15
grudzień 2014
Aula Błękitna Collegium Maius UO była w tym dniu bardzo ekumeniczna
ny znawca teologii ekumenicznej, zaczął krzyczeć: „Hryniewicz, quiet!”. Ale Hryniewicz nie był quiet, argumentował do końca. I uratował ten prawosławnokatolicki dialog. Ks. abp prof. Alfons Nossol przyznał, że on z kolei bronił – na forum Episkopatu Polski – ojca Hryniewicza, gdy uznano go niemal za zdrajcę, bo głosi nadzieję powszechnego zbawienia. – Argumentowałem: nie można nikomu narzucić granic co do jego nadziei… A teraz drugi nasz doktor honorowy, mój przyjaciel Celestyn – piekielnie krytyczna istota! Twórczo krytyczna. Nie boi się mówić prawdy, czasem dość smętnej. Znawca teologii protestantyzmu, istota zawadiacka. Chwyta się problemów, o których z góry wiadomo, że nie będzie można ich rozwiązać. Ale on je gryzie, gryzie, a czasem i przegryza! Polska teologia wiele mu zawdzięcza. Wdzięczność za dążenie do dialogu wyraził obu doktorom honorowym ks. archimandryta Jan Sergiusz Gajek, zwierzchnik Kościoła katolickiego obrządku bi-
zantyjsko-białoruskiego, również ich uczeń: – O tym dążeniu do dialogu świadczy nie tylko ich twórczość, która jest znana także na Białorusi, Ukrainie, w Rosji, na Słowacji i w Czechach, ale przede wszystkim ich postawa życiowa. To im zawdzięczamy podwig myśli teologicznej w Europie Środkowej i Wschodniej. Grzech przeciwko Duchowi Świętemu a ekumenia – tak brzmiał tytuł wykładu o. prof. Wacława Hryniewicza, w którym rozważał także powody przypisywania Bogu okrucieństwa, cechy będącej w sprzeczności z przesłaniem o jego bezwarunkowej miłości. – W ciągu ponad czterdziestu lat oddanych ekumenii dana mi była łaska uczestnictwa w trudnym procesie dialogu między Kościołami. Dialog żyje nadzieją na pojednanie. Ekumenia stanowi dobroczynną terapię na nasze wyznaniowe zacieśnienia i partykularyzmy. Na tej właśnie ekumenicznej drodze odkryłem także nadzieję najśmielszą – nadzieję zbawienia dla wszystkich. Cieszę się, że dana mi została łaska odnalezienia swojej drogi na rozległym polu teologii. Teolog powi-
O. prof. Stanisław Celestyn Napiórkowski, franciszkanin, mariolog, ekumenista, od 1983 jest profesorem Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego Jana Pawła II; był kierownikiem Katedry Mariologii i kuratorem I Katedry Teologii Dogmatycznej oraz współpracownikiem Instytutu Ekumenicznego KUL (także jego dyrektorem). Jest założycielem Fundacji im. Cyryla i Metodego, członkiem Wspólnej Komisji Dialogu Luterańsko-Rzymskokatolickiego na forum światowym. Był członkiem Komisji Episkopatu Polski ds. Ekumenizmu, Komisji Dialogu Episkopatu Kościoła Rzymskokatolickiego w Polsce i Polskiej Rady Ekumenicznej.