ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ - ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ
Σόλωνος 110, 106 80 Αθήνα
τηλέφωνο: 210 3637867
e-mail: editions@vakxikon.gr
e-shop: ekdoseis.vakxikon.gr
Τίτλος Βιβλίου: Λόγοι
Συγγραφέας: Άννα Ξανθοπούλου
Επιμέλεια - Διορθώσεις: Σταυρούλα Μπίου
Σχεδιασμός Έκδοσης & Εξωφύλλου: Εκδόσεις Βακχικόν
© 2023 Εκδόσεις Βακχικόν & Άννα Ξανθοπούλου
ISBN: 978-618-5733-42-1
Εκδοτική Σειρά: Βακχικόν Ποίηση/Ελληνική Ποίηση
Αριθμός Σειράς: 360/215
Πρώτη Έκδοση: Μάρτιος 2023
Το παρόν έργο πνευματικής ιδιοκτησίας προστατεύεται κατά τις διατάξεις του Eλληνικού Nόμου (Ν. 2121/1993
όπως έχει τροποποιηθεί και ισχύει σήμερα) και τις διεθνείς συμβάσεις περί πνευματικής ιδιοκτησίας. Απαγορεύεται απολύτως η άνευ γραπτής άδειας του εκδότη κατά οποιοδήποτε τρόπο ή μέσο αντιγραφή, φωτοανατύπωση
και εν γένει αναπαραγωγή, εκμίσθωση ή δανεισμός, μετάφραση, διασκευή, αναμετάδοση στο κοινό σε οποιαδήποτε μορφή (ηλεκτρονική, μηχανική ή άλλη) και η εν γένει εκμετάλλευση του συνόλου ή μέρους του έργου.
ΕΚΔOΣΕΙΣ ΒΑΚΧΙΚOΝ
Μέλος του Vakxikon.gr Media & Publishing Group
Βερανζέρου 13, 106 77 Αθήνα
τηλέφωνο: 210 3637867
e-mail: info@vakxikon.gr
web site: www.vakxikongroup.com
Πάνω από τις μικρές σκεπές
απλώνονται οι σκιές μας.
Μα, τι σκέπασε την πόλη
κι απορρυθμίστηκε η τροχιά της;
Στα φανάρια της ξέφρενης απόγνωσης
τώρα μυρίζει η πασχαλιά
κι οι δρόμοι έχουν χάσει την γκριζάδα τους
γιατί τους διασχίσαμε παρέα.
Άνοιξε τα μάτια σου
για να δοθείς στον ήλιο!
Τα σκούρα γυαλιά εμποδίζουν τις λατρείες
κι αυτές στριμώχνονται να καταφύγουν στα βαθιά μας.
Άπλωσε τα χέρια να τις παρηγορήσεις.
Τα χέρια έχουν άλλο τρόπο από της φρόνησης
και τα δικά μας
τι παράτολμα!
Η γάτα μου σκοτώνει πουλιά.
Δεν το κάνει από πείνα,
μόνο από πλήξη ή αυτό που λέμε ένστικτο.
Από τις αγωνιώδεις πτήσεις των γονιών του
καταλαβαίνω πότε ένα σπουργίτι
έχει κλείσει το μέλλον του στο μπαλκόνι μου.
Με κοιτάζει με δυο ματάκια όλο αθωότητα και εμβρόντητη απορία
και είμαι ΕΓΩ αυτό το σπουργίτι.
Αράχνες έχουν στολίσει το μπαλκόνι μου.
Στήνουν περίτεχνες παγίδες και βολεύονται
γιατί ξέρουν πως η υπομονή αποδίδει.
Τα σαλιγκάρια αποφεύγουν τις συναντήσεις.
Μαρκάρουν με βλέννα το πέρασμά τους
κι αμφιταλαντεύονται ανάμεσα στα φετινά βλαστάρια.
Πολλά, σχεδόν τα πατάς κάθε που κάνεις βήμα.
Είναι που η βροχή δεν σταμάτησε
κι ο ήχος της στη στέγη
κάνει τους φόβους να γιορτάζουν.
Ύστερα πάλι ήρθε το βλέμμα·
μακρινό, χωρίς να επιτρέπει προσέγγιση.
Και το άλλο βλέμμα που εξέταζε το πρώτο
και νόμιζε πως ξέρει.
Όμως παντού τα πράγματα πονούσαν.
Κι η άγρια χαρά, πόνο τής έφερνε
γιατί ήξερε πως είναι περαστική.
Οι νύχτες των φωτισμένων παραθύρων, τα φανάρια των Χριστουγεννιάτικων δρόμων,
βαριά γεύματα που υπαινίσσονταν πολύ κόπο.
Τόση χαρά,
που αναρωτιόταν αν οι άλλοι πείθονταν.
Αλλά τουλάχιστον ήταν ζωντανή
(τα κρεβάτια των καρκινοπαθών
παραμονές του νέου χρόνου)
Και τυχερή που είχε σημεία αναφοράς
(ένα σπίτι
φαγητό
κάποιους να τη σκέφτονται)