Joad
// Street Art
Συνέντευξη/Φωτογραφικό υλικό: Γιώργος Μπελεβεσλής (Wake / Φοιτητής)
Street art, τέχνη γένους θηλυκου; «Οι άντρες έχουν ένα head start κάποιων χιλιάδων χρόνων στο χώρο της τέχνης» δήλωσε η norjin, γεγονός που οφείλεται στην διαιώνιση της κοινωνικής ανισότητας των 2 φύλων και κατ’επέκταση αντικατροπτίζεται στον χώρο του graffiti. Επικίνδυνη γενίκευση ή αυτονόητη πραγματικότητα ; Η εκπροσώπηση του γυναικείου φύλου στον χώρο της street art μοιάζει απειροελάχιστη ποσοτικά και εκπληκτική ποιοτικά. Μια αντίφαση που κινεί την περιέργεια και εντάσσεται στο γενικότερο προβληματισμό γύρω από την θηλυκή παρουσία στον χώρο της τέχνης. Από την MissVan και την Νina μέχρι τις ελληνίδες Joad, Zoe Zillion και Νοrjin, μέσα στις φοβερού επιπέδου δημιουργίες τους θα μπορούσε κανείς να διακρίνει μια κοινή συνιστώσα, ένα ενιαίο αισθητικό πλαίσιο, έναν γενικότερο τρόπο γραφής; Αν ναι, θα μπορούσε αυτό να πηγάζει από μια έκρηξη της θηλυκής τους πλευράς; Myspace profile: www.myspace.com/joad82 www.myspace.com/norjin Wake: Oι χαρακτήρες σου είναι κατά κυριο λόγο γυναίκες .Αινιγματικές , με μισόκλειστα μάτια και μακριά μαλλιά .Μεταφέρεις υποσυνείδητα κάποια μορφολογικά σου χαρακτηριστικά στα έργα σου; Η σχέση με το σώμα σου θα μπορούσε να επηρεάσει το τελικό αποτέλεσμα; 24 // urban style mag
interview με
Joad & Norjin JOAD: Μπορεί να ακουστεί περίεργο, αλλά από την εμπειρία μου μέχρι στιγμής πιστεύω, ότι ο καθένας από εμάς ζωγραφίζει κατα κάποιο τρόπο τον εαυτό του, οσο αφηρημένα κι αν μοιάζουν τα characters που κάνει. Ακόμα και όταν αυτά δεν έχουν ανθρώπινα χαρακτηριστικά και είναι τελείως φανταστικοί χαρακτήρες, το πνεύμα, η διάθεση, η προσωπικότητα, ή όπως αλλιώς θέλει να το ονομάσει κανείς, του καλλιτέχνη καθρεφτίζεται στο έργο. Κάποια πιο παιχνιδιάρικα, πιο χαρούμενα, με φωτεινά χρώματα και προσεκτικές γραμμές, άλλα πιο μυστήρια, σκοτεινά, τρομακτικά. Όλοι μας μεταφέρουμε υποσυνείδητα κομμάτια του χαρακτήρα, της εμφάνισης, ακόμα και της διάθεσης μας εκείνη τη στιγμή στα έργα μας. Και αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Δεν μπορείς να είσαι αποκομμένος από τον εαυτό σου και τα συναισθήματά σου σε μια δημιουργική διαδικασία. Αντίθετα έχεις σχεδόν υποχρέωση να το κάνεις. Αλλά από την άλλη, πολλές φορές δανειζόμαστε κι εμείς ασυνείδητα κομμάτια του «εαυτού» που χαρίσαμε στα έργα μας, και τα προσθέτουμε κατόπιν στο χαρακτήρα ή την εμφάνισή μας: το αντίθετο της έννοιας του ανθρωπομορφισμού, εάν υπάρχει καν αυτή η έννοια. Είναι μια αναπόφευκτη επικοινωνία και ανταλλαγή ανάμεσα στον καλλιτέχνη και στο έργο, μέσα από την προσεκτική παρατήρηση της οποίας μπορεί να εξελισσονται και ωριμάζουν και οι δύο, ψυχή και τεχνική. Προσωπικά, όταν ξεκίνησα να ζωγραφίζω αυτές τις κοπέλες δεν τους έμοιαζα καθόλου εμφανισιακά. Ήταν πολύ πιο κλεισμένες στον εαυτό τους, ασφυκτικά προστατευμένες σχεδόν με κλειστά τα μάτια, σε ένα δικό τους κόσμο. Σιγά σιγά «πάτησαν στο έδαφος», σταδιακά σήκωσαν τα μάτια τους και κοίταξαν γύρω τους. Ακόμα δεν έχουν χαμογελάσει βέβαια, αλλά ποιος ξέρει... Δεν είναι τόσο η σχέση με το σώμα μου που επηρεάζει το αποτέλεσμα, αλλα περισσότερο η σχέση μου με τον υπόλοιπο κόσμο γύρω μου και τα συναισθήματά μου. Παρ’ όλ’ αυτά δεν είμαι –εγώ- αυτή που ζωγραφίζω. Οι κοπέλες αυτές αποτελούνται απο κομμάτια από αυτο που είμαι, από αυτό που θα ήθελα να είμαι, πράγματα που μου αρέσουν και πράγματα που θέλω να ξορκίσω από μέσα μου, κομμάτια από ανθρώπους που είναι γύρω μου και έχουν θετική ενέργεια και συναισθήματα που με επηρεάζουν στη δουλειά μου.