ΜΕΘΟΔΟΛΟΓΙΑ
Η έρευνα δομείται κατά κύριο λόγο πάνω σε δύο βιβλία που συνιστούν και την αφετηρία της μελέτης των υβριδίων κτιρίων. Το ‘This is Hybrid’, an analysis of mixed-used buildings (2014) και το ‘Delirious New York’ του Rem Koolhaas(1994). Σημαντικό θεωρείται επίσης το ‘Pamphlet Architecture no11: Hybrid Buildings’(1985) του Joseph Fenton, που εξετάζει το θέμα του υβριδίου με βάση την αμερικανική μητρόπολη. Το ‘This is Hybrid’ προλογίζεται από τον Steven Holl, όπως και ο πρώτος κατάλογος υβριδίων κτιρίων από τον Fenton στο ‘Pamphlet Architecture no11: Hybrid Buildings’. Ο πρόλογος ο οποίος μεταφέρεται σχεδόν αυτούσιος το 2014 στο ‘This is Hybrid’, στο οποίο συμπεριλαμβάνονται παραδείγματα τόσο από το αμερικανικό όσο και από το ευρωπαϊκό προσκήνιο, φανερώνει και το λόγο αμφισβήτησης της υβριδικής φύσης όπως αυτή έχει οριστεί μέχρι σήμερα. Το γεγονός αυτής της χρονικής απόστασης από τη γέννηση του υβριδίου μέχρι την επιστροφή του στη σύγχρονη αρχιτεκτονική, επιβάλλει την επανεξέτασή του συνολικά και όχι την αναπαραγωγή του ως ένα αποκρυσταλλωμένο μοντέλο του παρελθόντος. Η επιλογή εστίασης στο συγκεκριμένο βιβλίο, στηρίζεται αρχικά στο γεγονός της μελέτης των υβριδίων ως δομές ζωτικές για το παρόν και το μέλλον του αστικού ιστού, ενώ η μεθοδολογία εξέτασης τους, προσφέρει επιπροσθέτως μια τακτική που υιοθετείται από το ερευνητικό αυτό θέμα. Στο σημείο αυτό θα πρέπει να υπογραμμιστεί πως παρόλο που το ‘This is Hybrid’ θέτει ερωτήματα ουσιαστικά για την κατανόηση της υβριδικής φύσης σύγχρονων παραδειγμάτων, σε αρκετά του σημεία κρίνεται προβληματικό. Η απόπειρα εντοπισμού της εξέλιξης του υβριδίου στη ροή του χρόνου, αλλά και απεικόνισης των προγραμμάτων με διαγραμματικό τρόπο για καθένα από τα επιλεγμένα έργα, δεν ανταποκρίνονται στη λογική που χρίζει τα υβρίδια κτίρια, ως δομές που δεν μπορούν να κατηγοριοποιηθούν. Συγκεκριμένα, το κεφάλαιο της ιστορικής αναδρομής χωρίζεται σε κατηγορίες υβριδίων που πηγάζουν από συγκεκριμένες χρονολογικές περιόδους. Δεδομένου, πως το υβρίδιο χαρακτηρίζεται ως προϊόν της Αμερικανικής μητρόπολης, και πως η εμφάνισή του τόσο στην Αμερικανική όσο και στην Ευρωπαϊκή πόλη δεν είναι διαρκής, μια τέτοια ομαδοποίηση αποκλίνει από την ανάλυση και κατανόηση της υβριδικής διάστασης, καθώς τη διαχειρίζεται ως μια τυπική κτιριακή τυπολογία. Η διαγραμματική απεικόνιση παρουσιάζει την ίδια απόκλιση, αφού σηματοδοτεί το κάθε πρόγραμμα όπως θα ήταν αναμενόμενο σε ένα πολυπρογραμματικό κτίριο. Τα υβρίδια δεν είναι απλά πολυπρογραμματικές δομές και η αντιμετώπιση τους με ένα τέτοιο γνώμονα, αναιρεί τη διαφοροποίηση τους από προηγούμενα παραδείγματα κτιρίων που απλά συγκεντρώνουν ποικίλες λειτουργίες. Τα κριτήρια επομένως που παρουσιάζονται τόσο στο ‘This is Hybrid’ αλλά και στις υπόλοιπες βιβλιογραφικές αναφορές, κρίνονται ελλιπή ώστε να αποκρυσταλλώσουν το υβρίδιο στη σύγχρονη περίοδο. Η αμφισβήτηση των κριτηρίων αυτών υπογράμμισε την ανάγκη για τον εκ νέου ορισμό της υβριδικής φύσης, αλλά και την επιστροφή στις απαρχές του ώστε να καταστούν εμφανείς οι συνθήκες δημιουργίας του.
3