1 M a n o n D e l b e k e k e e k v e r b i j s t e r d toe terwijl de deurwaarder zijn assistenten opdroeg wat ze buiten moesten dragen. Het televisietoestel ging eerst de deur uit – het toestel waarop ze gisterenavond nog had gekeken naar de uitzending van het gala waarop andere b v ’s werden geëerd. Andere b v ’s. Niet zij. Haar laatste trofee dateerde van zes jaar geleden. Zés! Het leek een eeuw, en tegelijk gisteren. De deurwaarder vroeg iets, beleefd, maar op een ongeduldige toon die suggereerde dat hij de vraag al een paar keer eerder had gesteld. Manon Delbeke had het niet gehoord. ‘Is dit het enige televisietoestel of hebt u er meerdere, mevrouw?’ ‘Vijf. Víér. Boven.’ De deurwaarder trok naar boven. Gelukkig heb ik de slaapkamer vanochtend opgeruimd en alle gênante objecten op batterijen uit het zicht gelegd, dacht Manon Delbeke. Ze hoopte vurig dat de deurwaarder niet ook laden en deurtjes zou opentrekken om de inhoud ervan te inspecteren. Ze had vijf televisietoestellen gekregen toen ze, ook al zes jaar geleden, in die reclamecampagne 5
BV BOEK-press.indd 5
24/05/16 17:20
was opgedraafd. Eén toestel was sindsdien kapotgegaan. Meteen had ze spijt van haar antwoord ‘Vier’. Want als ze ‘Drie’ had gezegd, dan had ze een toestel kunnen achterhouden. Manon kon zich er niet toe brengen om verder iets te zeggen. Gebeurde dit écht? Het leek een film die vertraagd werd afgespeeld. Een voor een verdwenen haar meubelen, zelfs de zitbanken en de tafel die ze van haar moeder had gekregen. Ze keek naar buiten, naar de vrachtwagen die een verhuizing naar betere oorden suggereerde. De deurwaarder keek met dichtgeknepen ogen rond, alsof hij vermoedde dat Manon Delbeke haar écht waardevolle spullen voor hem had verstopt. Het werd haar plots koud toen ze besefte dat de assistenten van de deurwaarder haar duidelijk herkenden – ze keken haar steels aan met een mengeling van nieuwsgierigheid, gêne en begeerte. Of beeldde ze zich dat laatste in? Goed, ze was wat verdikt en ondertussen 41, en zag er in haar ochtendjas ongetwijfeld wat volkser uit dan in een galajurk, maar begeerte kon toch nog? Ze rilde nog meer toen ze besefte wat die mannen ongetwijfeld moesten denken, en wat zich onvermijdelijk zeer binnenkort zou vertalen in een kop boven een pijnlijk artikel in de boekskes: ‘Manon Delbeke aan lagerwal!’ of iets van die aard. Hoe was het zover gekomen? Een uur later, bij de bakker, barstte ze net niet in tranen uit. Nog vijf minuten later vroeg iemand een handtekening. Ze dacht even dat het een grap was, maar 6
BV BOEK-press.indd 6
24/05/16 17:20