SD’rsjtomsteboerhaddedieksteèrpele!

jengske Kleinen was een markante man. Samen met zijn vrouw Mayke had hij negen kinderen. Zij woonden en werkten in Terhorst, alwaar zij een kleine boerderij hadden. Zoals in die tijd gebruikelijk, moesten de kinderen meewerken op de boerderij. En bij Sjengske en Mayke woonden ook nog eens drie broers en een zus van Sjengske in, die ook meewerkten.

door Marco De Bie fotografie George Deswijzen

Ook in de eerste helft van de 20e eeuw gold het oeroude adagium ‘vele handen maken licht werk.’ Zo ook in Terhorst, wat Sjengske de kans bood om zich naast het agrarische werk ook met andere zaken bezig te houden. Brikkenbakken, klompen maken, stroop stoken en smeden in zijn veldsmidse waren dingen waar Kleinen zich ook mee bezig hield en die wat extra’s in het laatje brachten. Sjeng was bedreven in het enten van fruitbomen en hij was hobbyimker. Ook, geheel passend in het tijdsbeeld, had Sjeng ’nemostûm (een moestuin), waar het gezin deels uit werd gevoed. Zijn groentetuin was meer dan noodzaak. Sjeng vond het ook gewoon heerlijk om in z’nne mostûm te vreutele. De gaard zag er dan ook altijd pico bello uit. Zijn lievelingsgroente waren peultjes, die Kleinen een troetelnaampje had gegeven: auwwievererwten…

‘D’rsjtomsteboerhaddedieksteèrpele’

Met buurman Oscar Tielens ging Sjeng Kleinen bijna jaarlijks een weddenschap aan over wie dat jaar de dikste aardappelen zou hebben. Ook in het gehucht Terhorst gold de aloude Limburgse wijsheid ‘d’rsjtomsteboerhaddedieksteèrpele!’ Dat bewees Kleinen bijna jaarlijks. Gewiekst als hij was, bewaarde hij ieder jaar de allerdikste aardappelen van de opbrengst van het jaar evoor, die hij daags voor het oogstmoment in zijn moestuin ingroef. Onder grote belangstelling van menig Terhorstenaar werden de aardappelen geoogst en werd gekeken wie de dikste aardappelen had. Het leidt geen twijfel dat Kleinen over het algemeen aan het langste eind trok…

Wie kaatst, kan d’rèrpelterugverwachten…

Uiteraard viel het buurman Tielens op, dat hij wel heel vaak verloor. Toen hij de slimmigheid van Kleinen in de gaten kreeg, wilde Tielens Kleinen natuurlijk een koekje van eigen deeg geven. De jaarlijkse weddenschap werd aangedikt en de prijs voor de winnaar werd -naast een jaar lang de roem- een goede fles wijn. Zoals ieder jaar, stopte Sjeng Kleinen een paar dagen voor de oogst de dikste aardappelen van het voorgaande seizoen in de grond. Tielens had de truc inmiddels door en wachtte geduldig af. De avond voor het moment suprême wachtte Oscar totdat zijn buurman op één oor lag. Hij sloop de tuin van Kleinen in, haalde de door Kleinen in de grondgestopte dikke aardappelen van de vorige oogst eruit en stopte er minuscule aardappelen voor terug in de grond! De dikke aardappelen van zijn buur stopte hij in zijn eigen grond...

Nietsvermoedend en vol vertrouwen stapte Sjengske Kleinen de volgende ochtend met een grijns van oor tot oor zijn mostûm in. Het viel wel op dat er dit jaar wel erg veel belangstelling was, maar ach, hij wist natuurlijk toch al dat hij ging winnen… dacht hij… Blakend van zelfvertrouwen begon Sjeng te graven. Echter, in plaats van diekeèrpele, kwam de éne na de andere kleine aardappel uit de grond. Het zweet én het angstzweet brak Kleinen uit! ‘Oezuntmiengdieke èrepele geblaeve?!?’ zal hij zich ongetwijfeld hebben afgevraagd. Tielens wist het antwoord wel… Ze kwamen bij zijn oogst boven! Kleinen, zich van geen kwaad bewust, groef zijn hele aardappeloogst op, maar de dikke aardappelen waren verdwenen. Onder luid gelach van de Terhoorsjenaeredroop Sjeng Kleinen af en werd Oscar Tielens tot winnaar uitgeroepen. De eeuwige roem voor dat jaar viel hem ten deel en de fles wijn heeft naar horen zeggen uitstekend gesmaakt!

Ingmar Bessems versterkt het Automotive Limburg team van Tom Balk: Al