Januari/Februari 2018 —UITagenda
15
Portretten
Door Kim van der Meulen, Fotografie Annelien Nijland
Niks mis met wonen op drie hoog achter, maar het kan ook anders. Bijvoorbeeld in een middeleeuws kasteel of op een voormalig molenerf. Drie Utrechters vertellen over de bijzondere plek waar ze wonen, midden in de stad. Frederique Looij en Guus Haest
Wonen al dertig jaar op het erf van houtzaagmolen De Ster in Lombok. Een lot uit de loterij, zo noemen Frederique Looij (61) en Guus Haest (65) hun woning. Het monumentale pand uit 1827, ooit het kantoor van de houtzagerij van Jan de Wit, staat in de stad, maar heeft toch iets landelijks, met uitzicht op de molen en het water. In de huiskamer voorkomen grote planten voor de ramen inkijk; ’s avonds gaan de houten luiken dicht. ‘Vroeger fietsten we vaak langs het erf’, zegt Looij. ‘Het leek ons fijn om op een mooie plek te wonen. Guus belde de gemeente en vroeg naar de plannen.’ Haest legt uit: ‘Het huis was al gerenoveerd, maar de molen was afgebroken en het molenerf vervallen. Er bleek nog geen bestemming voor te zijn.’ Looij: ‘We besloten zelf een plan te bedenken en in te spelen op dat waar Lombok toen een tekort aan had: kinderopvang,
ateliers, muziekoefenruimte, speelruimte en een kinderboerderij.’ En de molen moest worden herbouwd. Haest: ‘Als werkend erfgoed. Een icoon van Lombok.’ Hun plan slaagde, na veel lobbyen, overleg met de gemeente en buurtbewoners en campagne voeren. Nu huren ze de molen van Stadsherstel, eigenaar van alle gebouwen. ‘Tien jaar hebben we geklust, vaak samen met anderen’, zegt Looij. Gelijktijdig met het molenerf knapte de wijk op. ‘De sfeer was destijds soms best grimmig: vernielingen, junks, hangjeugd. We hebben ooit brand op de hooizolder gehad omdat er iemand stiekem zat te roken.’ Dat is nu wel anders. ‘Laatst hebben we hier ons 3x30-feest gevierd: in 1987 trouwden we, werden we ouders én verhuisden we naar dit erf.’ Haest: ‘Nog altijd denken we: wauw. We zijn van deze plek gaan houden, ons halve leven ligt hier.’
‘DE MOLEN IS EEN ICOON VAN LOMBOK’