Το βιβλίο εκδόθηκε με την υποστήριξη του Ρουμανικού Πολιτιστικού Ινστιτούτου
VAKXIKON.gr MEDIA GROUP Εκδόσεις Βακχικόν Ασκληπιού 17, 106 80 Αθήνα τηλέφωνο: 210 3637867 e-mail: info@vakxikon.gr web site: ekdoseis.vakxikon.gr Τίτλος Βιβλίου: Ανθολογία Νέων Ρουμάνων Ποιητών/Antologia Tinerilor Poeți Români Συγγραφείς: Συλλογικό Ανθολόγηση: Κλαούντιου Κομαρτίν Μετάφραση: Άντζελα Μπράτσου, Σταύρος Δεληγιώργης Επιμέλεια: Μαίρη Πίζγα Σχεδιασμός Έκδοσης & Εξωφύλλου: Εκδόσεις Βακχικόν © Για την ελληνική γλώσσα, 2019 Εκδόσεις Βακχικόν © Μετάφρασης: Άντζελα Μπράτσου, Σταύρος Δεληγιώργης ISBN: 978-960-638-037-2 Εκδοτική Σειρά: Βακχικόν Ποίηση/Ανθολογίες νέων ποιητών Αριθμός Σειράς: 145/8 Πρώτη Έκδοση: Ιούνιος 2019 Το παρόν έργο πνευματικής ιδιοκτησίας προστατεύεται κατά τις διατάξεις του Ελληνικού Νόμου (Ν. 2121/1993 όπως έχει τροποποιηθεί και ισχύει σήμερα) και τις διεθνείς συμβάσεις περί πνευματικής ιδιοκτησίας. Απαγορεύεται απολύτως η άνευ γραπτής άδειας του εκδότη κατά οποιοδήποτε τρόπο ή μέσο αντιγραφή, φωτοανατύπωση και εν γένει αναπαραγωγή, εκμίσθωση ή δανεισμός, μετάφραση, διασκευή, αναμετάδοση στο κοινό σε οποιαδήποτε μορφή (ηλεκτρονική, μηχανική ή άλλη) και η εν γένει εκμετάλλευση του συνόλου ή μέρους του έργου.
ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ Βιβλιοπωλείο του Βακχικόν Ασκληπιού 17, 106 80 Αθήνα τηλέφωνο: 210 3637867
ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ ΝΕΩΝ ΡΟΥΜΑΝΩΝ ΠΟΙΗΤΩΝ/ ANTOLOGIA TINERILOR POEȚI ROMÂNI
ALEX VĂSIEȘ
PASTORALA ALEMANĂ Într-o după-amiază de vară din copilăria mea în Bavaria, anii ‘70, am fugit din grădină sătul de atâta muncă, ameţit de soare. Am fugit în casă să beau din cana galbenă agăţată în cui, să mă rezolve sunetul de smalţ pe dinţi. Pe verandă, plutind în fotoliul din umbră, am citit mesaje la taică-meo pe telefon, expediate către femei trecute în agendă cu nume de bărbaţi, ca să nu fie descoperit. Mesaje frumoase, cu prescurtări şi emoticoane. Eu acum vorbesc cu mai multe femei. În telefon, primesc mesaje de la Hannawald Sven, Schmitt Adam, Zieler Robert şi tot aşa. Nepoata mea nu înţelege de ce-mi trebuie să beau la 70 de ani, printre injecţii pe care mi le fac singur în burtă. Mă plimb prin grădină şi am pălărie de paie, dar nu mai contează, copacii au crescut mari, coroanele lor fac umbra deasă, ademenitoare. Dacă aş cădea aici, pe patul de frunze şi iarbă, nimeni nu m-ar mai găsi. Pentru că sub frunze e o capcană.
[4]
ΑΛΕΞ ΒΑΣΙΕΣ
ΑΛΑΜΑΝΝΙΚΟ ΕΙΔΥΛΛΙΟ Ένα καλοκαιρινό απόγευμα της παιδικής μου ηλικίας στη Βαυαρία, τη δεκαετία του ’70, το έσκασα τρέχοντας από τον κήπο εξαντλημένος απ’ την πολύ δουλειά, ζαλισμένος από τον ήλιο. Έτρεξα μέσα στο σπίτι να πιω από την κίτρινη κούπα που κρεμόταν από ένα καρφί, για να μου δώσει λύση ο ήχος του σμάλτου στα δόντια μου. Στη βεράντα, αιωρούμενος στη σκιερή πολυθρόνα, διάβασα στο τηλέφωνο του μπαμπά μου, μηνύματα σταλμένα σε γυναίκες αναφερόμενες στην ατζέντα με ανδρικά ονόματα, για να μη γίνει αντιληπτός. Όμορφα μηνύματα με συντομογραφίες και emoticons. Τώρα εγώ μιλάω με αρκετές γυναίκες. Στο τηλέφωνο λαμβάνω μηνύματα από τον Hannawald Sven, Schmitt Adam, Zieler Robert και ούτω καθεξής. Η ανιψιά μου δεν καταλαβαίνει γιατί έχω ανάγκη να πίνω στα 70 μου, εναλλάξ με τις ενέσεις που κάνω μόνος μου στην κοιλιά. Κάνω βόλτες μέσα στον κήπο και φοράω ψάθινο καπέλο, αλλά δεν έχει σημασία πια, τα δέντρα μεγάλωσαν, οι φυλλωσιές τους κάνουν τη σκιά πυκνή, σαγηνευτική. Αν ξάπλωνα εδώ, πάνω στο στρώμα της χλόης και των φύλλων κανείς δεν θα με έβρισκε πια. Γιατί κάτω από τα φύλλα υπάρχει μια παγίδα. [5]
În ea au căzut mulţi băieţi răi, prieteni din copilăria mea depărtată de centru. Dădeam împreună reprezentaţii în oranjerie şi ne drogam cu ajutorul Domnului Bernhard, care locuia în oraş. Odată ne-a adus cizme de piele, dar eu eram absent şi mi-a rămas doar o cureluşă aurie cu stropi de noroi care se întăreau în timp, de la un băiat intrat în pământ. Pe panta cu frăguţe aleargă acum perechi de copii şi vorbesc tare, crezând că doar aşa li se aud vocile, se lasă purtaţi de curent, în hainele cu bretele colorate. Iubirea mea e atomică, dar nu îi poate atinge. Ce jos era cerul cu luminile lui, ce excitaţi şi frumoşi noi toţi, în blînda lui strânsoare.
[6]
Σ’ αυτήν έπεσαν πολλά κακά παιδιά, φίλοι της εξωαστικής παιδικής μου ηλικίας. Μαζί δίναμε παραστάσεις στην orangerie μας και μαστουρώναμε με τη βοήθεια του Κυρίου Bernhard, που ζούσε στην πόλη. Κάποτε μας έφερε δερμάτινες μπότες, αλλά εγώ απουσίαζα και έμεινε για μένα μόνο ένα χρυσό δερματάκι με πιτσιλιές λάσπης που πέτρωναν με την πάροδο του χρόνου, από ένα αγόρι που είχε ήδη μπει στη γη. Στην πλαγιά με τα ψιλά μούρα τώρα τρέχουν παιδιά ανά δύο που μιλούν δυνατά, πιστεύοντας ότι μόνο έτσι θα μπορούσαν να ακουστούν οι φωνές τους, που αφήνονται να τα παρασύρει ρεύμα, φορώντας ρούχα με πολύχρωμες μπρετέλες. Η αγάπη μου είναι πυρηνική, αλλά δεν μπορεί να τα αγγίξει. Πόσο χαμηλά ήταν ο ουρανός με τα φώτα του, πόσο ενθουσιώδεις και όμορφοι ήμαστε όλοι μας, μες στο τρυφερό σφίξιμό του.
[7]