birimizi kaç defa incitmiştik, kaç defa bir an birbirimize deliler gibi bağırıp, bir an sonra birbirimizin kollarında kendimizi yatağa bırakmıştık? Ama hayatın ne kadar narin bir şey olduğunu daha yeni kendi gözlerimizle görmüştük. Sonun ne zaman geleceğini, kaderin ne zaman birimizi alıp götüreceğini kim bilebilirdi ki? Ona baktım, kararımı vermiştim. O benimdi ve ben de onun. Eğer bu hayatta bir şey öğrendiysem, o da sadece bu iki gerçeğin önemli olduğuydu. Kaşlarını çattı. “Yani?” “Geri dönmeyi düşündün mü?” Kaşlarını kaldırdı. “Bunun benim için iyi bir fikir olacağını düşünmüyorum.” Haftalar önce kalbini kırmıştım. İlişkimizin bittiğini anladığında Travis’in, America’nın arabasının peşinden koşmasının anısı hâlâ tazeydi. Vegas’ta Benny için dövüşecekti ve ben de oraya geri dönmeyecektim. Onun için olsa bile. Ayrı kaldığımız süre içinde cehennemi yaşamıştı. Dizlerinin üstüne çökerek ona dönmem için yalvarmıştı ama ben Nevada’daki hayatıma asla dönmemeye ölümüne kararlı olduğum için, ona aldırmadan yürüyüp gitmiştim. Oraya dönmesini istesem tam bir hıyarlık etmiş olurdum. İçten içe sırf bunun konusunu açtığım için defolup gitmemi istemesini bekliyordum ama elimdeki tek plan buydu ve ben de çaresizdim. “Ya tek geceliğine gidecek olsaydık?” Bütün ihtiyacım olan bir geceydi. Tek ihtiyacımız başka bir yerde olmaktı. Travis karanlık odasında sağa sola bakınarak, duymak istediğim şeyin ne olduğunu anlamaya çalıştı. Açık sözlü olmayıp, kocaman, aptalca bir yanlış anlamaya neden olan o kızlardan olmak istemiyordum. Ama Travis’e az
11