaliteitskeurmerk dat jaarlijks getoetst wordt. Als cliënt ben je dus verzekerd van kwaliteit en deskundigheid.

Ilse en haar collega’s zoeken als advocaat in eerste instantie altijd naar een gulden middenweg om tussenkomst van een rechter te voorkomen. Lukt dat niet, dan wordt er geprocedeerd om het beste resultaat te behalen. “Ons werk bestaat voor een groot deel uit het coachen van mensen, vooral in het geval van omgangsregelingen, partner- en kinderalimentatie en zorgregelingen. Omdat we hier maatschappelijke betrokkenheid bij voelen doen we net een stapje verder. We proberen altijd dingen in een groter geheel te zien en cliënten ook op andere juridische vlakken te helpen.

Dat zomaar was even geleden niet meer. In de jaren zestig daalde het aantal kerkuilen in Nederland drastisch en eind jaren zeventig waren er nog maar zo’n honderd koppels. Dankzij de inzet van vrijwilligers is dit aantal ondertussen weer gegroeid naar rond de 4.000 paren. Dat heeft wel zo’n veertig jaar geduurd. Hoe komt dat? De kerkuil houdt van halfopen landschap. Het open veld is zijn jachtgebied, en dan vooral gras- en akkerland met ruig begroeide akkerranden, houtopstanden, heggen en bosjes. Hier leven muizen, tot de uil ze verschalkt. Zelf een nest maken om hun uilskuikens uit te broeden doen ze niet, dat doen ze in holtes. Van bomen, schuren, torens. Door de veranderingen in de landbouw en economische ontwikkelingen verloren de kerkuilen jachtterrein en broedplekken. De oude graanschuren, heuse muizenparadijsjes voor de kerkuil, zijn er niet meer. Daken van kerktorens en schuren zijn dichtgemaakt om ervoor te zorgen dat duiven en kauwen niet meer binnen kunnen, maar dat geldt dan ook voor de kerkuil. Het toegenomen verkeer naast de grasbermen waar de kerkuilen jagen maakt slachtoffers. De kerkuil kan dus wel een beetje hulp gebruiken.

In 1968 zijn de eerste nestkasten voor kerkuilen opgehangen in de Achterhoek. Dat bleek een succes, en al gauw volgden er meer. Ondertussen kennen we al jaren de Kerkuilenwerkgroep Nederland, die ook hier actief is als Kerkuilenwerkgroep Zeeuws-Vlaanderen. Zo’n 25 vrijwilligers uit onze regio hangen kasten op, vervangen en verplaatsen ze als dat nodig is, maken ze schoon en klimmen twee keer per jaar een ladder op om te kijken of er kuikens zijn. Dat doen ze over het algemeen met z’n tweeën in verband met de veiligheid. De kasten hangen namelijk altijd hoog. Zijn er kuikens, dan worden ze slapend uit de kast gehaald, gewogen, gemeten en geringd en weer netjes teruggezet. De gegevens worden zorgvuldig genoteerd en in een overzicht gezet. Zo wordt de kerkuilenstand precies bijgehouden. De nestkastencontroles vinden altijd plaats in juni en juli en nog een keer in september. “Tachtig van de 200 kasten hier in ZeeuwsVlaanderen zijn voor Bram en mij”, vertelt Hans Molenaar, coördinator. “Per dag doen we zo’n acht, negen kasten. Bram is al in de tachtig, dus ik ga de ladder op. Het is stikleuk werk: elk jaar kom je verrassingen tegen. Een kerkuil, met daarnaast een broedende duif. Of een kast die al tien jaar leeg is en dan zit er ineens een koppel in. Een kauw is vervelend, die krijg je niet meer uit. Maar een duif, dat gaat prima.” Hans zit sinds 2013 in de Kerkuilenwerkgroep. “Ik heb altijd al een fascinatie gehad voor kerkuilen. Eigenlijk heb ik meerdere petten op: coördinator, controleur, ringer en klusjesman.” De kerkuil en de werkgroep promoten vindt hij belangrijk: “Ik vind het educatieve aspect nog belangrijker dan het ringen. Het geeft een goed gevoel om een paar mensen enthousiast te maken.” Hij geeft regelmatig presentaties op scholen en bij Staatsbosbeheer. “Ook voor kinderen is dat echt interessant. Ik krijg vaak verzoeken van Natuur en Zo, van scholen tot aan de Hogeschool Zeeland aan toe, of van kinderen zelf om informatie en braakballen voor hun spreekbeurt. Daar heb ik leuke setjes voor compleet met een pincetje om ze te ontleden.” Nieuwe vrijwilligers zijn zeker welkom: “Je mag altijd een keer mee om te kijken wat het is. Dit werk doe je omdat je het leuk vindt.”