Het zakhorloge (9789493208124) by Uitgeverij de Parel

Het

zakhorloge

BEVERLY LEWIS

De familie Miller â&#x20AC;&#x201C; II

Het zakhorloge

Beverly Lewis Amish-roman

Vertaald door Pauline van Helten

Uitgeverij De Parel â&#x20AC;&#x201C; Doornenburg

Voor Jeanette Buckner, mijn lezersvriendin die me altijd aanmoedigt en gebedspartner. En in liefdevolle herinnering aan Louis Hagel, â&#x20AC;&#x2DC;Oom Louieâ&#x20AC;&#x2122;, horlogemaker en jarenlange vriend van de familie.

Proloog

et was de laatste dag van juli, een broeierige vrijdagavond, en ik was op mijn gemakje onderweg naar huis vanuit de wei waar ik had gewandeld. Ondertussen probeerde ik op een rijtje te zetten wat er die dag, een dag als geen ander, was gebeurd. Vanuit het niets was er een jonge vrouw met blauwe ogen in haar blitse rode auto bij onze boerderij komen opdagen die verkondigde dat ze Dats dochter was. Mijn hoofd tolde nog steeds door de schok ervan, maar mijn hart was bij mijn lieve Mamma. Ik vroeg me af hoe ze zich thuis staande hield bij mijn vader en de Englischer met de naam Adeline Pelham. De waakhond van de buren ten westen van ons had zo lang en luid geblaft dat het arme dier bijna hees klonk. Daardoor en door de grote hoeveelheid krekels die op de achtergrond aan het tsjirpen waren en de vogels die hoog in de bomen zaten te roepen, kon ik, toen ik de staldeur naderde, amper verstaan wat mijn jongere broers zeiden. Binnen waren ze met z’n vieren het stro voor de muilezels en de paarden aan het verversen. Ik deed een stap dichterbij, leunde door de deuropening en hoorde de stem van mijn jongste broer, de achtjarige Tommy. ‘Dus we hebben nog een zus?’ vroeg hij. De dertienjarige Adam schudde zijn hoofd. ‘Puh! Die moderne vrouw is mijn zus niet!’ Calvin, elf jaar, kaatste terug: ‘Maar ze heeft een geboorteakte en 7

foto’s om het te bewijzen.’ ‘Daar hoef je ons niet aan te herinneren; ik heb gehoord wat Dat zei,’ antwoordde Adam en hij klonk geërgerd. ‘Jongens.’ Ik stapte naar binnen zodat ik duidelijk zichtbaar was. De sterke, zoete geur van vers hooi drong mijn neus binnen. ‘Was is letz do?’ ‘Ik zal je vertellen wat er loos is.’ De vijftienjarige Ernie, die na mij de oudste was, leunde op zijn hooivork. ‘Dit hele zussending is een beetje vergezocht, vind je niet?’ Tommy stond met grote ogen te knikken. Zijn wijdvallende broek was groezelig door het uitspreiden van het stro. ‘En eerlijk gezegd leek Mamma heel ferhoodled,’ zei hij. ‘Nou, als je erover nadenkt,’ zei ik tegen hen, ‘zag Adeline er zelf ook ferhoodled uit. Ik vraag me af of zo’n moderne vrouw verwacht had te ontdekken dat ze een Amish-vader heeft.’ Ik was even stil, keek naar mijn jongere broers en wenste wel dat ik hun verwarring en verbazing kon wegnemen. Wat hield ik veel van ze. Ernie verschoof zijn strohoed. ‘Dan denk ik dat we allemaal ferhoodled zijn.’ Mijn blote voeten waren smerig van de niet-geveegde cementvloer. Ik wierp een blik uit het stalraampje richting het huis. ‘Zijn Dat en Mamma nog steeds met haar in de keuken?’ vroeg ik. ‘Nee,’ zei Adam terwijl hij het nieuwe stro over de stal verdeelde. ‘Ze zijn naar Dats klokkenwinkel, zeker om haar een rondleiding te geven. Een klant heeft een speciale klok gebracht die gerepareerd moet worden. Het is echt een bijzondere, er zit een miniatuur klokkenwinkeltje in het uurwerk. Er is zelfs een kleine klokkenmaker die een zakhorloge vasthoudt.’ Calvin knikte. ‘Je zou hem moeten gaan bekijken, Sylvie.’ Ik werd door zo veel emoties overspoeld dat ik huiverde. Klokken bekijken was wel het laatste wat ik op dit moment wilde. ‘Ben je gekomen om te helpen, Sylvie?’ vroeg Tommy met een hoopvolle blik. ‘Ik moet echt wat verstelwerk gaan afmaken,’ zei ik, hoewel ik wist 8

dat het een slap smoesje was. ‘Wat kom je hier doen dan?’ vroeg Adam. Zijn zwarte bretels waren stoffig. ‘Luistervinkje spelen?’ ‘Ik denk het,’ gaf ik toe. Ik was nog steeds bezorgd over hen. ‘Eigenlijk vroeg ik me af wat jullie ervan vinden dat Adeline blijft slapen. Jullie waren allemaal zo stil tijdens het avondeten met haar erbij… niets voor jullie.’ ‘Eerlijk gezegd zou ik niet even hartelijk zijn geweest als Mamma.’ Calvin schudde het stro op in de stal van ons oudere rijpaard Lily. ‘Mamma is vreselijk aardig,’ zei Ernie terwijl hij het water dat hij aan het sjouwen was in de drinkbak goot. ‘Ze had haar niet hoeven uitnodigen.’ ‘Nee, maar Mamma is altijd vriendelijk,’ antwoordde ik. Dat was haar aard… ‘Adeline blijft maar één nacht,’ zei Ernie met een blik op Adam, die nog steeds diep fronste. ‘Dat hoop ik wel!’ Adam veegde zijn bezwete voorhoofd af met zijn onderarm. ‘Ik ook,’ antwoordde Calvin, hardop uitsprekend wat ik dacht. Ik keek in de richting van de klokkenshowroom. Ik genoot er soms van om mijn vader die klokkenmaker was te helpen met zijn vele klanten, of ze nu Amish waren of Engels. Mamma stond nu in de deuropening. Aan haar houding te zien stond ze op het punt om zich om te keren en Dat en Adeline alleen te laten om te praten. ‘Hoe denk je dat die arme Mamma zich voelt?’ vroeg de jonge Tommy zachtjes. Ik schudde mijn hoofd. ‘Ach, dat kan ik me niet indenken.’ Daarna liep ik de stal uit en nam ik de kortste weg naar huis. Ik rende door de achtertuin en met mijn blote voeten voelde ik dat het gras nog warm was van de hitte van de dag. Ik hoopte half dat ik vanavond niet meer met Adeline zou hoeven praten. Haar plotselinge komst was overweldigend, omdat ik nog steeds worstelde met het eerste huwelijk van mijn vader. Tot voor kort was dat iets wat hij, in al die jaren sinds hij al zoekende naar Hickory Hollow was gekomen 9

en Mamma ontmoette, geheim had gehouden. Vreemd genoeg leek het erop dat Adelines moeder zelf ook iets geheim gehouden had.

Hoofdstuk

A prachtige klokken in de showroom van Earnest Miller. Ze

deline Pelham was onder de indruk van de vele rijen met

waren een lust voor het oog. De oude en nieuwe klokken in iedere stijl en houtsoort waren volgens Earnest zo ingesteld dat ze een paar seconden na elkaar begonnen te luiden. Ondanks zijn vreemde kapsel en eenvoudige manier van kleden was de man welbespraakt. Het was voor haar een mysterie waarom hij ooit had besloten om Amish te worden. Ze was ook verbaasd over hoe spraakzaam hij nu was. Veel meer dan die middag bij hun eerste ontmoeting, toen ze aan het eind van de oprijlaan had geparkeerd, bij de groentekraam van het gezin die aan de weg stond. Momenteel was Earnest zijn houtbewerkingsuitrusting aan het beschrijven. Hij had een scala aan gereedschappen, waaronder zagen en draaibanken die werden aangedreven door luchtcompressoren met een dieselmotor. Hij heeft dus geen elektriciteit nodig? dacht ze. Ze verbaasde zich over de verscheidenheid aan gereedschappen, van groot tot heel klein. Van sommige dingen had ze niet geweten dat die bestonden. ‘Hebt u dit altijd al willen doen?’ vroeg ze in de stilte van de smalle houtwerkplaats. ‘Klokken maken?’ Earnest trok aan zijn golvende bruine baard en 11

gebaarde naar haar om plaats te nemen op de comfortabele draaistoel naast zijn werkbank, waar een lange, nette stapel esdoornhouten planken op lag. Vlug trok hij er voor zichzelf een andere stoel bij. ‘Klokken zijn altijd al een tic van mij.’ Hij grinnikte een beetje om zijn woordspeling. ‘Maar nee, klokken maken was niet mijn bedoeling. Ik heb het geluk gehad dat dit in mijn schoot geworpen werd… nadat ik hier kwam.’ Ze kromp ineen. De betekenis van zijn woorden ontging haar niet. Nadat hij en mama uit elkaar gingen, bedoelt hij. ‘Het is een wunnerbaar-gut beroep,’ voegde hij toe. Opnieuw viel haar de manier waarop hij soms sprak op. Hij mengde soms buitenlandse woorden door zijn zinnen; half Engels, half iets anders dat ze een beetje herkende. Mogelijk een Duits dialect, dacht ze, want ze had op school twee jaar Duits gehad. De blik van Earnest was kalm en doordringend terwijl hij scherp inademde. ‘Ik heb het vermoeden dat zelfs je meegebrachte geboorteakte je er niet volledig van overtuigd heeft dat we verwant zijn,’ zei hij. Adeline haalde haar schouders op en keek weg. ‘Het is gewoon dat mama nooit heeft laten doorschemeren dat u Amish bent.’ ‘Dat kon ze ook niet geweten hebben.’ Hij zweeg even. ‘Eigenlijk wist niemand waar ik heengegaan was.’ Hij begon haar uit te leggen dat hij behoefte had gehad om met een schone lei te beginnen nadat de scheiding definitief was en dat de mogelijkheid om het bedrijf van de vorige klokkenmaker over te nemen hem rond die tijd in de schoot geworpen werd. ‘Ik verbleef al in het huis van enkele vrienden van de Oude Orde die ik had ontmoet en besloot om de bisschop hier om raad te vragen. Hij stelde voor dat ik zou beginnen met een proeftijd om te laten zien dat het me ernst was om deel uit te gaan maken van deze gemeenschap. Een jaar later voegde ik me officieel bij de Amish-kerk van Hickory Hollow.’ Om raad vragen aan een bisschop? Daar moest Adeline diep over nadenken, want ze had nog nooit overwogen zich tot een religieuze 12

figuur te wenden voor advies van welke aard dan ook. Een bisschop moet hoog staan in de hiërarchie van de kerk. ‘Uiteindelijk werd ik verliefd op Rhoda.’ Earnest voegde er snel aan toe dat hij oorspronkelijk van plan was geweest om de rest van zijn leven vrijgezel te blijven. Dus het was mama’s idee om het huwelijk te beëindigen? vroeg Adeline zich af. Ze zuchtte en wenste dat haar moeder nog leefde om de onverwachte hiaten in te vullen, omdat haar nog veel meer vragen te binnen schoten. Haar moeder had haar zo weinig verteld, maar toch wilde Adeline Earnest niet onder druk zetten om haar antwoorden te geven. Ze kende hem pas een paar uur. ‘Ik begrijp de behoefte om met een schone lei te beginnen,’ zei ze, waarna ze op haar lip beet. ‘Maar ik probeer dit nog steeds op een rijtje te krijgen. Vergeef me dat ik het zeg.’ Ze aarzelde, want ze wist niet hoe ze haar volgende vraag moest stellen zonder hem te beledigen. Earnest glimlachte haar bemoedigend toe. ‘Sorry.’ Ze bloosde. ‘We zijn praktisch vreemden van elkaar.’ ‘Ik neem het je niet kwalijk dat je vragen hebt.’ Hij was even stil en ging met zijn eeltige handen door zijn donkerbruine haar, dat grof geknipt was. Alsof er als hulpmiddel een bloempot op zijn hoofd was gezet. Adeline hield haar adem in, oprecht van haar stuk gebracht dat haar verfijnde, soms elitaire moeder een tweede blik op zo’n man zou hebben geworpen. Hij moet heel anders zijn geweest toen ze elkaar op de universiteit ontmoetten. Ze probeerde zich voor te stellen hoe hij er al die jaren geleden als jongere uitgezien moest hebben, gekleed in normale kleren. Adeline kon het niet laten om zijn grijze overhemd en zwarte bretels te bekijken… of zijn ruimvallende broek zonder riem. Er zat zaagsel aan Earnests zwarte werkschoenen van de korte wandeling door de houtbewerkingsruimte. Adeline voelde zich opeens slecht op haar gemak en wenste dat ze er niet mee had ingestemd om te blijven slapen. Het was onmogelijk om de biologische vader die ze zich had voorgesteld en deze man als 13

één en dezelfde te zien. Haar lange zoektocht was geëindigd in een deel van de wereld waar de dingen nog steeds op de ouderwetse manier werden gedaan, zoals dat al generaties lang het geval was. Kan deze man écht mijn vader zijn? Earnest steunde met zijn kin op zijn lange, slanke vingers. Hij verbrak de stilte. ‘Je ziet er overstuur uit.’ Meer nog dan toen ze voor het eerst de winkel binnenkwam, was ze zich bewust van het ritmische tikken van de vele klokken. Elk heel uur vond er een ware symfonie plaats. ‘Waarom Amish?’ flapte ze eruit. Earnest verschoof in zijn stoel en knikte alsof hij deze vraag had zien aankomen. ‘Het is heel eenvoudig,’ zei hij. ‘De ouders van mijn moeder waren Mennonieten van de Oude Orde, paard-en-wagenmensen. Ik denk dat ik me aangetrokken ben gaan voelen tot het Amish-leven op de momenten dat ik bij hen verbleef, met kerst en tijdens de zomer… een voorliefde die weer bovenkwam toen ik hier in de buurt stage liep na mijn tweede jaar op de universiteit.’ Adeline probeerde dit te verwerken. ‘Dus u zegt dat uw familie-erfgoed u ervan overtuigde om hier een nieuw leven te beginnen?’ Earnest knikte bedachtzaam. ‘Het is ook jouw erfgoed.’ Ze was van haar stuk gebracht. De mijne? ‘Anders is het onwaarschijnlijk dat ik Amish zou zijn geworden.’ Earnest liet een zucht tussen zijn op elkaar geperste lippen door ontsnappen. ‘Het vraagt een hoop, nou ja, het vróég een hoop om de moderne wereld waarin ik was opgegroeid achter me te laten. Maar ik had het gevoel dat ik zo’n drastische verandering in mijn leven nodig had.’ Het was allemaal zo moeilijk te geloven. ‘Wist mijn moeder dat u Mennonitische wortels had?’ Earnest schudde enigszins verontschuldigend zijn hoofd. ‘Ik heb het terloops vermeld, maar we kenden elkaar amper ben ik bang. Ons huwelijk was impulsief en dat is een understatement.’ Hij vertelde haar hoe hij en Rosalind naar de kantonrechter waren gegaan en haar ouders met kerst gechoqueerd hadden door bekend te maken 14

dat ze getrouwd waren. ‘We hebben ons er halsoverkop in gestort.’ ‘Opa en oma Ellison konden dat niet gewild hebben voor mijn moeder… ik begrijp waarom ze gechoqueerd waren,’ zei Adeline. Daarna besefte ze al snel hoe onbeleefd dat moet hebben geklonken. ‘Ik bedoel, ze zijn erg traditioneel.’ ‘Dat hoef je mij niet uit te leggen.’ Earnest keek haar met een begrijpende glimlach aan. Adeline was nieuwsgierig of haar grootouders het huwelijk uiteindelijk hadden geaccepteerd, maar ze had al een blunder begaan. ‘Zou je wat foto’s van mijn zusje willen zien?’ vroeg Earnest, waarna hij uitlegde dat Charlene op dertienjarige leeftijd was overleden aan een zeldzame vorm van kanker. ‘Wat verdrietig,’ zei ze, waarna ze interesse toonde in het zien van zijn foto’s. ‘Eigenlijk herinner je me aan Charlie,’ zei Earnest, terwijl hij een klein koperen doosje ter grootte van een sigarendoosje uit een kastje tevoorschijn haalde. Hij opende hem en rommelde erin, waarna hij diverse foto’s omhooghield. ‘Hier zijn een paar van haar schoolfoto’s.’ Hij overhandigde ze aan Adeline. ‘Wat denk je?’ Adeline keek naar het mooie jonge meisje en kreeg een schok van verbazing. ‘Ik zie inderdaad een gelijkenis. Ze is bijna als een zus.’ Ze zei het niet hardop, maar ze had altijd gewenst dat ze een zus had. ‘Bedankt dat ik ze mocht zien,’ zei ze, terwijl ze de foto’s teruggaf. Earnest keek haar aan. ‘Je draagt zelfs je haar op dezelfde manier.’ Adeline glimlachte en vroeg zich af of haar tante Charlie het ermee eens zou zijn geweest dat haar grote broer Amish werd. Het begon te schemeren en Adeline merkte op dat er geen lampen in de werkplaats waren, alleen een grote lantaarn op de vloer bij de open deur. ‘Ik vrees dat ik u bij uw gezin vandaan houd.’ ‘Het is bijna tijd voor onze avondgebeden,’ zei Earnest, terwijl hij ging staan. ‘Zou je met ons mee willen doen?’ Avondgebeden? Ze had weinig ervaring met bidden, maar besloot om het aanbod te accepteren, omdat ze zijn gast was. ‘Prima,’ zei ze, terwijl ze ook opstond. ‘Ik weet dat ik het al gezegd heb… maar ik 15

wil jullie niet tot last zijn.’ ‘O, maak je daar maar geen zorgen over,’ antwoordde Earnest vriendelijk. Heeft hij er echt geen moeite mee dat ik blijf? Ze liep met hem mee naar de veranda aan de achterkant van het huis, waar diverse lege schommelstoelen stonden. Ze liet haar blik rusten op de rustieke rode schuur met de aangrenzende stal, de hoge witte silo en de schilderachtige houtschuur en de windmolen in het oosten. Haar blik gleed verder naar de twee paarden en vier muilezels die in de mistige groene wei graasden en ze voelde zich alsof ze naar een ander tijdperk was getransporteerd. Net als een figuur uit een roman die uit het ene boek is geknipt en in een andere geplakt, dacht ze. Als mama er al die maanden geleden niet zo op had aangedrongen, zou ik hier nooit heengegaan zijn, erkende ze. Ze vroeg zich nog steeds af of ze niet beter af was geweest als ze de waarheid niet had geweten.

Sylvia bracht een schone handdoek en washand naar de logeerkamer en legde ze op de dekenkist aan het voeteneinde van het tweepersoonsbed. Ze keek de kamer rond om te zien of alles in orde was, ook al had Adeline de kamer al een beetje ingenomen. Haar weekendtas lag open op de vloer vlak bij de ramen en een lichte ochtendjas was lukraak op het bed geslingerd. Sylvia keek in de smalle kast of er extra hangers nodig waren en zag dat er maar twee waren. Ze haastte zich naar boven naar haar eigen kamer om uit haar kast nog een hanger te halen. Toen ze haar mooiste blauwe jurk en haar witte mousselinen schort zag hangen, haar kerkkleding, dacht ze aan haar verloofde, Titus Kauffman. De laatste keer dat ze hem zag had ze die jurk en dat schort gedragen. Dat was nu bijna een week geleden, bij de bijeenkomst voor dooponderwijs voorafgaand aan de eredienst. Hoewel ze elkaar al een poos niet meer hadden gesproken, omdat ze hadden afgesproken om een tijdje uit elkaar te gaan, vroeg ze zich elke dag af hoe het met hem ging. 16

Toen ze weer beneden was, nadat ze de logeerkamer in orde had gemaakt, ging Sylvia naar de keuken om te zien hoeveel zelfgemaakt ijs er nog over was in de vriezer. Terwijl ze hiermee bezig was, moest ze denken aan Titus’ favoriete smaak, chocolade amandel, en ze herinnerde zich dat ze de laatste keer dat ze bij Lapp Valley Farm waren exact dezelfde smaak besteld hadden. Ze betrapte zichzelf erop dat ze glimlachte bij de herinnering. Hoe snel zal hij de zaken willen uitpraten? vroeg ze zich af. Ze miste hem. Adeline verzamelde zich met Earnest en Rhoda en hun kinderen in wat ze de ‘voorkamer’ noemden, een ondraaglijk warme ruimte zonder airconditioning of zelfs maar een ventilator. Adeline zat bij een open raam in een houten stoel met een kaarsrechte rugleuning en een geborduurde zitting. Af en toe waaide er een briesje dat nog meer warme, vochtige lucht de kamer in blies. Flink zwetend wenste ze dat ze het lef had gehad om zich om te kleden in een korte broek en een topje. Maar alle anderen in de kamer droegen zulke bedekkende kleding. De zomen van de jurken van Rhoda en Sylvia kwamen bijna tot hun enkels als ze stonden en beiden droegen ook nog een lang zwart schort. Ze moesten het ontzettend warm hebben! Ze observeerde de jongens, die exacte kopieën waren van hun vader, op Earnests baard na. Er was iets fascinerends aan hun uniformiteit en Adeline realiseerde zich dat zij zich nooit bij een groep wilde aansluiten, evenmin als ze wilde opgaan in de massa. Nee, zij wilde, net als haar moeder, haar eigen stempel drukken op de wereld en uniek zijn. Ze wilde er niet uitzien of zich kleden als alle anderen. Een van de jongere jongens had een zwarte leren bijbel de kamer binnengedragen en plaatste hem zachtjes, eerbiedig zelfs, op Earnests schoot, in de gloed van de gaslamp die naast hem stond. Adeline was opgevoed met minimaal religieus onderwijs: kaarslichtdiensten op kerstavond, af en toe een paaszondag in de kerk, maar verder niet. Tot de maanden voor de dood van haar stiefvader, toen hij haar moeder soms vroeg om hem uit de Bijbel voor te lezen, 17

had geen van haar ouders het er ooit over gehad. Adeline had verder geen herinneringen aan ‘de Heere God’, zoals Earnest Hem nu beschreef terwijl hij de passage inleidde die hij op het punt stond te lezen. Er zat een knoop in haar maag, want ze voelde zich erg slecht op haar gemak. Ze bekeek haar veronderstelde halfbroers en -zus alsof dit allemaal een onwerkelijke droom was. Morgenvroeg vertrek ik meteen, dacht ze, terwijl ze haar vochtige voorhoofd met haar hand afveegde. Alles zal weer normaal zijn. Ze probeerde zich in te denken wat haar verloofde zou zeggen van dit achtergebleven gebied. Adeline glimlachte zachtjes. Ja, dat was precies hoe Brendon het zou omschrijven! Sylvia zat in een rieten stoel vlak bij haar moeder en hield haar ogen strak op haar broers gericht om Adeline maar niet aan te gapen. Het haar van Ernie en Adam was nat van het zweet. Zij zaten in de buurt van de zwarte kachel, die de komende drie maanden niet gebruikt zou worden. Haar twee jongste broertjes, Calvin en Tommy, waren neergestreken in de brede vensterbank in de buurt van Ernie en Adam. Ze deden allemaal alsof ze onverschillig waren en wierpen alleen maar heimelijke blikken in de richting van Adeline. Schaduwen van de ondergaande zon gleden over de verste muur en Sylvia kon het niet helpen dat ze opmerkte hoe gespannen en ongemakkelijk Adeline eruitzag. Ze sloeg haar lange benen over elkaar, dan weer kruiste ze haar enkels. Haar witte spijkerbroek zag er volkomen misplaatst uit in de grote kamer, waar de gemeenschap eens per jaar bijeenkwam voor de eredienst. Sylvia keek naar Dat en hoopte dat hij het Goede Boek niet aan elk van hen zou doorgeven, wat hij soms deed om er zeker van te zijn dat ze allemaal opletten. Toch niet vanavond, dacht ze. Ze was opgelucht toen hij Mamma aankeek en bedachtzaam glimlachte voordat hij het vijftiende hoofdstuk van het Evangelie van Johannes opsloeg. ‘“Ik ben de Wijnstok, u de ranken; wie in Mij blijft, en Ik in hem,”’ 18

zo begon hij te lezen, ‘“die draagt veel vrucht, want zonder Mij kunt u niets doen.”’ Haar vader ging verder en Sylvia’s blik gleed terug naar Adeline, die sceptisch naar Dat staarde. Haar frons was nog steeds duidelijk zichtbaar, hoewel ze nu een nieuwsgierige blik in haar opvallend blauwe ogen had. Ze leek hem te bestuderen en Sylvia wilde dat ze wist wat de jonge vrouw dacht. Ze kan waarschijnlijk niet wachten om naar huis te gaan…

Nieuwsgierig naar wat er aan dit verhaal voorafging? Lees:

De tondeldoos De familie Miller – I

Ik vroeg me af waarom mijn vader nog steeds terughoudend leek om over zijn verleden te praten. Was het niet moeilijk voor hem geweest om zijn leven als Englischer achter zich te laten? Ik wilde dat ik iets meer wist over zijn familie. De achttien jaar oude Sylvia Miller is gelukkig met haar leven in de Amish-gemeenschap van Hickory Hollow, Lancaster County. Ze staat op het punt zich te verloven met Titus Kaufmann, de zoon van de dominee, en de band met de rest van het gezin is hecht, vooral met haar vader kan ze het goed vinden. Ze is vaak bij hem in de werkplaats en ze praten over alles, maar er is één ding waar haar vader zo veel mogelijk over zwijgt: zijn voormalige leven als Englischer. Als Sylvia op een dag de werkplaats schoonmaakt, ziet ze dat haar vaders geliefde koperen tondeldoos open is. Omdat hij tot nu toe altijd gesloten is geweest en ze nooit mocht weten wat erin zit, is ze nieuwsgierig naar de inhoud. Tegen beter weten opent ze de doos, zich onbewust van het feit dat hetgeen ze op het punt staat te ontdekken haar gelukkige leven uiteen zal doen spatten en alles voor haar en de rest van het gezin zal veranderen. Er komt een lang verborgen geheim aan het licht en dat veroorzaakt veel verwarring en pijn. Lukt het de Millers daardoorheen een weg naar vergeving en herstel te vinden? De tondeldoos | Beverly Lewis | ISBN 9789493208025 | 296 pagina’s | € 20,50