ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ - ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ
Σόλωνος 110, 106 81 Αθήνα τηλέφωνο: 210 3637867 e-mail: bookstore@vakxikon.gr e-shop: ekdoseis.vakxikon.gr
Τίτλος Πρωτοτύπου: The Fire Starters (Doubleday Ireland, 2019, Black Swan Ireland, 2020) Σε συνεργασία με το Read N’ Right Agency.
Τίτλος Βιβλίου: Οι Εμπρηστές Συγγραφέας: Jan Carson Μετάφραση: Απόστολος Θηβαίος Επιμέλεια - Διορθώσεις: Βίκυ Πορφυρίδου Σχεδιασμός Έκδοσης & Εξωφύλλου: Εκδόσεις Βακχικόν
© 2020 Julie Anne Carson. Translation rights arranged by Read N’ Right Agency and MacKenzie Wolf. All rights reserved. © Για την ελληνική γλώσσα, 2023 Εκδόσεις Βακχικόν © Μετάφρασης: Απόστολος Θηβαίος
ISBN: 978-618-5733-24-7
Εκδοτική Σειρά: Βακχικόν Πεζά/Ξένη Λογοτεχνία
Αριθμός Σειράς: 292/51 Πρώτη Έκδοση: Iανουάριος 2023 Το παρόν έργο πνευματικής ιδιοκτησίας προστατεύεται κατά τις διατάξεις του Eλληνικού Nόμου (Ν. 2121/1993 όπως
άδειας
κατά
Τζόναθαν
Τα αυτιά σου δεν μοιάζουν με τα δικά μου. Μου πήρε τρεις μήνες για να το προσέξω. Λυπάμαι. Βέβαια, όχι και τόσο. Είμαι προβληματισμένος. Είναι τόσα πολλά εκείνα που θα πρέπει να προσέξει κανείς, ειδικά τώρα που είμαστε οι δυο μας. Δεν ήσουν εδώ. Και ξαφνικά ήσουν. Δεν είπες λέξη για την άφιξή σου. Δεν πήρες ένα τηλέφωνο πρωτύτερα. Μα πώς θα μπορούσες; Όπως και να το δει κανείς, ήταν ένα σοκ. Το ένα πρωί ήμουν εγώ. Το επόμενο έγινα εμείς. Δεν υπήρχε χρόνος για προετοιμασίες. Ή για μια πετυχημένη απόδραση. Πριν από εσένα, φοβόμουν αληθινά. Οι φόβοι μου είχαν εξαπλωθεί στα γύρω δωμάτια, πίσω από πόρτες ερμητικά κλειστές. Περνούσα γοργά από δωμάτιο σε δωμάτιο και μπορούσα ακόμη να προσποιηθώ πως δεν υπήρχε εκείνο το συσσωρευμένο χάος. Αφότου έφτασες, δεν υπήρχαν πια σύνορα για να κρατήσουν τον έναν φόβο μακριά από τον επόμενο. Οι ανησυχίες μου απλώνονταν σαν μικροί νερόλακκοι που άνοιγαν απότομα, ώσπου στα χέρια μου είχα πια μια λίμνη. Δεν μπορούσα να ξεχωρίσω τον βυθό. Δεν μπορούσα να ξεχωρίσω το οτιδήποτε· ήμουν ένας πνιγμένος. Έχω ετοιμάσει μια λίστα από φόβους που δεν υπήρχαν πριν φανείς. Ο φόβος του πλήθους και ο φόβος της μοναξιάς, εκείνος του χρήματος, του τηλεφώνου και του χρόνου. Ο φόβος της σιωπής, εκείνος των θορύβων. Ο φόβος μη σε ρίξω με το κεφάλι και αυτό ανοίξει στα δύο, σαν αυγό, με την ουσία του χυμένη. Σκέφτηκα, γιατί αυτή η λίστα να μην είναι μια σκάλα, κάτι που θα μπορούσα να σκαρφαλώσω για να ξεφύγω από τον εαυτό μου; Μα ο ένας φόβος έθρεφε τον άλλον και δεν υπήρχε πια χαρτί ικανό
ΤΖΑΝ ΚΑΡΣΟΝ
Όλα χωρούσαν ανάμεσα σε εσένα και στην αγωνία για σένα· όλα τα άλλα είχαν πάρει να ξεφτίζουν. Δεν είχα ποτέ τον χρόνο να παρατηρήσω τα αυτιά σου. Μα εκείνο το πρωί, όταν σε σήκωσα από το μπάνιο, δεν σκεφτόμουν τη δουλειά μου ή το πρωινό σου. Δεν σκεφτόμουν όλους εκείνους τους τρόπους που βρίσκει αυτό το σπίτι να μας συντρίβει, πέφτοντας πάνω μας σε δεμάτια. Το Σαββατοκύριακο. Μονάχα τότε βρήκα λίγο χώρο για μένα, να πάρω μια ανάσα, να ξεκουραστώ. Πάνε μερικές εβδομάδες από τότε που κάθισα και δεν σηκώθηκα αμέσως. Ο χρόνος είναι το σημαντικότερο πράγμα που μου πήρες. Ο χρόνος και η άδεια να φύγω. Εκείνο το πρωί βρήκα τον χρόνο να σε προσέξω. Άναψα ακόμα και τη λάμπα κατά μήκος του καθρέφτη. Νομίζω πως σου άρεσε να σε κοιτάζω. Μου χαμογέλασες. Ήταν η πρώτη φορά. Είμαι σίγουρος για αυτό. Παρακολουθώ πάντα το στόμα σου σαν να ήταν ρολόι· ένα ρολόι που μου είναι αδύνατο να επιβραδύνω. Ήσουν ροζ από το μπάνιο. Το είδος του ροζ χρώματος που στην πραγματικότητα συνδυάζει λευκές στάμπες με χιλιάδες μικροσκοπικές πορφυρές κουκκίδες, όπως στις ζωγραφιές. Τα νύχια σου είχαν μεγαλώσει. Χρειάζονταν κόψιμο ή φάγωμα. Έχω διαβάσει στο διαδίκτυο πως το να τρώω τα νύχια σου συστήνεται για τους πρώτους μήνες. Ίσως το κάνω απόψε. Τα μαλλιά σου έπεφταν σε βρεγμένες τούφες. Μοιάζουν με καμπύλες χαραγμένες πάνω σε χάρτη. Συνήθως είσαι καλυμμένη με τις μπούκλες σου. Είναι ένα είδος ασπίδας·
βρίσκονταν εκεί. Ξέρω για τα αυτιά σου, όπως γνωρίζω για τα δάχτυλά σου, τα μάτια και την πιθανότητα των δοντιών σου. Όλα σου τα όργανα παρόντα, να χτυπούν σιωπηρά, όλα τα ξέρω. Αυτό δεν σήμαινε σε καμία περίπτωση επαγγελματισμό από πλευράς μου. Μαζί σου ήθελα να κρατήσω σημειώσεις. Όταν κανείς παρατηρεί τα ανθρώπινα σώματα, τα πιο προφανή θαύματα θεωρούνται δεδομένα. Μιλώ για εκείνες τις λεπτομέρειες που παραμένουν κοινές για όλους τους ανθρώπους. Σε αυτές περιλαμβάνω το χαμόγελο, τον ύπνο και ορισμένες μηχανικές αποκρίσεις. Οι φακίδες σου κέντρισαν το ενδιαφέρον μου, και τα μαλλιά σου επίσης. Είναι ασυνήθιστα και κάπως εκπληκτικά. Δεν ξέρω αν όλα αυτά θα καταλήξουν στην ομορφιά ή στην ασχήμια ενώπιον τούτου εδώ του κόσμου. Δεν είμαι εγώ εκείνος που θα το πει. Τα μαλλιά σου είναι τόσο μαύρα που μοιάζουν νοτισμένα, ακόμη κι όταν είναι στεγνά. Μήτε αυτό φαντάζει πολύ καλό σημάδι. Δεν είναι όμως και το χειρότερο. Πολλές γυναίκες έχουν λαμπερά μαλλιά. Συνηθίζω να το λέω αυτό στον εαυτό μου, μα δεν είναι εύκολο να με πείσω για την αλήθεια του. Μου φαίνεται ευκολότερο να πιστέψω τη χειρότερη εκδοχή. Τα μαλλιά σου, για να είμαι ειλικρινής, είναι και ο λόγος που σου φορώ καπέλο. Το στόμα σου, ο λόγος που σκέφτομαι τη λύση μιας μπαλακλάβας. Φοβάμαι και για τους δυο μας κάθε φορά που συλλογιέμαι τα σκουρόχρωμα μαλλιά σου. Δεν θέλω μήτε να πιστέψω πως διαθέτεις στα αλήθεια στόμα. Ξέρω πως το στόμα είναι αναγκαίο για την αναπνοή και τα υπόλοιπα, μα μου είναι δύσκολο να κοιτάξω κατάματα το δικό σου. Είναι κατακόκκινο, σαν σειρήνα ασθενοφόρου που ηχεί για κάτι φριχτό που κιόλας συμβαίνει και σύντομα θα είναι ορατό αποδώ που στέκομαι. Θέλω να κρύψω με το χέρι μου το στόμα σου ώσπου εκείνο να εξαφανιστεί. Και τώρα, αυτό το πρωινό, ακόμα ένας φόβος προστέθηκε στη λίστα μου. Παρατήρησα πως τα αυτιά σου δεν θυμίζουν καθόλου τα δικά μου.