WEEKBLAD GILZE EN RIJEN - WOENSDAG 9 OKTOBER 2019
PAGINA 5
LUNAPARK 100 JAAR IN GILZE
Kiak Gilze huldigt echtpaar Reemer van de Cakewalk Zaterdagavond 5 oktober kwart voor zeven. Plaats van handeling: het Lunapark op de kermis. De enige attractie die open gaat deze avond voor de jeugd van Gilze. Voor de cakewalk staan de werkgroep en andere vrijwilligers van de Kiak. Achter de hekken de wachtende kinderen die in grote getalen zijn opgekomen. Rocco Ermens test de microfoon, roept eigenaar Chris Reemer en zijn vrouw Monique naar buiten en geeft voorzitter Jorrit Faes het woord.
Veertig miljoen
DOOR: TON DE BRUYN FOTO’S: COR DE KOK Zilveren kiak walk Al 25 jaar is het op de zaterdagavond voordat de gilse kermis begint, proefdraaien voor de jeugd. De familie Reemer biedt alle ruimte op de bruggen, de rollen en in de ton van de cakewalk. Het begon allemaal met de Puppy Soos, vervolgens werd het Pitz en nu al weer vele jaren de Kiak. Het viel samen met het moment dat Christ samen met Monique de attractie van zijn vader overgenomen had, toen al de derde generatie. En nu staat de vierde generatie, zoon Chris klaar om het van zijn vader over te nemen, gesteund door zijn vriendin Corissa Knubbe. Jorrit spreekt zijn dank uit aan de familie Reemer. Een overdonderend applaus volgt na de overhandiging van het Certificaat voor uitzonderlijke waardering en uiteraard een bloemetje. Huisfotograaf Cor de Kok zet de vrijwilligers en eigenaars vakkundig bij elkaar en knipt er lustig op los. Dit levert de nodige kermisfoto’s op met de mooiste nostalgische achtergrond die je maar kunt bedenken. Van Janvier naar Reemer Daarna stromen de kinderen het lunapark binnen en gaat de muziek op volle kracht. Er is namelijk onder het bewind van Chris al vele jaren geleden afscheid genomen van het grote draaiorgel. In een rustig hoekje voor de cakewalk spreek ik hem nog even, een gesprek vol weemoed naar het verleden, zakelijkheid in het
Kiak medewerkers en twee generaties Reemer foto Cor de Kok
heden en onzekerheid en hoop voor de toekomst. ‘Dit is de oudste cakewalk, waarmee mijn opa Laurens Janvier in 1919 begon. Er zitten nog steeds originele gedeelten in terwijl er in de loop der tijd veel aan veranderd is en werd toegevoegd.’ Het lunapark was toen gekoppeld aan een grote stoomcarrousel. Zelfs in de oorlog gingen ze nog enkele jaren door. Chris vertelt dat in sommige onderdelen nu nog grote granaatgaten uit 1944 zijn te zien. Vader George Reemer bouwde als constructeur ooit een brug voor Janvier, ontmoette diens dochter, vond de liefde en trouwde met haar. Tja, hoeveel liefdes zijn er niet ontstaan op de kermis en dan met name in de cakewalk. In 1956 nam vader George de kermisattracties van hem over. De stoomcarrousel werd afgestoten aan de Efteling waar hij nog steeds een prominente plaats inneemt. De kermis is ons leven De basis van de cakewalk bestond uit een rollenband, de bruggen, een band naar boven en een tapijtbaan naar beneden. Chris: ‘mijn opa voegde daar de rollenbaan met houten draaimat en de draaiton aan toe en mijn va-
der bouwde in 1966 een nieuwe tent om het geheel te overkappen. ’De Cakewalk behield lang zijn oorspronkelijke staat, ook toen zoon Chris in 1984 eigenaar werd. 23 jaar geleden echter gaf Chris de attractie een nieuw voorfront, met het kenmerkende clownshoofd, en breidde binnen het aantal hindernissen uit. Hij voegde draaischijven toe en verving in 1989 het draaiorgel door discolicht en -geluid. In 1996 kreeg de voorkant een facelift en kwamen de Sjimmy-trappen erbij. Toen Chris begon was de kermis nog een echt volksfeest. De mensen spaarden er voor, ieder café had zijn dubbeltjespot en het teren begon altijd met de kermis. De tijd is veranderd, mensen hebben veel meer keuzes en dit merken we al jaren in de toeloop naar en de inkomsten van de kermis. Ook het bezoek aan de cakewalk is minder, hoewel hij een uitzondering maakt voor Gilze. Hij wijst op deze avond en ziet het cakewalken dat van generatie op generatie wordt doorgegeven. We zien dat nu ook: ouders staan achter de hekken vol verlangen naar hun kinderen te kijken. Graag hadden ze ook nog een keer op
kiak walkover de cakewalk
Colofon Weekblad Gilze en Rijen verschijnt wekelijks op woensdag in Gilze, Rijen, Hulten en Molenschot in een oplage van 12.000 exemplaren.
'T ZIJKAANTJE
Uitgever Uitgeverij Em. de Jong bv Postbus 8, 5110 AA Baarle-Nassau Visweg 8, 5111 HJ Baarle-Nassau Tel: 013-5075534 I: www.uitgeverijemdejong.nl E: uitgeverij@emdejong.nl
Particuliere advertenties en Zoekertjes opgeven via www.uitgeverijemdejong.nl, kies voor aanleveren.
Aanleveren kopij www.uitgeverijemdejong.nl Kies voor aanleveren, redactioneel.
Correspondenten Gilze en Molenschot Ton de Bruyn, 06-53941266 Bruno02@home.nl Marlene Lunter, 06-44478642 info@marlenelunter.nl
Advertenties (zakelijk) Jan Roks: 06-21298146 E-mail adres voor advertenties uitgeverij@emdejong.nl
Redactie: christiaan-starink@emdejong.nl
Rijen en Hulten Brigitte Laurijsen, 06-42473086 wimenbrigitte@hotmail.com
de bruggen gesprongen. En op de zondag, de familiedag zal dat vast weer gebeuren. Een kapitale onderneming Met lichte emotie vertelt hij dat het kermisleven hard werken is, waarbij de inkomsten afnemen en de kosten toenemen. Chris: ‘dit kost ons iedere week 4 -5000 euro. ‘ Hij toont me het wagenpark met 4 vrachtwagens, de giga generatoren en spreekt over de personeelskosten. Hij zegt intussen ook een tweede cakewalk te hebben, kleiner en in de oorspronkelijke staat. Maar terwijl hij dit jaar tegelijk in Wouw en Leur op de kermis stond waren de inkomsten gelijk aan de opbrengst van een cakewalk vorig jaar. Tijd om historisch erfgoed te worden? Chris hoopt in ieder geval dat hij de onderneming goed kan overdragen aan zijn zoon, Chris junior. De toekomst Deze is 21 jaar oud en weet al van jongs af aan dat hij het bedrijf gaat overnemen. ‘Het is al zo lang in de familie. Ik vind het dus ook eigenlijk wel een eer om het te mogen overnemen’, aldus Chris jr. in een eerder interview. Hij gaat dat dan doen met zijn vriendin Corissa Ze zijn er samen van overtuigd dat de Cakewalk nog lang mee kan. “Als je dan die koppies ziet van die kindjes als ze eruit komen. Dan roepen ze eigenlijk allemaal dat ze nog een keer willen”, vertelt Corissa. ”En ik vind het gewoon een mooie attractie”, vult Chris aan. De Rijense kermis is de laatste die Chis sr nog als eigenaar meemaakt. Hij voelt zijn hele lichaam, na 45 jaar opbouwen en afbreken, maar ziet bij zijn zoon het echte kermisbloed door de aderen stromen. Hij nodigt de Rijense bevolking van harte het goede voorbeeld van de Gilzenaren te volgen en het honderd jarig bestaan te vieren. Voorlopig kijkt hij alleen naar morgen. Het weer belooft niet veel goeds, maar binnen zit je droog. En de burgemeester komt langs, weet hij. Op de zondag regent het helaas volop. Maar omdat in het lunapark de zon schijnt is het toch nog kermis in de…… Werner van Looy, 06-13156179 wernerv@nlooy.nl Verantwoordelijk bezorger AXENDER VERSPREIDINGEN www.axender.nl Bezorger worden? Meld je aan via www.bezorgenvanfolders.nl Bezorgklachten ga naar www.uitgeverijemdejong.nl en kies voor bezorging om een bezorgklacht door te geven of bel naar Uitgeverij Em de Jong via 013-507 5540
De straten raakten uitgestorven. Achterblijvers plunderden de leegstaande huizen. ‘Dit is mijn land,’ zei een Nederlander op tv toen de omroepen nog uitzonden. Hij stond er strijdbaar bij in zijn lieslaarzen, de pet ver over de ogen. Wilde hij met die riek de weergoden schrik aanjagen? Die ochtend klonk de sirene. Drie keer lang, een korte stoot, drie keer lang. Stilte. En weer langlang-lang, kort, lang-lang-lang. Zo ging het tien minuten door. Oorverdovend. ‘Als je dit hoort,’ had de minister-president gezegd, ‘had je al lang weg moeten zijn.’ Sindsdien was er niets meer van hem vernomen. Hij was waarschijnlijk al vertrokken toen het water nog maar tot aan onze knieën stond. Iedereen trok zijn zwemvest aan, greep zijn waterdichte rugzak en liet zich in een bootje zakken. Het waterpeil steeg zo snel dat de daken van het een op het andere moment waren verdwenen. Een sterke stroom stuwde ons te midden van andere boten voort. Iedereen klemde zich vast. Uit een overvolle boot sloeg een vrouw met een bundel tegen zich aan gedrukt overboord. Voor we iets konden doen, waren we al meters verder. Na een eindeloze tijd bereikten we rustiger vaarwater. De zon kwam door en een poosje vergaten we alles en lieten ons opdrogen. Tot zich twee handen om de rand van de boot klemden. Een geblondeerd hoofd verscheen. Een van ons trok de drenkeling aan boord. Hij zag er vermoeid uit met oogleden die ver over zijn ogen hingen. Zijn handgemaakte pak slobberde om zijn lijf. Eén van zijn peperdure schoenen was in de golven verdwenen. ‘Dank,’ mompelde hij op een toon die verried dat bedanken geen vaardigheid van hem was. Alle banken waren bezet. Niemand maakte plaats voor hem. Met een verbolgen blik liet hij zich op de bodem zakken. Zijn rugzak die bol stond van alles wat hij erin had gepropt, klemde hij tegen zich aan. De dagen regen zich aaneen. We dreven en dreven. Onze rantsoenen raakten op. ‘Land in zicht,’ riep de ooit zo sjieke drenkeling op een ochtend. We openden onze ogen en blikten over de rand. Warempel. Een strand. Met prikkeldraad. Meters en meters in elkaar gerold prikkeldraad. Kilometers. Meer dan manshoog. Wanhoop stond in onze keel. Sommigen van ons stapten in de branding en probeerden zich erover of er doorheen te wurmen, maar bij de eerste aanraking vielen ze met een oerkreet achterover. We vonden een poort. Zwaarbewapende militairen aan weerszijden. We grabbelden onze geplastificeerde paspoorten tevoorschijn, maar ze hadden er geen belangstelling voor. Eén voor één scanden ze onze gezichten, bestudeerden hun papieren en lieten ons binnen. ‘Welkom in Marokko.’ Onze drenkeling sloot de rij. Met zijn ene hand bedekte hij zijn gezicht, met de andere stak hij zijn met bankbiljetten gevulde paspoort omhoog. Nee, schudde de militair die de leiding had. Hij wees van het gezicht van de drenkeling naar het scanapparaat. De drenkeling weigerde. Er volgde wat schermutselingen waarbij een mouw van het dure, blauwe pak scheurde. ‘Ze laten waarschijnlijk nergens geblondeerde mannen toe,’ fluisterde een van ons. De militairen namen de drenkeling in een houdgreep en scanden zijn gezicht. Het apparaat begon onmiddellijk te krijsen. De oppermilitair wierp er een blik op, keek in een map en schudde zijn hoofd. ‘We kunnen u niet toelaten,’ zei hij. ‘We willen minder, minder, minder mensen van uw slag.’ Ze namen de drenkeling onder de oksels en sleurden hem terug naar de boot. Voor ze die af konden duwen, rukte de drenkeling zijn rugzak open. Flesjes waterstofperoxide vlogen alle kanten op. Hij stak een dik pak bankbiljetten omhoog. ‘Sorry,’ riep de oppermilitair. ‘Wij doen hier niet aan asielwaanzin.’ De drenkeling schudde verwoed met zijn rugzak. Bankbiljetten fladderden in de greep van de wind weg. ‘Nog voor geen 40 miljoen,’ riep de militair. Ze sloten de poort.
samen scoren tegen kanker Vraag nu meer informatie aan
Een extra exemplaar van het Weekblad kunt u op één van de volgende adressen afhalen: Rijen: • Albert Heijn, Rijen • Boekhandel Bruna, Wilhelminaplein • De Boodschap, Nassaulaan • Jumbo Rijen • Tankstation Europalaan Gilze: • Coop Gilze • De Schakel • Jumbo Hapers, Nieuwstraat • Keurslager de Jong, Raadhuisstraat Molenschot: • Bakkerij v.d. Bruggen Veenstraat 1 • MFA Molenwiek
Druk Janssen/Pers Rotatiedruk 100% dochteronderneming van
Gedrukt op 100% gerecycled papier.
/WeekbladGilzeenRijen