ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ - ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ
Σόλωνος 110, 106 81 Αθήνα
τηλέφωνο: 210 3637867
e-mail: bookstore@vakxikon.gr
e-shop: ekdoseis.vakxikon.gr
Τίτλος: 25η ώρα
Συγγραφέας: Δημήτρης Παπαδημητρίου
Επιμέλεια - Διορθώσεις: Βίκυ Πορφυρίδου
Σχεδιασμός Έκδοσης & Εξωφύλλου: Εκδόσεις Βακχικόν
© 2023 Εκδόσεις Βακχικόν & Δημήτρης
ISBN: 978-618-5733-41-4
Εκδοτική Σειρά: Βακχικόν Πεζά/Ελληνική
Αριθμός Σειράς: 308/145
Πρώτη Έκδοση: Μάρτιος 2023
Το παρόν έργο πνευματικής ιδιοκτησίας προστατεύεται κατά τις διατάξεις του Eλληνικού Nόμου (Ν. 2121/1993 όπως έχει τροποποιηθεί και ισχύει σήμερα) και τις διεθνείς συμβάσεις περί πνευματικής ιδιοκτησίας. Απαγορεύεται απολύτως η άνευ γραπτής άδειας του εκδότη κατά οποιοδήποτε τρόπο ή μέσο αντιγραφή, φωτοανατύπωση και εν γένει αναπαραγωγή, εκμίσθωση ή δανεισμός, μετάφραση, διασκευή, αναμετάδοση στο κοινό σε οποιαδήποτε μορφή (ηλεκτρονική, μηχανική ή άλλη) και η εν γένει εκμετάλλευση του συνόλου ή μέρους του έργου.
ΕΚΔOΣΕΙΣ ΒΑΚΧΙΚOΝ
Μέλος του Vakxikon.gr Media & Publishing Group
Βερανζέρου 13, 106 77 Αθήνα
τηλέφωνο: 210 3637867
e-mail: info@vakxikon.gr
web site: www.vakxikongroup.com
25η ΩΡΑ1
Είναι Σάββατο 18 του Μάη, 8 το πρωί. Το ξυπνητήρι ξαναχτύπησε μετά από δύο αναβολές, για να
του θυμίσει ότι ήταν ώρα να σηκωθεί. Πράγμα δύσκολο, με τη
νησιώτικη υγρασία να βαραίνει το σώμα του και την ανάγκη
για ανάπαυση να τον τραβάει πίσω. Τον καλούσε όμως το αγα-
πημένο του βουνό και η λυτρωτική βουτιά στα κρύα νερά του
Να. Δεν τη χάριζε στο κρεβάτι αυτήν τη μέρα· ήταν όλη δική
του. Μάλλον δική τους. Η Λένα κοιμόταν βαθιά, βυθισμένη σε
μια κουβέρτα και ένα πάπλωμα, και τα μικρά στο διπλανό δω-
μάτιο ταξίδευαν στα μαγικά τους όνειρα. Τους είχε υποσχεθεί
ότι τα Σάββατα ήταν δικά τους και θα τα περνούσαν συντροφιά στη θάλασσα μέχρι να σουρουπώσει.
Πλύθηκε και ντύθηκε γρήγορα, έπειτα πήρε ένα ελαφρύ
πρωινό μαζί με τον καφέ του μπροστά στο μεγάλο παράθυρο
1. Αφορμή για το παρόν διήγημα αποτέλεσε η συνέντευξη ενός αθλητή, δρομέα αποστάσεων, που νοσηλεύτηκε ύστερα από νόσηση από
τον Covid-19 και διασωληνώθηκε. Σε ένα από τα σημεία της συνέντευ-
ξής του ανέφερε: «Κατά τη διασωλήνωσή μου έβλεπα όνειρο ότι έτρεχα τον τελευταίο μου και πιο όμορφο δρόμο. Και ήταν τόσο ζωντανό
όνειρο, που όταν ξύπνησα έκλαιγα από τη χαρά μου».
που κοίταζε πάνω από τη θάλασσα. Ήταν το παράθυρο της ψυχής του. Αγνάντευε τον κόλπο του Να και το βλέμμα του
έφτανε στο βάθος του ορίζοντα, μέχρι που χανόταν πίσω από
τα λιγοστά σύννεφα που ταξίδευαν προς την Ανατολή. Ο Νας, ο μοναδικός Νας. Αυτός που είχε το χάρισμα και την τύχη να
σμίγει όλα τα σπάνια και μοναδικά στοιχεία της γης και της
φύσης, της νιότης και της ιστορίας. Εκεί καταλήγει ο εμβληματικός, «ιερός» ρύακας Χάλαρης, αφού διατρέχει εγκάρσια
τη δυτική πλευρά του νησιού και θρέφει στην αγκάλη του την
τεχνητή λίμνη Πέζι. Μαιανδρικά κινείται ανάμεσα σε λαγκάδια, υψώματα και δασωμένες πλαγιές, και εκβάλλει χορτάτος
στην παραλία του Να. Στις εκβολές του σχηματίζει έναν υγροβιότοπο με καλαμιώνες και ψαθιά δίπλα στη θάλασσα. Τις βροχερές μέρες γίνεται χείμαρρος και εξαφανίζει την παραλία, μα στις καλοσύνες του και τους καλοκαιρινούς μήνες την κολακεύει και την πλαισιώνει αρμονικά και ειρηνικά. Στις εκβολές του ποταμού, η ιερή ομορφιά και η χάρη του Χάλαρη οδήγησε τους κατοίκους του αρχαίου οικισμού να χτίσουν έναν
ναό αφιερωμένο στην Ταυροπόλο Αρτέμιδα, τα ερείπια του οποίου στολίζουν ακόμη το τοπίο χαρίζοντάς του μια χροιά μυστικιστική. Μια παραλία αμμώδης και βοτσαλωτή ενώνει
τον Χάλαρη με το Ικάριο Πέλαγος. Εκεί απλώνεται η παραλία
του Να. Ο Νας, ήρεμος και πλανευτής στις καλοσύνες, ύπουλος και επικίνδυνος στους βοριάδες, όταν τα κύματα, υποτελή
στα ρεύματα του Ικαρίου Πελάγους, γίνονται απειλητικά και
βίαια. Νερά γλυκά και γλυφά, τόπος ιερός και μυστικός, ήρεμος μα και απρόβλεπτος, με μια λέξη μαγικός.
Όλο το τοπίο, σαν ένα μεγάλο κάδρο που τους χωρούσε
όλους και όλα – τις σκέψεις, τα όνειρα, τις ανησυχίες, τους
φόβους του, όλα. Από τις πιο μακρινές παιδικές και εφηβικές
του αναμνήσεις, τα μαθητικά και φοιτητικά του χρόνια, τα ταξίδια, τους φίλους και τους γονείς που νοσταλγούσε, μέχρι τις
σκέψεις και τα όνειρά του. Ένας μεγάλος χάρτης της ψυχής
και του μυαλού του, ένας χάρτης ολοδικός του για να ταξιδεύει μόνος του, κρατώντας ανέπαφο και ζωντανό τον ζωτικό του χώρο.
Οι τελευταίοι μήνες όμως, ήταν διαφορετικοί, πρωτόγνωροι, θλιβεροί. Ένας αόρατος εχθρός, ένας διάχυτος φόβος, η
πανδημία. Ένας εχθρός γρήγορος, επικίνδυνος και αεικίνητος
απλωνόταν, διακλαδωνόταν σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της
ζωής, χέρι χέρι με τον φόβο που τον ακολουθούσε. Η μεγαλύτερη ανησυχία είναι πολλές φορές ο ίδιος ο φόβος· αυτός που
μπορεί να γίνει «εργαλείο», τρόπος ζωής, τρόπος «θανάτου», φυσικού, κοινωνικού, πολιτικού. Ο άνθρωπος όμως δεν στέκει
και δεν μπορεί να στέκει ναρκωμένος και νεκρωμένος κοινω-
νικά και πολιτικά μπροστά στον φόβο. Χρέος του είναι να παλεύει, ακόμα και αν ξέρει πως θα χάσει. Να σηκώνεται, ακόμα
και αν ξέρει πως θα ξαναπέσει.
Δεν σταματούσε να τα σκέφτεται όλα αυτά. Εμπρός στο μεγάλο παράθυρο άδειασε το μυαλό και το βλέμμα για λίγες
στιγμές, τα ξαναμάζεψε και ετοιμάστηκε να φύγει.
Βγαίνοντας από το σπίτι ρούφηξε τις πρώτες τζούρες της
άνοιξης, αυτές που σου παίρνουν το μυαλό. Η εικόνα των αν-
θισμένων χρυσάνθεμων και το κατακόκκινο λιβαδάκι με τις
παπαρούνες στην πλαγιά του βουνού σε έπαιρναν μαζί τους,
μακριά από τη θλιβερή πραγματικότητα των ημερών. Οι σιω-
πές και ο πρώτος γλυκός ιδρώτας της ημέρας, σε παρέσυραν
μαζί τους στην κατηφόρα της ανοιξιάτικης φύσης.
Στον δρόμο συνάντησε τους πρώτους δύο δρομείς, τους
χαιρέτησε από «πρωτόκολλο» και τράβηξε την ανηφόρα για
να πάρει το πρώτο μονοπάτι του βουνού. Το τρέξιμο είναι
μια εσωτερική διαδικασία, μια ενδοσκόπηση, μια ευκαιρία να «συναντάς» τον εαυτό σου. Πήρε το δρομάκι και άρχισε να ανεβαίνει το βουνό. Το χώμα ήταν μαλακό ύστερα από τις βροχές των τελευταίων ημερών και η φύση δαιμονικά όμορφη και προκλητική. Η πρώτη
ανηφόρα ήταν ήπια, μετά ο δρόμος ίσιωνε λίγο για να ξαναγίνει πετρώδης και σκληρός μέχρι να φτάσεις στην κορφή του
λόφου και να πάρεις τη στροφή για την κατηφόρα.
Ο κόλπος του Να απλωνόταν τώρα μπροστά του μαγευτικός, πραγματικό όνειρο. Είναι από αυτές τις εικόνες που τις
παίρνεις μαζί σου και τις κουβαλάς, σαν μια προίκα ζωής. Εί-
ναι από τις ευκαιρίες για να μη θεωρείς τίποτα δεδομένο, από
το φρέσκο χώμα που πατάς μέχρι τον ήλιο που σου καίει γλυκά
το πρόσωπο. Οι στιγμές που δυσκολεύεσαι να διακρίνεις την πραγματικότητα από το όνειρο.
Δεν έχασε χρόνο και πήρε να κατεβαίνει το μονοπάτι με ρυθμό, ενώ είχε αρχίσει να ιδρώνει όσο το βοριαδάκι υποχωρούσε σιγά σιγά και ο ήλιος ανέβαινε. Τα παγωμένα νερά του Μάη τον περίμεναν.
Βγήκε στον δρόμο πάλι και άρχισε να επιστρέφει. Δεν είχε περάσει ούτε μια ώρα και κατέβαινε τα σκαλοπάτια για την αμμουδιά, τη χρυσή, μόνη και έρημη. Η θερμοκρασία της θάλασσας τον Μάη είναι πάντα χαμηλή, κουβαλάει ακόμη τον χειμώνα μέσα της. Το κρύο νερό έσβησε την κάψα του και με λίγες απλωτές άρχισε να απομακρύνεται προς τον αγαπημένο του βράχο. Λίγοι αγαπούσαν τη θάλασσα όπως αυτός. Λίγοι την απολάμβαναν τόσο.
Κολύμπησε ένα μισάωρο περίπου, βγήκε στην ακτή και ξάπλωσε. Ο πρώτος δυνατός ήλιος της ημέρας έκαιγε το πρόσωπό του και τα πνευμόνια του γέμισαν φρέσκο μαγιάτικο οξυγόνο. Ήταν εκείνες οι ώρες της μέρας που κανείς δεν μπορούσε να του στερήσει. Ένα χαμόγελο σπάνιας αγαλλίασης μαλάκωσε το πρόσωπό του. Έκλεισε αργά τα μάτια του και παραδόθηκε σε έναν πολύ γλυκό ύπνο.
Μία αίσθηση πόνου στον λαιμό τον ξυπνούσε. Ένιωθε τα μάτια του βαριά και υγρά. Τον έτσουζαν και τον πονούσαν, ενώ στα ρουθούνια του ήταν κολλημένη μια έντονη, οξεία