Nihayet dayanamaz gurbete, yeter olur hasretlik. Dön mek ister Bayburd’a.. Trabzon’dan yola çıkar. Bu yolculuk, Zihnî için dönüşü olmayan son yolculuk olur. Yurduna yu vasına erişemeden yolda ölür. Tarih 1854 tür. Zihnî’nin şijirleri hep sevgi ve gujrbet üzerine söylen miştir. O hemen her şiirinde dönüşte bulamadıklarının acısı nı dile getirir : «Yıkmış çadırların göç etmiş Leylâ, Yardım ki boş kalmış otaklan. Dağı mesken etmiş biçare Mecnun, Akıtmış gözünden kan ırmakları. Zihnî’yim akıttım didem yaşların, Yedi yıl bekledim bırak başların, Bozuldu kabail ittifakları.» Dağıt bu demeği, sav savaşların Zihnî has şairdir, özden söyleyen şairdir, yalnız dili diğer halk şairlerimize bakarak daha ağır, yabancı unsur larla daha bir karışıktır. Bu özelliği, onu, devrinde bir halk şairi olduğu kadar, bir divan şairi de saydırmıştır. Köklü bir medrese kültürü almış, bu kültür de şiirine aksetmiştir. İster üç telli bir sazdan dinlensin, isterse bir klâsik koro dan yükselsin, Bayburtlu Zihnî insanı ayni derecede duygu landırır : «Vardım ki yurdundan ayak göçürmüş, Yavru gitmiş ıssız kalmış otağı.» Tanrı edebiyatımızı sessiz^
yurdumuzu ıssız bırakma
sın...
1 13