39
grudzień 2014
Widok Opola od strony południowo-wschodniej, litografia J. Rieden i Ernst Knippel, 1852 r., ze zbiorów MŚO
karetą traktowano jako najlepszy środek komunikacji osobowej, odnosiło się to także do transportu towarów. Kolejną próbę podjęto w 1830 roku, przedstawiając trzy projekty połączeń kolejowych na Śląsku. Jeden z nich opracowany został przez hrabiego A. M. Renarda z Gross Strehlitz (obecne Strzelce Opolskie), właściciela ziemskiego, przemysłowca i rządowego radcę budowlanego F. T. Krausego. Ich projekt zakładał połączenie linią kolejową Tarnowskich Gór z Odrą, pod Opolem. W 1836 roku, 3 czerwca, z inicjatywy śląskich potentatów przemysłowych i ziemskich obszarników powstał Komitet Założycielski Kolei Górnośląskiej, na czele którego stanął prezydent rejencji opolskiej hrabia Erdmann von Pückler. W 1840 roku komitet dostał obietnicę uzyskania koncesji, co wywołało lokalne spory na temat przebiegu linii kolejowej. Przy tych rozbieżnościach prezydent rejencji opolskiej wystąpił o opracowanie wariantu rządowego. Zawirowania te sprawiły, że komitet postarał się o koncesję na budowę odcinka Wrocław–Opole, którą otrzymał 24 lutego 1841 roku. W sierpniu tegoż roku zatwierdzony został statut spółki Oberschlesische Eisenbahngesellsaft (Kolej Górnośląska). Pierwszy odcinek linii kolejowej na trasie Wrocław–Oława został oddany 22 maja 1842 roku. W sierpniu linia została przedłużona do Brzegu, a 29 maja 1843 roku kolejnym przystankiem na trasie zostało Opole. W zasadzie pociąg dojeżdżał do Stephanshöh (Szczepanowice), skąd pasażerów do Opola podwoził transport konny – most kolejowy przez Odrę nie był
Plan Opola z 1863 r. opracowany przez F. Eitnera na podstawie planu z roku 1859, ze zbiorów MŚO