DE KATWIJKSCHE POST
DONDERDAG 1 MAART 2012 • 13
Eens in de vier jaar...
FOTO: PR.
29 februari blijft voor velen heel bijzonder
Met stoof onder de banken
Dennis loopt één op vier
Geen standaard stel
Eén kaarsje op de taart
Warner en Marie Sleyster brachten hun bijzondere schrikkeldag door in de barre kou. De sneeuw stond bijna een halve meter hoog, en in de kerk kon niet gestookt worden’, zegt Marie. Ze trouwden in de Nieuwe Kerk op 29 februari in 1956. ’We waren de eersten die weer konden trouwen in de kerk en we waren ook de enigen die überhaupt wilden trouwen op de 29ste. Andere stellen moesten die dagen ervoor nog trouwen in de pastorie, maar dat zag het stel niet zitten. Marie was coupeuse en maakte haar eigen bruidsjurk helemaal zelf. Marie: ’Hij kon z’n laarzen nog aan in de sneeuw. Voor mij waren die er helaas nog niet.’ Uiteindelijk werd de kerk warm gehouden met stoven onder de kerkbanken en werd het feest gevierd in het Jeugdhuis aan de Voorstraat. ’Alles ging mondjesmaat. Bruidsuikers had je toen nog niet’, herinnert Warner zich.
Dennis Berkhey werd in 1984 op de 29ste februari geboren. ’M’n man zei nog, niet op de 29ste hoor! Maar dat heb je zelf niet in de hand,’ lacht moeder Marion. Een kennis belde de familie dat er in een toenmalig weekblad de oproep stond over nieuwgeboren schrikkelbaby’s. Vader Berkhey belde de krant op, en die stond een paar dagen later al voor de deur. ’Het was een circus, maar ik had er zelf weinig besef van,’ zegt Marion. ’Ik had ook nog een dochter die ik tevreden moest houden.’ Het weekblad schonk de familie later een zeefdruk van de voorpagina waar de familie op stond.
Willem en Bärbel van der Gugten beleefden een bijzondere 29ste februari. ’We woonden al tien jaar samen en wilden op een bijzondere dag trouwen,’ zegt Willem. Schrikkeldag leek het perfecte moment, maar viel in 1992 op een zaterdag, een bijzondere datum: 29-02-92. In die tijd moest je nog ontheffing aanvragen om op een zaterdag te trouwen, en dat deed het stel dan ook. Helaas wilde de ambtenaar burgerlijke stand daar niet aan meewerken, maar Willem stond erop de trouwerij door te laten gaan. Hij besloot toenmalig burgemeester Van Montfrans-Hartman zelf te benaderen, die direct bereid was het stel te trouwen. ’Het was een hele fijne, gezellige bruiloft, mede omdat het op een zaterdag viel was de sfeer erg bijzonder’, zegt Willem. Vooral de vrienden en familie waren erg verrast. Door de bijzondere datum zijn er ook weinig die zich deze gebeurtenis niet kunnen herinneren.
Kleine Ruben de Bruin is dit jaar voor het eerst jarig. Maar toch wordt hij al vier jaar. Mama Dineke verwachtte haar zoontje eigenlijk op 19 februari. ’Alle kinderen zijn vrij op tijd geboren, dus ik dacht dat het deze keer niet anders zou zijn.’ Uiteindelijk werd Ruben op 29 februari geboren. ’Mijn dochter zei nog tegen me, straks komt ’ie nog op schrikkeldag.’
Op latere leeftijd vierde het stel hun huwelijksfeest eens in de Oranjezaal van Hotel Noordzee. Daar waren bijna alle vrienden en familieleden aanwezig. En in 2000 vierden ze hun jubileum in het Zeepaviljoen. Dit werd door de kinderen en kleinkinderen georganiseerd. Ze werden wederom verrast werden door de hele familie. ’We hadden geen idee. Totdat we daar binnen liepen en iedereen ons toezong’, aldus Marie. Of ze het dit jaar nog bijzonder gaan vieren weet het stel nog niet. ’Misschien dat de kinderen nog iets organiseren. We zien het wel’, knipoogt Warner.
Naast de geboorte van haar zoon is de 29ste voor Marion erg bijzonder, omdat ze in 2008 op die dag slaagde voor haar rijbewijs. ’Vlak na mijn trouwen was ik nog helemaal niet bezig met mijn rijbewijs. Ik had het erg druk met de kinderen’, zegt Marion. Toen haar dochter op latere leeftijd naar Hoofddorp verhuisde begon het toch een beetje te kriebelen. Marion startte op haar veertigste met rijlessen, en deed op haar vijfenveertigste examen en slaagde in een keer. Bij thuiskomst was het huis vol van visite, om deze twee mijlpalen gezamenlijk te vieren. Op de vraag of Dennis dit jaar nog bijzondere plannen heeft voor zijn verjaardag, haalt hij zijn schouders op. ’Ik weet niet wat ze dit jaar van plan zijn. Misschien mag ik wel hamburgers gaan bakken bij de McDonalds.’
’Op deze manier kan mijn man maar een keer in de vier jaar onze trouwdag vergeten’, zegt Bärbel met een lach. Het echtpaar heeft geen kinderen, maar wel veel leuke neefjes en nichtjes die ze erg vaak zien. ’Dit jaar hebben we tweemaal een lustrum; vijf jaar getrouwd op schrikkeldag, en twintig jaar in het echt.’ Het stel brengt deze bijzondere dag eens in de vier jaar meestal door in het buitenland. ’Dat past wel bij ons. We zijn geen standaard stel. We zijn veel onderweg en genieten van het leven, samen met heel veel vrienden familie.’ Ook dit jaar gaat het echtpaar weer samen op vakantie. ’Het blijft een grappig fenomeen. Op 28 februari is het nog niet gebeurd, en op 1 maart is het alweer voorbij!’ Willem en Bärbel gaan er ook dit jaar weer een leuke dag van maken.
TEKST: THIRZA VAN SCHIE FOTO’S: ADRIE VAN DUIJVENVOORDE
Het zit in de familie
Door Piet van Kampen Dit staat niet geheel op zich, maar mag toch enigszins uniek worden genoemd, want weinige familiebedrijven in de regio zijn al zo lang actief als onderneming. Toch was het geen Grimbergen die in 1748 een klein pandje aan de Vliet in Rijnsburg voor destijds driehonderd vijftig gulden verwierf om er een smederij in te beginnen. Dat was Gerrit Boogaards, de schoonvader van Henk Grimbergen. Toen Boogaards overleed nam Henk het bedrijfje over en sindsdien werd de naam Grimbergen aan de smederij verbonden. In een fraaie brochure van het hedendaagse bedrijf staat allemaal haarfijn beschreven hoe het er in de beginjaren aan toe ging. Het ademt de sfeer uit van hard werken, schepen die via de Vliet het materiaal aanvoerden dat allemaal met de hand moest worden gelost en het pure ambacht uit die tijd. Een beeld dat heden ten dagen Anton Pieckachtige taferelen oproept. Het zijn lang vervlogen tijden. Tijden waarin de gerepareerde kachels nog per bakfiets naar de klant werden vervoerd.
Noordermeer en kassenbouw Het is 1930. Inmiddels zwaait de zesde generatie Grimbergen de scepter over het bedrijf. Piet Noordermeer, een neef van Henk Grimbergen was in 1910 als 12-jarige in dienst gekomen en bekwaamde zich in het vak. Toen Henk in 1929 overleed werd Noordermeer opgenomen in de firma en zette het bedrijf samen met Matthijs (M.A.) Grimbergen voort en werd de naam Noordermeer aan de onderneming verbonden. Noordermeer was de pionier in de kassenbouw, één van de activiteiten die het bedrijf in die jaren geen windeieren legde. Zelfs in Duitsland en Frankrijk werden kassen gebouwd, maar toen de concurrentie op kwam werd deze tak af gestoten. Dat Piet Noordermeer inderdaad een pionier was, kwam onder meer tot z’n recht toen het bedrijf aan de wieg stond van de eerste verrolbare kas in Nederland. Het bedrijf ging zich daarna meer toeleggen op het installeren van centrale verwar-
mingsinstallaties. Mede door het toetreden van Cor Noordermeer, zoon van Piet, maakte de onderneming een groei door. Begin jaren negentig is er afscheid genomen van de generatie Noordermeer en is het bedrijf weer volledig in handen van Grimbergen.
Grimbergen-Noordermeer, van kleine dorpssmid tot internationaal bedrijf
drijfsruimte ter beschikking was, werd er in 1978 naar Katwijk uitgeweken en werden de bedrijfsactiviteiten in een ruim bedrijfspand aan de Heerenweg voortgezet. Met een werkplaats van 700 vierkante meter dacht men voorlopig uit de voeten te kunnen maar de enorme groei van het service- en onderhoudswerk, alsmede een toenemende vervangingsmarkt noopte de toenmalige directie Grimbergen om naar een meer efficiënte ruimte op zoek te gaan. Niet alleen voor de werkplaats, maar ook voor het kantoor en daarbij behorende faciliteiten voor de medewerkers. Deze werd uiteindelijk gevonden in het nieuwe bedrijventerrein Klei-Oost waar sinds januari 2004 het prachtige pand met alles er op en er aan voor een goede en prettige bedrijfsvoering, een ware blikvanger is.
Verdere groei Toen medio 1960 het aardgas haar intrede deed, maakte GrimbergenNoordermeer een explosieve groei door. Het oude pandje aan de Vliet viel ten prooi aan de slopershamer en op de zelfde plaats verrees een modern, ruim pand. Er kwam meer ruimte voor constructiewerk, daar waar vroeger de paarden werden beslagen en de ploegen en eggen werden gerepareerd. Het bedrijf groeide gestaag verder aan de Vliet uit en ook uit haar jasje. In 1969 was inmiddels ook Thijs (M.H.) Grimbergen, zoon van Matthijs, tot de directie toegetreden. Aangezien er in Rijnsburg geen geschikt stuk grond of be-
Met de ingebruikname van het ruim 4000 vierkante meter tellende pand, vond er ook een wisseling van de wacht plaats. Op dat moment namen Thijs en Rob Grimbergen het roer over van het schip dat generaties lang zo succesvol door ondernemersland voer. En… weer op Rijnsburgse bodem’, glimlacht Thijs fijntjes.
Echt familiebedrijf
FOTO: PR.
Katwijk, Rijnsburg en Valkenburg tellen nog heel wat familiebedrijven. Wat ooit begonnen is door vader of opa wordt voortgezet door zonen en/of dochters en daar de kinderen weer van. De broers Grimbergen, Thijs (algemeen directeur) en Rob (commercieel/technisch directeur), kunnen daarover meepraten. Het bedrijf dat vooral bekendheid geniet als leverancier en installateur van centrale verwarming, wordt sinds 2004 door beiden geleid en telt inmiddels de achtste generatie.
Bij het oude pand aan de Vliet (1930): J. Kooi, Thijs Grimbergen, Piet Noordermeer, Piet Grimbergen, Henk Grimbergen en Arie Grimbergen (v.l.n.r.).
De verjaardag van Ruben wordt niet op de 29ste gevierd, omdat papa De Bruin op de rit zit in het buitenland. ’Hij vindt het echt niet leuk als hij er niet bij kan zijn, dus daarom vieren we het vrijdag’, zegt Dineke. Zelf vindt ze het best jammer dat Ruben niet écht jarig kan zijn op schrikkeldag. ’Het gevoel is wel leuker op zo’n dag. Het geeft toch wat extra’s.’ De verjaardagswens van Ruben was erg bescheiden. Hij wilde één kaarsje uitblazen. Hij wenste daarbij dat hij één jaar mocht worden. Dineke: ’Daarna kroop hij als een baby over de grond en maakte murmelgeluidjes. Het is echt de gezelligheid zelve.’
Niet alleen de naam staat garant voor het familiebedrijf. Het is vooral ook de sfeer onder de vijfenveertig medewerkers die bepalend is voor het gevoel van saamhorigheid. ’Er is nauwelijks verloop. Een aantal medewerkers is hier al heel lang in dienst, maar ook de jongere generatie die van de technische scholen komt, blijft hier werken’, constateert Thijs met voldoening. En werk is er voldoende. Was en is veiling Flora al een grote opdrachtgever, ook in het buitenland opereert Grimbergen-Noordermeer
FOTO: PIET VAN KAMPEN
Warner is geboren in Gelderland en heeft daar gewoond tot hij marineman werd. ’Marie lag er goed in bij m’n vader. Hij zei vaak: als je maar niet steeds een ander mee naar huis neemt!’ Marie: ’Ik nam vaak vis voor hem mee. Daar was hij dol op.’ Een jaar voor hun trouwen, toen het stel al twee jaar verkering had, konden Warner en Marie een bovenhuis huren aan de Voorstraat. Marie: ’Warner wist nog niet dat wij het geworden waren, totdat ik hem verraste met de sleutels.’ Later is het stel verhuisd naar de Nachtegaallaanflat.
De verjaardag van Dennis wordt jaarlijks gevierd op de dag ná 28 februari. ’Eigenlijk heb ik nooit echt het gevoel dat ik jarig ben. Behalve als het een schrikkeljaar is natuurlijk’, zegt Dennis. Zijn verjaardag werd al vele malen erg bijzonder gevierd. Vooral met een humoristische insteek. Toen hij twintig werd, zat het hele huis vol met mensen toen hij thuiskwam, en werden de versnaperingen geserveerd op Jip en Janneke-bordjes. ’Ze organiseren vaak kinderfeestjes voor me. Toen ik 24 werd was iedereen verkleed als piraat’, lacht Dennis.
Op het moment dat het kind wordt geboren, dacht Dineke nog niet erg na over de speciale betekenis van die dag. Ze lag zelf nog twee dagen in het ziekenhuis en had niet echt oren naar een feestje. ’Als je thuiskomt op 1 of 2 maart, besef je pas dat het best een bijzondere dag is geweest.’ Ruben is de jongste van de vier kinderen en heeft twee grote zussen en een broer. Hij logeert heel graag bij opa en oma. ’Alleen bij ons komen eten is niet genoeg. Hij wil altijd blijven slapen’, aldus de trotse oma van Ruben. Als mama aan hem vraagt wat er gaat gebeuren als hij jarig is, zegt hij vol trots: ’Brugghenschool!’ Want daar mag hij vanaf volgende week officieel naartoe.
Rob Grimbergen (links) en Thijs Grimbergen bij het aambeeld, waarop een sterk bedrijf is gebouwd.
succesvol met enkele grote projecten. De grenzen van België, Frankrijk, Duitsland en Spanje werden al diverse malen overschreden door de bedrijfswagens met de bekende rode vlam. Eén auto valt echter uit de toon. Die heeft een groene vlam, een teken van duurzaamheid en milieubewust zijn. ’Want ook wij willen zo veel mogelijk ons steentje bijdragen aan duurzaamheid in productie en daar waar verder mogelijk is. De elektrische auto met de groene vlam is hier een voorbeeld van’, licht de algemeen directeur toe. ’Er liggen volop kansen voor de toekomst’.
De vlam brandt ondertussen rustig en gestadig door in het in 1996 ISO gecertificeerde bedrijf dat sinds 2004 ook het predicaat ’Koninklijk’ heeft verworven. Goede wijn behoeft geen krans. Momenteel loopt er weer een opdracht in een groot en markant pand in Den Haag. Maar groot in het klein is ook een kunst die de succesvolle onderneming meester is. ’Wij mogen dan wel hele grote opdrachten hebben voor cv-installaties, waarvan de voormontage in onze eigen unieke werkplaats gebeurt en te denken valt dan aan behalve cvinstallaties, waterontharding, airco,
stoomketels en persluchtinstallaties; wij denken ook aan de particulier. Snelle service door goed opgeleide en gediplomeerde vakmensen hebben ons bedrijf eveneens groot gemaakt’, is directeur Thijs een terechte mening toegedaan. Een gezonde mening van de algemeen directeur van een gezond bedrijf. Niet voor niets wordt de slogan: ’Service waar je warm van wordt’, waar gemaakt. Komt er een negende generatie? Grimbergen glimlacht. ’Het zou erg mooi zijn, maar zover is het nog niet. Ze zijn nog jong, maar wie weet?’.